...κάποιοι το λένε συμπαντική ενέργεια, κάποιοι ζεν, κάποιοι κάρμα, κάποιοι θεό...
Κάποιοι το λένε ζωή.
Κάποιοι ήταν εκεί και κάποιοι άλλοι όχι.
Μία ονειρική διαφανο-ποίηση και όχι μη-ποίηση, όπως είπε ο Θανάσης.
Δεν ξέρω πόσες φορές ένιωσα να ανατριχιάζω και την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.
Και σήμερα δυσκολεύομαι να περπατήσω. Χαλάλι του. Χαλάλι τους. Γιατί ήμουν κι εγώ εκεί, μια νύχτα πάνω στην γη... (Night on earth με άλλα λόγια. ¸να σχήμα αρκετά καλό για τα ελληνικά δεδομένα αυτού του είδους μουσικής. Ίσως όντως να ήταν καλύτερα αν τα κομμάτια τους είχαν μικρότερη διάρκεια. Πιστεύω πάντως ότι θα θα συντροφεύουν τις νύχτες μου. ¼σο για την διασκευή, αρκετά ενδιαφέρουσα και κυρίως πειραματικά διαφορετική. Σίγουρα όμως δύσκολα θα ξεπεράστει η πρώτη ακρόαση, ο πρώτος έρωτας. )
Στεναχωριέμαι είναι αλήθεια, αν όντως δεν τους ξαναδώ όλους μαζί επί σκηνής. Ξέρω όμως ότι μάλλον είναι μια σοφή κίνηση. Ίσως φυσικά να έπρεπε να περιμένουν λίγο ακόμα, αλλά αφού θεωρούν ότι τώρα είναι η στιγμή, εγώ τους ακολουθώ. Κάπως έτσι κάποια σχήματα, κάποιες μελωδίες, κάποιες στιγμές μένουν αναλοίωτες στον χρόνο και στον δρόμο.
Από την άλλη, η εναλλαγή παραστάσεων, εικόνων και ήχων είναι δημιουργική ανάγκη.
Περίεργο το συναίσθημα που με έχει τυλίξει από την νύχτα. Νιώθω να βρίσκομαι ακόμα εκέι, να ακούω τα ανέκδοτα του Μπαντουκ και την απίστευτη \"πραγματική ιστορία\" του Gagarin, να βλέπω τα χορευτικά της Μάρθας, να κοιτάζω το δοξάρι του Φώτη υπό διάλυση, τον Αλέξη που ότι αγγίζει το κάνει μουσική, τον Μπασλάμ που δεν μας είπε παραμύθι, τον Παντελή με τα βαλκανικά του τερτίπια και τον Δημήτρη τον πρίγκηπα.
Ο πήχης πλέον είναι στον ουρανό. Και να μην ξεπεραστεί ποτέ δεν με νοιάζει... Ψυχή τε και σώματι ήμουν κι εγώ εκεί. Είμαι κι εγώ εκεί.
Ψάχνοντας άνοιγμα να φύγω... Θανάση σε ευχαριστώ.
Καλή αντάμωση.
Δ.<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: [siris], στις: 29/04/2007 17:53