Συνέντευξη στην εφημερίδα "Χανιώτικα Νέα"
Συνέντευξη Θανάση Παπακωνσταντίνου
του Γιάννη Λυβιάκη
Τι θα ακούσουμε το βράδυ της Δευτέρας; Κυρίως τραγούδια από το νέο σου δίσκο «Διάφανος»;
Από το νέο δίσκο θα ακούσουμε τέσσερα-πέντε κομμάτια. Τα υπόλοιπα είναι από προηγούμενες συνεργασίες. Εξάλλου τα κομμάτια του καινούριου δίσκου τα έπαιζα εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια. Η «Κοιλάδα των Τεμπών» παίζονταν πάνω από δεκαετία. Οπότε δε χρειάζεται να γίνει αυτό το στερεότυπο και να τα παίξω όλα τώρα.
Θεωρώ πιο πειραματικό το νέο σου δίσκο, με την έννοια ότι περιέχει μια ποικιλία, από ηλέκτρονικό ήχο μέχρι παραδοσιακή μουσική.
Είναι κατά κάποιο τρόπο δειγματοληπτική εργασία από όλες τις προηγούμενες δουλειές. Επίσης, είναι το επιστέγασμα της συνεργασίας με τα παιδιά που σχεδόν τέσσερα-πέντε χρόνια παίζουμε μαζί. Θεώρησα ότι έπρεπε να κάνουμε κάτι και δισκογραφικά με μόλη αυτή τη συνεργασία. Οπότε, παρότι η δουλειά φαίνεται να είνι ποικίλη, νομίζω ότι τη δένει ένας ομφάλιος λώρος που είναι τόσο η δικιά μου υπόσταση ως δημιουργού όσο και οι μουσικοί που παίζουν και συμμετέχουν.
Όλο αυτό το υλικό, πως και συγκεντρώθηκε τώρα και κυκλοφόρησε; Ήταν όνειρο χρόνων; Ή προέκυψε τυχαία;
Κάθε φορά, όταν θέλω να δισκογραφήσω κάποια τραγούδια, υπάρχει μια μαγιά τραγουδιών. Κάπως έτσι στην πορεία προστίθενται και αφαιρούνται κομμάτια. Τα ξεβράζει το ίδιο το ύφος που δημιουργείται στην πορεία των τραγουδιών. Τώρα νομίζω ήρθε η ώρα αυτών των τραγουδιών.
Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από τις εμφανίσεις στην Κρήτη και από το κοινό;
Νιώθω τυχερός γιατι κάθε φορά που έρχομαι αντιμετωπίζομαι με πάρα πολύ αγάπη. Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει. Μου φαίνεται και λίγο ακατανόητο αλλά ευχαριστιέμαι πάρα πολύ. Έχουμε κάνει στην Κρήτη μερικές απ τις πιο καλές μας συναυλίες.
Σε κάθε συναυλία σας, και στην Κρήτη αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, το κοινό είναι πολυσυλλεκτικό. Ροκάδες, «φρικιά» αλλά και «κυριλέ» κόσμος και επίσης άνθρωποι κάθε ηλικίας, έρχονται στις συναυλίες σας. Και αυτό το «πάντρεμα» του κοινού το θεωρώ σημαντική υπόθεση. Πως προκύπτει αυτό; Είναι ο στίχος; Είναι η μουσική;
Νομίζω ότι συμβαίνουν μάλλον δύο πράγματα. Επειδή τα τραγούδια είναι άδολα κατά βάση και παρηγορητικά, όπως πρέπει να είναι νομίζω η τέχνη, και επειδή επίσης νομίζω ότι συλλέγω από το συλλογικό ασυνείδητο που είναι κοινό υπόστρωμα για όλους τους ανθρώπους. Σε αυτά τα δύο νομίζω ότι οφείλεται αυτή η πολυσυλλεκτικότητα.
Νομίζω ότι αυτό και εσένα θα σε συγκινεί όταν το διαπιστώνεις σε κάθε εμφάνιση.
Βέβαια. Με γεμίζει με αισιοδοξία, όχι με την έννοια να πάρουν τα μυαλά μου αέρα, αλλά καταλαβαίνω ότι συμβαίνει αυτό όταν κάτι είναι αυθεντικό, όπως είναι αυτά που κάνω. Εγώ είμαι κάποιος ο οποίος δεν ζει καν στα μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Αθήνα, δεν έχω πολλές δυνατότητες, είμαι τελείως στο αντίθετο, και παρόλα αυτά τα τραγούδια υπάρχουν και συγκινούν κάποιον κόσμο.
Ευτυχώς οι παρέες δεν έχουν χαθεί. Στα χωριά και παντού υπάρχουν οι παρέες που θα πιουν τη ρακή τους, θα ακούσουν τη μουσική και θα τραγουδήσουν. Νομίζω ότι και με τη μουσική σου συντηρείται αυτή η ωραία παράδοση.
Έτσι πρέπει να είναι. Η μέθεξη κυρίως έρχεται από κει, μέσα σε αυτές τις παρέες. Πολύ περισσότερο ακόμα και από τις συναυλίες. Χαίρομαι ακόμα περισσότερο όταν είμαι σε μια παρέα που παίζουν και τραγουδάνε, κάτι που έχει χαθεί στις μεγάλες πόλεις κυρίως. Υπάρχουν τόσες δυνάμεις που προσπαθούν να μας χωρίσουν. Η μουσική λειτουργεί αντίθετα και έρχεται να ενώσει τους ανθρώπους, να τους φέρει κοντά, να αναδείξει τα κοινά τους σημεία και όχι τις διαφορές που υπάρχουν.
Η μουσική με αυτόν τον τρόπο και με αυτήν την έννοια της παρέας, αποτελεί ίσως και μορφή αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση; Δέχεσαι αυτήν την άποψη;
Φυσικά και το δέχομαι γιατί στην ουσία μιλάμε για παγκοσμιοποίηση του εμπορίου και της εκμετάλλευσης και όχι για παγκοσμιοποίηση της χαράς. Και είναι πολιτική πράξη το να γλεντάς και να βρίσκεσαι με φίλους ή το να κάνεις φίλους. Αυτό σε λυτρώνει και από το φόβο απέναντι στο διαφορετικό.
Θυμάμαι ότι σε προηγούμενη δουλειά σου είχες χρησιμοποιήσει και τη φωνή του ποιητή Νίκου Καρούζου. Η ποίηση παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή σου και στη μουσική σου;
Για μένα η ποίηση είναι ίσως ο πιο σύντομος δρόμος για να φτάσει κανείς στην αλήθεια. Περισσότερο εύκολος κι απ΄ την επιστήμη. Έχει περισσότερες δυνατότητες. Και το άλλο βασικό είναι ότι η ποίηση βγάζει στην επιφάνεια το μυστήριο της ζωής που είναι ότι πιο μαγικό μας περιμένει σ' αυτόν τον κόσμο.