Συνέντευξη στο περιοδικό "Μελωδία"

ΘΑΝΑΣΗΣ

ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου αρνήθηκε με πείσμα να φωτογραφηθεί. Δε θέλει, όπως λέει, να τον αναγνωρίζει ο μανάβης του στη Λάρισα και να πάψει να του συμπεριφέρεται όπως σε όλους. Θεωρεί επίσης «ότι όσο πιο άγνωστος είναι κανείς τόσο πιο ελεύθερος». Και θέλει να παραμείνει όσο πιο άγνωστος γίνεται. Ο «αόρατος» Θ. Παπακωνσταντίνου ασχολείται με τη μουσική εδώ και 20 χρόνια περίπου. Δικοί του στίχοι υπάρχουν σχεδόν σε κάθε δίσκο του Σωκράτη Μάλαμα. Δικά του τραγούδια λέει και η Μελίνα Κανά στα «Λάφυρα» και «Της αγάπης Γερακάρης». Αυτή τη συνέντευξη πείσθηκε να τη δώσει εν όψει της κυκλοφορίας του νέου του δίσκου με τίτλο «Βραχνός Προφήτης» στον οποίο συνεργάζεται με τους «Τρύπες», Μπ. Παπαδόπουλο και Γ. Αγγελάκα. Συναντηθήκαμε στην Αθήνα μια μέρα με καύσωνα και για κάποιον που «δεν έχει σχεδόν τίποτα να πει» έβγαλε πέρα με μεγάλη ειλικρίνεια και πολύ χιούμορ τις 6 ώρες που κράτησε αυτή η συνομιλία.

ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΛΑΙΜΟΥ - ΦΩΤΟ.: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΜΠΙΤΗ

Επάγγελμα: μηχανολόγος μηχανικός-εργολάβος δημοσίων έργων. Τόπος γέννησης: Τύρναβος. Χρονολογία: 26-4-1959. Μόνιμος κάτοικος: Λαρίσης. Φοράει μικρά τετράγωνα γυαλιά, έχει βροντερή φωνή και πλατύ γέλιο. Ο ίδιος δηλώνει ότι είναι «μουγκός, ντροπαλός και στο διανοητικό επίπεδο τενεκές ξεγάνωτος», αλλά δεν ξέρω αν έχει ποτέ ξεγελάσει κανέναν μ' αυτά. Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς είναι το πόσο προσεκτικά απαντάει και πόσο σκέφτεται την κάθε λέξη που χρησιμοποιεί. Σιγά-σιγά όμως αποκαλύπτεται ο γεμάτος πάθος και «πάθη» Θανάσης Παπακωνσταντίνου, με τις αντιφάσεις: τις βεβαιότητες δίπλα στις εσωτερικές τρικυμίες, και τις κατασταλαγμένες απόψεις πλάι στους φόβους και τις αγωνίες. Πρέπει να είναι όμως πολύ επίμονος και με μεγάλη εσωτερική δύναμη αν κρίνει κανείς από το πείσμα με το οποίο υπερασπίζεται τη στάση του απέναντι στους κινδύνους της "επωνυμίας", αλλά και το πάθος του για μουσική δημιουργία.

Το ξεκίνημά του στη μουσική -πριν από 20 χρόνια- χάνεται πίσω από μια τραγική ιστορία που λίγοι γνωρίζουν. Σε ηλικία 19 χρονών είχε στείλει στίχους για 6 τραγούδια στο Μάνο Λοΐζο, ο οποίος και τα μελοποίησε. Άνθρωποι που τα έχουν ακούσει λένε ότι ήταν από τα ομορφότερα τραγούδια που είχε γράψει ο Λοΐζος.

Αυτά δούλευε όταν αρρώστησε, με την κασέτα που τα περιείχε στην τσέπη του έφυγε για τη Ρωσία, απ' όπου ο Μάνος δεν ξαναγύρισε ποτέ. Μετά την επιστροφή της σορού η κασέτα αυτή χάθηκε. Ποιος, πού, γιατί, κανείς δεν ξέρει. Παρόλο που ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μου είπε ότι οι στίχοι αυτοί ήταν «αδόκιμοι και καθόλου καλοί», η αίσθηση μιας μεγάλης απώλειας παραμένει, αφού είναι επίσης γνωστό ότι ο Λοΐζος ήταν πολύ αυστηρός και επιλεκτικός με τους στιχουργούς που διάλεγε να μελοποιήσει.

Ο Θανάσης -μια που ο ενικός θεωρήθηκε αυτονόητος απ' την αρχή- έχει κάτι που σπάνια συμβαίνει Η ηλικία των χεριών του δε συμβαδίζει με την ημερολογιακή ηλικία του. Τα χέρια του είναι εφηβικά «παιδική αθωότητα ή ανωριμότητα;» -«Το δεύτερο σίγουρα», απαντά γελώντας- ενώ ο ίδιος είναι 41 χρονών σήμερα με δύο 15χρονα δίδυμα αγόρια. Στην ερώτηση «Ποιος σε φροντίζει;» απάντησε αστραπιαία «Η γυναίκα μου» κι αυτό το αστραπιαία πρόδωσε τα 24 χρόνια κοινού βίου πριν πει ότι με τη Φανή γνωρίστηκαν όταν ήταν 17 χρονών.

- Ποιος είναι πιο ευτυχισμένος, ο κάτοικος του χωριού ή ο κάτοικος της πόλης;

Παίζεται… Εγώ πάντως εισπράττω πολύ πιο σπουδαία πράγματα ζώντας στην ύπαιθρο. Ας πούμε τη μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα. Η πιο ευτυχισμένη μου στιγμή είναι να είμαι ξαπλωμένος στο χορτάρι, ανάσκελα, να έχω τη μυρωδιά από το χόρτο που έχει σπάσει κάτω από το βάρος του σώματός μου. Να φυσάει ένα ελαφρύ αεράκι και να υπάρχει και ήλιος. Αυτό δεν το αλλάζω με όλα τα καλά της πόλης.

- Ποια είναι τα καλά της πόλης;

Υποθέτω έτσι; Ότι έχεις δυνατότητες ν' ακούσεις και να δεις πράγματα που δεν μπορείς στην περιφέρεια.

- Αυτό είναι το σημαντικό;

Όχι, όχι.

- Ποιο είναι;

Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για να ζεις καλά πρέπει να πάρεις το μέτρο της φύσης. Για να το πάρεις πρέπει να είσαι κοντά της. Γι' αυτό οι άνθρωποι των πόλεων πιστεύω είναι αμετροεπείς και επηρμένοι.

- Η λέξη «πρωτεύουσα» τι σου φέρνει στο μυαλό;

Την αδικία. Θεωρώ ότι οι υπόλοιποι λειτουργούμε στις παρυφές των Αθηνών. Ότι σ' εμάς στην ουσία φτάνει ο απόηχος.

-Ποιο συναίσθημα πιστεύεις ότι κινητοποιεί πιο αποτελεσματικά τους ανθρώπους;

Η βαθιά αίσθηση της μοναχικότητας που έχει μέσα του ο κάθε άνθρωπος -απ' τη στιγμή που απέκτησε συνείδηση ότι αυτός είναι κάτι ξεχωριστό. Αυτό που η Χριστιανική θρησκεία λέει έκπτωση από τον παράδεισο. Νομίζω ότι τα ζώα, τα δέντρα, οι πέτρες ζουν στον παράδεισο. Γιατί αυτά δεν έχουν συνείδηση ότι είναι ξεχωριστά. Αυτή λοιπόν η βαθιά μοναχικότητα που είναι αβάσταχτη οδηγεί τους ανθρώπους είτε να ερωτεύονται, είτε να πιστεύουν σε κάποιον Θεό, είτε να γράφουν τραγούδια προσπαθώντας να την εξορκίσουν.

- Προσεύχεσαι;

Όχι ποτέ. Δεν έχω νιώσει κάτι για να πιστέψω σε μια ανώτερη δύναμη που σκέφτεται κι ενεργεί. Δεν…

- Θα μου πεις μια γυναίκα που θαυμάζεις στον κόσμο;

«Θαυμάζω όλες εκείνες τις "παλιές", οι οποίες και βαναυσότητα υπέστησαν από τους συντρόφους τους και μεγάλωσαν πολλά παιδιά και παρ' όλα αυτά αντέξανε.

- Αν μπορούσες τί θα άλλαζες πάνω σου;

Τη μύτη μου! Εμείς πάσχουμε από το σύνδρομο του ράμφους στην οικογένεια. Θα πεθάνουμε ξέρεις πώς; Όπως αρχίζει και κρεμάει η μύτη θα πέσει μπροστά στο στόμα και θα πεθάνουμε από ασιτία. Και σαν να μην έφτανε αυτό έβγαλα και μια ελιά πάνω στη μύτη, ρε παιδί μου, που λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός. Πω πωωω… Μήπως λέω πολλά ψέματα; Δεν ξέρω.

- Μα δεν φαίνεται η ελιά.

Της βάζω μέικ απ όταν δίνω συνεντεύξεις…

- Πες μου μια είδηση που έχει μείνει στο μυαλό σου τελευταία.

Αυτό που είπε ο Χριστόδουλος -αν το είπε δηλαδή έτσι- ότι είναι κατά κάποιον τρόπο αντιπρόσωπος του Θεού επί της γης.

- Γιατί σου έμεινε;

Γιατί το θεωρώ τελείως… γελοίο. Δεν έχω δει πιο φιλόδοξο άτομο από αυτό και μου κάνει εντύπωση πως ο κόσμος τον αποδέχεται. Γλείφει την απλοϊκότητά τους.

- Θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς ν' ακούς τραγούδια;

Όχι. Δε θα μπορούσα να υπάρχω χωρίς να υπάρχει μουσική. Εγώ ας πούμε την κόλαση την σκέφτομαι σαν τον παράδεισο χωρίς μουσική.

- Η κόλαση μόνο μουσική δεν έχει;

Δεν υπάρχει κόλαση. Ούτε παράδεισος, ούτε μετά θάνατον ζωή, αλλά όπως λέει κι ο Γούντυ Άλλεν καλού-κακού θα πάρω και μια αλλαξιά ρούχα μαζί μου.

- Ξεχνάς εύκολα;

Πω πωωω! Είναι τρομερό.

- Τι ξεχνάς;

Το πιο βαρύ είναι ότι ξεχνάω λέξεις. Το ότι γίνομαι όλο και πιο μουγκός οφείλεται και σ' αυτό. Ξεχνάω αυτά που ήξερα.

- Ποια είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση που έχει κάνει ποτέ άνθρωπος;

Να μπορεί να θυσιάσει την ύπαρξη του για τους άλλους.

- Μαζοχιστικό ακούγεται αυτό…

Μπορεί. Αλλά γουστάρω πάρα πολύ τους ανθρώπους που κατά καιρούς έχουν δώσει τη χαρά ακόμα πληρώνοντας και με την ίδια τους τη ζωή. Δηλαδή το να πάει ο εργαζόμενος στο Τσερνομπίλ να πεθάνει από την ακτινοβολία για να σκεπάσει τον αντιδραστήρα με τσιμέντο ώστε να μην καταστραφούν τα πάντα, αυτό το θεωρώ το υπέρτατο κατόρθωμα του ανθρώπου. Και μιλάω για ανθρώπους που το κάνουν αυτό ανύποπτα και σιωπηλά. Αυτοί για μένα είναι οι πραγματικοί Άγιοι.

- Έχεις γνωρίσει πραγματικούς Αγίους;

Όχι -έχω ακούσει τον απόηχο αυτών. Ας πούμε εγώ θεωρώ άγιο τον Μπόμπυ Σαντς που πέθανε από απεργία πείνας.

- Τι διαλέγεις, ευφυΐα ή ψυχή;

Ψυχή. Αυτός που είναι ψυχωμένος μπορεί να μην είναι κατ' ανάγκη καλόκαρδος αλλά να βγάζει από μέσα του μια φλόγα. Προτιμώ τη φλόγα από την ευφυΐα.

- Σου έχουν πει ψέματα που να τα έχεις καταλάβει;

Πώς…

- Και δε σε πείραξε;

Με πείραξε. Το ξεπέρασα μετά από λίγο. Πρέπει να βλέπουμε τη ζωή στην αβάσταχτη ελαφρότητά της.

- Η ζωή δεν είναι τραγική, δηλαδή; Αφού είναι γεμάτη πόνο κι απουσίες.

Αυτό είναι το μόνο πράγμα που είναι σίγουρο από την αρχή. Μου έχει τύχει να παρακαλάω να ήμουν μια πέτρα χωρίς συνείδηση. Αλλά δεν ξέρω τελικά. Το να έχεις συνείδηση, να έχεις τη γνώση (που για μένα πολλές φορές είναι η απόγνωση) και παρ' όλα αυτά να μπορέσεις να φτάσεις να γευτείς χαρά κι ευτυχία είναι σημαντικό. Ξέρω ότι υπάρχει ματαιότητα στη ζωή αλλά δεν είμαι ο απαισιόδοξος που θα πεθάνει γι'αυτό.

- Η πρόοδος της επιστήμης σε γεμίζει ελπίδα κι αισιοδοξία ή φόβο;

Πολύ μ' έχει απασχολήσει αυτό. Βλέπω ότι μεγάλο μέρος της καταστροφής οφείλεται στην τεχνολογική εξέλιξη και η εύκολη αντιμετώπιση θα ήταν ν' απορρίψω γενικά την τεχνολογία. Είμαι κοντά όμως σ' αυτά που πιστεύει ένας Αμερικανός, ο Μάρεϋ Μπούκτσιν, που μιλάει για μια τεχνολογία που θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην απελευθέρωση του. Προς το παρόν φαίνεται η τεχνολογία να μας οδηγεί σ' έναν κόσμο μονοδιάστατο και γι' αυτό πιο κοντά στην καταστροφή. Αυτό βέβαια δεν οφείλεται μόνο στην επιστήμη. Έχουμε μια δραματική απομάκρυνση από τον homo universaIis που είχε μια γενική γνώση -και η οποία για μένα είναι η ουσία- και μια τάση προς την εξειδίκευση. Έτσι μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίζει τέλεια κάτι αλλά γίνεται όλο και πιο ανίκανος. Μπορεί αυτή η εξειδίκευση να ωφελεί στην παραγωγικότητα και κατά συνέπεια στο κέρδος που είναι το ζητούμενο από κάποιους, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο δεν τον οδηγεί στην ολοκλήρωση.

- Τι είναι η ολοκλήρωση; Γιατί αυτή η λέξη μου φαίνεται ανέφικτη.

Τι θέλω και λέω τέτοιες κουβέντες (γελάει). Αν δεν υπήρχε η ουτοπία όμως δεν θα υπήρχε κινητήρια δύναμη στη ζωή.

- Πώς την εννοείς την ολοκλήρωση;

Ολοκλήρωση είναι όταν ο άνθρωπος αποκτήσει την επίγνωση -όπως την αναφέρουν μάλλον οι ανατολικές θρησκείες- της ύπαρξης γενικά, όχι μόνο αυτογνωσία. Γιατί οι άνθρωποι ενώ φαίνεται ότι είμαστε μοναχικοί σαν νησιά στο πέλαγος, από κάτω έχουμε μια κοινή γη. Υπάρχει αυτή η κοινή γνώση που μας συνδέει όλους. Αν λοιπόν φτάσει σ' αυτό το βάθος ο άνθρωπος, έχει φτάσει και στην ολοκλήρωσή του. Ίσως να είναι η συνάντηση, ξέρω 'γώ, με το σύμπαν, όπου ο άνθρωπος ξεφεύγει από την ανθρώπινη κλίμακα, γίνεται ένα με το άπειρο. Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω ακριβώς. Διαισθητικά το λέω.

- Το ζητούμενο δηλαδή είναι η ολοκλήρωση και δεν είναι η ευτυχία;

Έχω την αίσθηση ότι είναι η ολοκλήρωση γιατί η ευτυχία είναι μια στιγμιαία και πρόσκαιρη κατάσταση ενώ η ολοκλήρωση άπαξ και υπάρξει μένει στο διηνεκές.

- Θα ήθελες να είχες σκοτώσει κάποιον;

Δεν έχω φτάσει ποτέ σ' αυτή την ακραία κατάσταση να θέλω να σκοτώσω, αλλά έχω σκεφτεί πάρα πολλές φορές άλλους να γίνονται τιμωροί αντί για μένα. Και δεν ήθελα ποτέ να φύγει από προσώπου γης κάποιος σε σχέση με μένα αποκλειστικά, αλλά μέσα από ένα αίσθημα δικαίου.

- Ποιον έχεις φανταστεί να «σκοτώνουν»;

Γενικά ανθρώπους που χρησιμοποιούν την εξουσία για να καταπιέσουν άλλους κι από πάνω να διαστρεβλώσουν τα πράγματα.

- Έχεις νιώσει μοναξιά;

Κάποιες στιγμές παλιότερα. Τώρα νιώθω μοναχικότητα. Όπως λέει κι ο Σοπενάουερ, ο άνθρωπος τόσο πιο ελεύθερος είναι όσο πιο μόνος του. Ο άνθρωπος που διανοείται θα πρέπει να θέλει να είναι και μόνος του, να έχει αυτή την απόλυτη ελευθερία. Έστω την εσωτερική.

- Θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς ανθρώπους;

Όχι. Η προσωπική επαφή είναι το καλύτερο τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ. Ακόμη κι αν δεν καταλήξει σε κάτι ουσιαστικό και καλό. Νομίζω τα τραγούδια μας υπολείπονται κατά πολύ αυτού. Κι εγώ ένας λόγος που θέλησα να κάνω τη συνέντευξη είναι και αυτός.

- Είσαι «ερασιτέχνης» ή «επαγγελματίας»;

Η ετυμολογία και μόνο της λέξης ερασιτέχνης είναι ξεκάθαρη: εραστής της τέχνης. Καλύτερα να είσαι εραστής της τέχνης παρά σύζυγος.

- Ναι, όμως δεν είσαι μόνο μουσικός αλλά και εργολάβος δημοσίων έργων.

Συνεχίζω να ζω από την ιδιότητα του μηχανολόγου, γιατί για μένα είναι ουσιαστικό να μη ζω από τη μουσική. Γιατί αν ζεις από αυτό που αγαπάς, όλο και θα χρειάζεται να… κάνεις λίγο ότι δεν βλέπεις. Αλλά τότε τι γίνεται -αυτό το λέει ο Παβέζε- ότι κάθε προσπάθεια να επέμβουμε στο δημιούργημα που έχει βγει από μέσα μας ακυρώνει τη δύναμή του. Το πιστεύω αυτό.

- Αλλάζεις ποτέ άποψη όταν έχεις άδικο;

Ναι. Στην πορεία έχω αλλάξει πάρα πολύ. Παλιότερα αν κάποιος μου έλεγε ότι πιστεύει σε Θεό τον απέρριπτα. Τώρα δέχομαι του καθενός την ανάγκη να πιστεύει.

- Εσύ σε τι έχεις ανάγκη να πιστεύεις;

Δεν έχω ανάγκη κάτι…

- Ούτε καν στον εαυτό σου;

Δηλαδή τι να πιστεύω στον εαυτό μου;

- Δεν μπορείς να είσαι δημιουργός αν δεν πιστεύεις στον εαυτό σου. Αδύνατον.

Πολύ δυνατόν. Ίσα-ίσα δε θεωρώ ότι εγώ σαν άτομο έχω κάνει κάτι γι' αυτό. Πιστεύω ότι είμαι όπως τα υπόγεια νερά που βρίσκουν ρωγμές στο έδαφος και αναβλύζουν -η ρωγμή δεν είναι αυτή που δίνει το νερό. Νομίζω δηλαδή ότι έχω μια ρωγμή κάπου απ' όπου αναβλύζει ένα κομμάτι των ήχων του σύμπαντος που υπάρχουν.

- Η δημιουργία δεν ενέχει εξ ορισμού μια δόση ναρκισσισμού;

Όχι ναρκισσισμό. Αυτοσεβασμό. Μπορεί να υπάρχει κι αυτό που λες αλλά εγώ δεν το θεωρώ υγιές. Θα πρέπει κάποιος να το αποδιώξει αυτό.

- Το ναρκισσισμό του; Γιατί;

Καταρχάς έχω καταλήξει ότι κάποιος για να είναι δυνατός δημιουργός θα πρέπει ή να είναι αλλοπαρμένος ή θα πρέπει να έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα στη ζωή του και να έχουν μετουσιωθεί αυτά σε τέχνη. Εγώ δεν έχω τίποτα από αυτά τα δυο. Κάνω μια ζωή μικροαστική χωρίς εξάρσεις τουλάχιστον που να φαίνονται. Τότε τι είναι αυτό που με κάνει και ασχολήθηκα με αυτά; Είναι νομίζω αυτή η υπαρξιακή αγωνία. Η εσωτερική φουρτούνα που νιώθω.

- Δείχνεις πάντως πολύ «προστατευμένος».

Πράγματι, είμαι πάρα πολύ κοντρολαρισμένος άνθρωπος.

- Πληκτικός;

Μπορεί ναι. Ίσως και πάνω από το φόβο του θανάτου, έχω έναν άλλο φόβο -το να μη μπορώ να ελέγχω τον εαυτό μου.

- Θα ήθελες να κάνεις μια επανάσταση σήμερα;

Υπάρχουν πάρα πολλές αιτίες για να γίνει μια επανάσταση. Νομίζω ότι πάντα και στην εποχή μας -μια τελείως ξεφτιλισμένη εποχή- χρειάζεται. Αλλά εκείνο που με θλίβει περισσότερο είναι ότι δεν κάνω τίποτα γι' αυτό. Δεν πίστευα ποτέ όταν ήμουν πιο νέος ότι θα 'ρθει η εποχή που θα δεχτώ τόσα πράγματα στη ζωή μου και θα κάθομαι σαν το κούτσουρο και θα τα δέχομαι.

- Αν έκανες μια επανάσταση τι θα ήταν, ατομική ή συλλογική;

Ο σωστός δρόμος είναι στη μέση. Είδαμε ότι η συλλογική επανάσταση δεν οδήγησε πουθενά γιατί οι άνθρωποι μπροστά στο συλλογικό ξέχασαν το ατομικό. Νομίζω ότι χρειάζονται να πάνε και τα δυο μαζί. Ταυτόχρονα να παλεύεις και συλλογικά, αλλά να προσπαθείς να διορθώνεις και τον εαυτό σου, να τον προχωράς. Και βήμα-βήμα το ένα να τραβάει το άλλο.

- Η τηλεόραση απομόνωσε τους ανθρώπους ή τους τρόμαξε;

Ναι. Θεωρώ ότι το μάτι είναι ο χάνος των αισθητηρίων οργάνων, ενώ το αυτί είναι πιο δύστροπο και δύσκολο ν' αλλάξει. Το βλέπω αυτό κι απ' τους δικούς μου που εξακολουθούν να τραγουδάνε τα τραγούδια τα παλιά, τα παραδοσιακά. Δεν τους έχει αγγίξει αυτό που υπάρχει γύρω τους, αυτή η σκυλέ κατάσταση. Εν τούτοις όμως είναι αποσβολωμένοι μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθούν τα βραζιλιάνικα σήριαλ.

- Εσύ τι βλέπεις στην τηλεόραση; Ποδόσφαιρο…

Ναι, βλέπω ποδόσφαιρο.

- Τί ομάδα είσαι;

Δεν είμαι με καμιά ομάδα πλέον, το έχω ξεπεράσει. Πιτσιρικάς ήμουνα φανατικός Ολυμπιακός. Αλλά από ένα σημείο και πέρα κατάλαβα ότι αυτό είναι παγίδα. Είμαι με αυτούς που παίζουν ωραία. Δηλαδή μπορεί να είμαι με κάποιον ποδοσφαιριστή.

- Πες μου δυο ποδοσφαιριστές που σου άρεσαν πάρα πολύ.

Ο Χατζηπαναγής κι ο Τζωρτζ Μπεστ.

- Ποιον ποιητή θα καλούσες σε μια συζήτηση;

Τον Μάρκο Βαμβακάρη.

- «Τα δυο σου χέρια πήρανε βεργούλες και με δείρανε»;

«Τα ματόκλαδά σου λάμπουν σαν τα λούλουδα του κάμπου»!

- Γιατί;

Είναι σουρεαλιστικός στίχος. Φοβερός. Αυτή την εικόνα… πώς την έβγαλε αυτός ο άνθρωπος; Θεωρώ τελείως πληκτικό μέσα από το στίχο να περιγράψεις συναισθήματα, να λες σε μισώ, ή σ' αγαπώ. Είναι ό,τι χειρότερο μπορώ ν' ακούσω. Νομίζω ότι μέσα από εικόνες μπορούν να βγουν συναισθήματα που δεν μπορούν να εκφραστούν με τίποτα άλλο. Ύστερα τί άλλο είναι η δημιουργία; Να έχεις μέσα σου πράγματα που δεν μπορείς να τα εκφράσεις αλλιώς.

- Είσαι ευχαριστημένος από την καινούργια σου δουλειά;

Πάρα πολύ γιατί για πρώτη φορά ενώ έχει τελειώσει η δουλειά εξακολουθώ ν' ακούω κάποια κομμάτια και κάτι ακόμα να εισπράττω.

- Πώς σκέφτηκες τη συνεργασία με τους «Τρύπες»;

(Στον καινούργιο δίσκο ο Μπάμπης Παπαδόπουλος έκανε τις ενορχηστρώσεις και ο Γιάννης Αγγελάκας λέει 3 τραγούδια.) Θεωρώ ότι είναι αυθεντικοί και παιδαγωγοί. Μ' αρέσει να ακούν τα παιδιά μου «Τρύπες». Μπορεί ο τρόπος που παίζουνε, η δυναμική που βγάζουνε να μην είναι κοντά σ' εμένα αλλά οι «Τρύπες» νομίζω ότι κάνουν καλό σ' αυτούς που τους ακούνε.

- Πες μου μια εικόνα της μάνας σου που θυμάσαι.

Να ζυμώνει.

- Και του πατέρα σου;

Πάνω στο ποδήλατο.

- Να φεύγει ή να έρχεται;

Μάλλον να έρχεται.