Από τα πιο γλυκά αυτοπεριπαικτικά τραγούδια του Θανάση. ¸νιωσα την ανάγκη να γράψω για να υπερασπιστώ ένα τραγούδι που πρόσεξα και αγάπησα τελείως πρόσφατα. Μην πυροβολείτε τον πιανίστα και μην παρεξηγείτε τον Θανάση, όταν αφηγείται με σαρκαστικό τρόπο τον έρωτα του ανδρός προς μιαν κοπέλα νεαρά, όχι απαραίτητα σε \"απαγορευμένη\" ηλικία, αλλά πολύ μικρότερη σε σχέση με τον ίδιο. Νομικά, κοινωνικά ή από λόγους προκατάληψης, μπορεί η σχέση με μία μικρότερη κοπέλα να συνιστά αποπλάνηση, ανισορροπία ή/και γεροντοέρωτα, αλλά αυτό ουδόλως σημαίνει ότι είναι αφύσικο να νιώσει κάποιος έλξη για κάποιαν ευρισκομένη σε \"απαγορευμένη\" ή, γενικότερα, σε πολύ νεότερη ηλικία. Μάλιστα, ο έρωτας που χτύπησε τον ήρωά μας, όπως τον αφηγείται και σχολιάζει το τραγούδι, είναι -τουλάχιστον προς το παρόν- μονόπλευρος, δηλ. στην καρδιά του ήρωα και μόνον. Και το θέμα του τραγουδιού είναι αυτό ακριβώς: η μετάβαση του συναισθήματος απ' την καρδιά στο μυαλό του∙ τις σκέψεις του μας μεταφέρει το τραγούδι και την εσωτερική πάλη ανάμεσα στο \"παράνομο\" συναίσθημα της φυσικής έλξης προς μια γυναίκα (έστω πολύ μικρότερης, \"απαγορευμένης\" ηλικίας) και στην λογική των κοινωνικών συμβάσεων, απαγορεύσεων και εσωτερικών αναστολών∙ μαζί με ένα σχόλιο για την δυνατότητα και τις προοπτικές ευόδωσης της απεύθυνσης του συναισθήματος προς μια νεαρά, προερχόμενη και ανήκουσα σε άλλη γενιά, με άλλες συνήθειες και πόθους, γεγονός που δεν αφήνει τον \"παιδεραστή\" παρά με ελάχιστα όπλα και λιγοστές ελπίδες στην μάχη για τα μάτια της.
Αθώος ο κατηγορούμενος;