Βιβλίο που με μπέρδεψε,με προβλημάτισε και εν τέλει μου άρεσε για την ενδοσκόπηση και τον αυτοσαρκασμό του συγγραφέα του είναι το "Υπόγειο" του Ντοστογιέφσκι.
Επίσης,θα πρότεινα δύο βιβλία του Μίλαν Κούντερα που έχω διαβάσει, την "Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι" (κλασικό) και την "Αθανασία" (που είδα πως έχει ξαναπροταθεί παλιότερα). Και στα δύο είναι χαρακτηριστική η γραφή του Κούντερα, άλλοτε με μια κάποια δόση ρομαντισμού και άλλοτε με μια κυνικότητα που σε προσγειώνει στο πάτωμα, εγείρονται διάφοροι προβληματισμοί του συγγραφέα που μπορεί να γίνουν -αν δεν είναι ήδη- και του αναγνώστη.
Αυτή την περίοδο διαβάζω την "Ελληνική Μυθολογία" του Νίκου Τσιφόρου. Απολαυστική αφήγηση σε στυλ άλλης εποχής,με κάνει να σταματώ κάθε λίγο και λιγάκι από τα γέλια,ενώ παράλληλα συνδυάζει τον καθημερινό προφορικό λόγο με στοιχεία συγκριτικής μυθολογίας και ιστορίας,μέχρι και γλωσσολογίας.Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο!

chrissa έγραψε:
Όλως τυχαίως, το μοναδικό βιβλίο που αγόρασα από το παζαράκι στην Αθήνα! Έχει τα λαθάκια της η συγκεκριμένη έκδοση αλλά διαβάζεται. Στην αρχή είμαι ακόμα.