δημητρης κ. έγραψε:

Χασισι, γαμησι, επιστροφη στην φυση...Πολυ καλο...Κανε κ ενα λογαριασμο να τα λεμε κ πριβε ρε Δημητρη...

vas έγραψε:

Βας καλοσωρισες να μας ερχεσαι πιο συχνα μ αυτα τα ωραια σου...

Απογαλακτισμός [Επεξεργασία] [Οριστική διαγραφή] [Προηγούμενη σελίδα]

Το σώμα του έπεσε στο κάθισμα του λεωφορείου, ανάμεσα από μια έγκυος,
νέα γυναίκα και έναν μεγάλης ηλικίας άνδρα. Αισθάνθηκε αφόρητη πίεση στα
πλαϊνά μέρη του σώματός του, παρ’ όλο που δεν τον άγγιζαν τα σώματα της
εγκύου και του ηλικιωμένου. Σαν ένα άγχος να τους στεφάνωνε αγγελικά και
να περιέρρεε με διαβολικό τρόπο απ' τα σώματα αυτά. Το άγχος της έναρξης
μιας ζωής και το άγχος του τέλους μιας άλλης. ¸νιωθε το σώμα του να
ιδροκοπάει και ταυτόχρονα να αδυνατίζει δραματικά. Τα μάγουλά του βάθυναν
προς τα μέσα συναντώντας τα κόκαλα του προσώπου, οι βολβοί των ματιών
αναρροφήθηκαν σιγά σιγά και στο τέλος εξαφανίσθηκαν. Το κρέας του
τυλίχτηκε γύρω απ' τα κόκαλά του, που συνειδητοποίησε ότι ήταν σπασμένα
γιατί η σάρκα του χυνόταν σαν μητρικό πηχτό γάλα στο δάπεδο και στο
κάθισμα του λεωφορείου.

Παρά τον πόνο, απ' τα αποσυνδεδεμένα μεταξύ τους κόκαλα και το
περιδινούμενο άγχος ανάμεσα στους πόλους Αρχή και Τέλος που τον
συνέθλιβε, αποφάσισε να χαμογελάσει στην γυναίκα για τη νέα ζωή που
εγκυμονεί και στον ηλικιωμένο για τη ζωή που έζησε, μα ξαφνικά σκέφτηκε:
« η μαμά μου θα με περιμένει κι έχω αργήσει», και το χαμόγελό του πήρε την
έκφραση μιας νεκρικής μάσκας. Ευγενέστατοι και οι δύο του ανταπόδωσαν το
χαμόγελο με την ίδια ακριβώς έκφραση.

Και έτσι, ως νεογέννητος, αναζήτησε στήθη, φούσκωσε τα μαγουλά του
με μητρικό γάλα, έγλυψε αυτάρεσκα τα χείλη του με τη γλώσσα του,
άναψε τσιγάρο και ανέβηκε στην ταράτσα να πηδήξει από εκεί μπροστά
απ' ένα λεωφορείο.

Μυνημα που ελαβα απο τον darkpath k Lost_in_Delays στο κινητο :''Πινουμε 'Μακεδονικο' κρασι, καθως διασχιζουμε την Σερβια,ακουγοντας Θαναση,σηκωστε τα ποτηρια!Παντα Γεια''

Τυχεροι πανε ταξιδι... κι εμεις δουλευουμε

Του Καρυωτάκη ο στερνός, ωραίος κρότος


Στις 21 Αλωνάρη του 1928,
αυτοπυροβολήθηκε ο Κώστας Καρυωτάκης. . .



Το καλοκαίρι εκείνο του \"είκοσι οχτώ\"
-και μάρτυράς μου ο περήφανος ο Άθως
που 'ναι σπαρμένος, χρόνους χίλιους εκατό,
με τ' αφανέρωτο, των καλογήρων Πάθος-

είκοσι μία τ' Αλωνάρη, Κυριακή,
την ώρα που 'ψελνε ο παπάς \"πλάγιο πρώτο\",
μες στου χωριού μου τον ναϊσκο οι χωριανοί,
του Καρυωτάκη τον στερνό γρικήσαν' κρότο !

Τρίξαν' στο τέμπλο οι εικόνες-σάπιες και παλιές-
σβήσαν μεμιάς κεριά, καντήλια και λαμπάδες,
σταυροκοπήθηκαν σκιαγμένες οι γριές
κι αλαφιασμένοι κοιταχτήκαν οι παπάδες !

Και τ' Αρχαγγέλου στην Ωραία-ζερβά-την Πύλη,
γιόμισε μ' αίματα, το ξέθωρο τ' αχείλι !

Απόξω φύσηξε βοριάς απ' τα βουνά,
μα στου πατρός μου την ψυχή, δροσιά απ' τον Νότο,
καθώς μικρός στην εκκλησιά, ετών εφτά,
σαν κάτι να 'δε μες στου Ποιητή τον κρότο !
...........................................................
Κι όπως μεγάλωνε, στα μάτια του βαθιά,
δυο αηδονάκια λειώναν' στου καημού τα βρόχια
κι ήταν οι Μάηδές του δίκοπα σπαθιά
κι οι Πασχαλιές του πυρκαγιές και πρωτοβρόχια.
............................................................
ΚΙ ύστερα, βγήκε με τον Άρη, στο κλαρί,
ώσπου ένας άγγλος λίβας φύσηξε απ' τον Νότο.
Μα αυτός στο αίμα του, ηύρε άστρο κι αντοχή !
Στου Καρυωτάκη τον θανατερό τον κρότο !
............................................................
Πικρά σταυρώθηκε, μα δάγκωσε τα χείλια
κι έκανε υπομονή κι έκανε και φαμίλια.

Καιρός αψύς, στο αίμα αγκάθι και γυαλί,
χρόνια 'λαφάκια στα ρουμάνια ολομονάχα
κι η Πρέβεζα η παλιά σαν άσβηστο κερί,
να καίει στο σπίτι, όπως το 'θελε ποιος τάχα ;
.................................................................
Πάει κι ο πατέρας . . . Στ' ανθισμένο, εχώθη βάθος,
να βρει μονάχος τι είν' αλήθεια και τι λάθος. . .
....................................................................
Κι εγώ που τώρα είμαι στη Δύση μακριά,
από 'να αλλόκοτο της Τύχης μου παιχνίδι,
του Φόβου χάρτινα τα βλέπω τα σπαθιά,
και σαύρα αδύναμη, της Μοίρας μου το φίδι !

Γιατί, απ' τα ερέβη, ο πατέρας τα γλυκά,
στέλνει νυχτόημερα με τ' άνεμου το χνώτο,
αυτόν που ακόμα ηχεί στο αίμα του βαθιά
και που τον κράτησε Θλιμμένο Βασιλιά
κι αντάρτη ισόβιο στου νου του τα βουνά,
του Καρυωτάκη τον στερνό, ωραίο κρότο. . .

Κι έτσι υπόκωφα η μπερέτα όπως βροντά,
και πέφτουν ξέψυχοι του Θάνατου οι διαβόλοι,
στα μάτια μου ανθίζει η Πρέβεζα η παλιά,
αυτή που τόσο θα 'θελα να ζήσω πόλη !

Και μάρτυράς μου ο περήφανος ο Άθως,
ένα τρελό, ανθισμένο αν δεν είμαι Λάθος.
¸να α-ξαργύρωτο μα κερδισμένο ΛΟΤΟ,
στου Καρυωτάκη τον στερνό, ωραίο κρότο ! !

¸να ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου που είναι κολλημένο στο μυαλό μου εδώ και κάμποσο καιρό..


Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμαμα με την ατέλειωτη
συζήτηση στο πεζοδρόμιο.
τα πουλιά κελαηδούσαν,οι άνθρωποι πέρναγαν,τ'αυτοκίνητα τρέχανε.
Στο απεναντι παράθυρο το ράδιο έπαιζε ρεμπέτικα
και το κορίτσι του διπλανού μας τραγούδαγε το ντέρτι του.
Φυλλορρούσε η ακακία και ευώδιαζε το γιασεμί
και μες στην Τάπια τα παιδιά παίζαν κρυφτούλι
και τα κορίτσια γύρναγαν σκοινί-
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από θάνατο,
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από τύψη,
κι εγώ τους αγάπησα πολύ τους ανθρώπους εκείνο το απόγευμα,
δεν ξέρω γιατί,πολύ τους αγάπησα,
σαν ένας μελλοθάνατος.