Μαζευόμαστε σαν ξένοι να χαρούμε τη μεγάλη μας γιορτή
Στης μοναξιάς την αγκαλιά ξενιτεμένοι
ας είν’το τελευταίο βράδυ που οι δυό μας προσκυνάμε τη σιωπή…

Φώτα και αγέρας μια μουσική τρελή να μας γλεντά
Κι ο τύπος απέναντι κρεμασμένος απο τις μεταξωτές χορδες
Εκστασιασμένος, ξένος, μα και τόσο οικείος
Με τη βραχνή του τη φωνή να τραγουδά

Τραγούδια για τον έρωτα, τον πόνο
Μα και για τον καημό που συντροφεύει
¼ποιον η νύχτα θα τον συναντήσει μόνο

Τραγούδια της σιωπής, της σιγαλιάς
Του ενστίκτου που ξυπνά κάθε στιγμή της μοναξιάς

Τραγούδια σαν κι αυτά που όταν σε σκέφτομαι σκαρώνω
Με το φάλτσο τον σκοπό τους να λυγίζω, να ματώνω

Βαθια πληγή παλιά πληγή
Μονακριβή δική μου
Την ξεριζώνω απ’την καρδια, φυτρώνει στην αυλή μου

Ανθίζει καταχείμωνο
που οι φωνές κοπάζουν
¸χει τη φυλλωσιά πυκνή και νύχια που χαράζουν

Αγαπημένα πρόσωπα
Αγαπημένα μάτια
¸ρχονται σαν τα κύματα κι αφήνουν κατακάθια

Μαραίνεται απο το γέλιο μου
πίνει απ’τα δάκρυα μου
¸ρχεται στις παρέες μου και κλέβει τη μιλιά μου

Βαθια πληγή παλιά πληγή
Πες μου τι να κοιτάξω
Να μπω σε κόσμο σκοτεινό ή πάλι ν’αγκαλιάσω

Το σκοτεινό σου κόσμο πια βαρέθηκα
Μάλλον το άγνωστο πάλι θ’αγκαλιάσω
Σαν πω πως μπροστά του ότι βρέθηκα
Να μπω χωρίς να λογαριάσω...

Θανάση να σαι πάντα καλά...