Πριν μερικές βδομάδες είχαμε τη γιαγιά στο νοσοκομείο. Στο δωμάτιο έφεραν και μια άλλη γιαγιά, γηραιότερη που, όπως πληροφορήθηκα, φώναζε νυχτομερίς και ενοχλούσε. Όπως καθόμουνα απέναντι της άρχισα να την παρακολουθώ. Είχε σηκούμενα τα χέρια, έπιανε με το ένα χέρι το άλλο και κάτι φώναζε που δεν καταλάβαινα. Απασχολιόταν έτσι όλη την ώρα. Έμπλεκε το ένα μανίκι στο άλλο, φώναζε σε βοήθεια όταν μπλέκονταν τόσο που δεν έβγαζε άκρη και της έβγαινε και η πυτζάμα. Πήγα να τη βοηθήσω. Της άρεσε που κάποιος ήταν εκεί για εκείνη. Μετά υποψιάστηκα ότι τό κανε επίτηδες για να πηγαίνει κάποιος κοντά της.

Κι έτσι που λέτε, όπως την έβλεπα εκεί να "ξεπλένει" αδιάκοπα τα χέρια της στον αέρα δεν μπορούσα παρά να της σιγοτραγουδήσω τη "λάθος μοιρασιά". Σ' εκείνη όπου "τα χέρια τείνουμε άγκιστρα, τα χέρια που θεριέψαν να ψηλαφίσουν μια στιγμή τη φύτρα που δεν δρέψαν."

Η εικόνα του ποιήματος ήταν εκεί μπροστά μου, ολοζώντανη.

Μια-δυο μέρες αργότερα πληροφορήθηκα ότι η γριούλα πέθανε πλήρης ημερών. Ετών 96.
Άιντε, και στα δικά μας!

Τι όμορφο Θέμα!! Μπράβο παιδιά, πολύ ωραίες οι ιστορίες σας!!

Πριν πολλά χρόνια η κοιλάδα είχε δέντρα, ρυάκια, πουλάκια. Μια πραγματική κοιλάδα.
Κάποιοι πρέπει να την ξαναφυτέψουν. Όπως έκανε κι αυτός ο κύριος:

Φοινίκη wrote:
τελικά η δικιά σου γιαγιά όλα καλά ?

Μια χαρά! Δυο βδομάδες μετά επέστρεψε στο χωριό. Δεν την είδα από τότε!

Φοινίκη wrote:
Πριν όχι και τόσα πολλά χρόνια πίσω,
αυτή εδώ η Κοιλάδα
είχε φίλους (όπως έλεγε κι Γώγου: "φίλους- φίλους έτσι όπως το λέει ο Καζαντζίδης"),
ατέλειωτες συζητήσεις, ατέλειωτους "καβγάδες" για βλακειούλες,
είχε καλωσορίσματα (πολλά), πειράγματα, προετοιμασίες για μαζικές εξορμήσεις ...
και τόσα άλλα όπως πολύ καλά θα θυμάσαι Φοινικάκι μου.
Και πουλάκια είχε φυσικά,
που μαλώναν στην πάνω και στην κάτω ρούγα για το ποιος είναι πιο καλός…
Κι είχε κι εκδρομές γύρω- γύρω από την κοιλάδα μας, την κοιλάδα μας, την κοιλάδα μας…
Φοινικάκι μου γλυκό,
Σίγουρα πρέπει να ξαναφυτευτεί.
Σπύρο, μπορείτε...
Μ.