¸χω μερικούς φίλους τους οποίους συναντάω πάντα σε συναυλιες..Δεν τους ξέρω, δεν έχω το τηλέφωνό τους, μα πάντα τους περιμένω και με περιμένουν εκεί μπροστά..Είναι αυτοί που μαζί τους έχω τραγουδήσει, με έχουν και τους έχω σπρώξει, τους έχω δώσει τσίπουρο μου χουν δώσει μπύρα, τους έχω δώσει τσιγάρο μου χουν δώσει νερο, αα μου δίνουν και κανα ρουχάκι γιατι αθεραπευτα βιαστική για τις συναυλιες και μεσα στη λαχτάρα μου ποτέ δεν παίρνω κάτι να φορέσω...Σεπτέμβρης στη συναυλία του Σωκράτη λοιπόν , μπαίνω στο θέατρο δάσους και να'τοι όλοι εκεί μαζεμένοι..Φιλιόμαστε, λέμε μια δυο κουβέντες και περιμένουμε..Είναι μπροστά μου ένα μικρό παιδάκι γύρω στα 9, σοβαρό και με μια γοητεία που με σαγηνεύει.Κάτι περιμένει αλλα δεν ξέρω τί.Μου ζητάει να τον βοηθήσω να ανέβει πάνω στη σκηνή.Τον σηκ´ωνω και κάθεται δίπλα στο μόνιτορ.Δίπλα του μια μαμα φέρνει το μωρό της και το βάζει να κάτσει.Εκείνο δεν είναι πιο μεγάλο απο 5 χρονών. Ξεκινάει η συναυλία και ο μικρός μου φίλος χάνεται στις νότες του Σωκράτη.Μένω έκπληκτη!!!Ξέρει όλα τα τραγούδια απο όλους τους δίσκους και όλους τους στίχους και τραγουδάει..Ο διπλανός μου γυρίζει και μου λέει: \"Κοιτα, το νέο αίμα στο Σωκράτη\" Ο μικρός το ακούει και μας κοιτάζει σοβαρός.Κατόπιν, γυρίζει δείχνοντας τον 5χρονο:\"οχι εγώ\" μας λέει,\"να' το νέο αίμα!!!!!\".¸μεινα να τον κοιτάζω.Το είπε τόσο σοβαρά.Μα ναι!! τι βλακεία μας.Αυτό είναι παλιό Μαλαματένιο..σκέφτηκα.¨ολη νύχτα μαζί του τραγούδησα..Τι καλά να τον ξαναβρώ..

Φίλοι μου κι αδερφια μου, Ξενια, Φωτεινή, Ιάσονα, κι όλοι εσείς και πιό πολύ εσύ μικρό μου αδερφάκι με το βλέμμα που με ζέστανε και το πολύ ζεστο χεράκι.....Σας περιμένω όλους..

Θυμάμαι το Σεπτέμβτη του 2002 στην αποθήκη του ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού όπου έπαιζαν το ίδιο βράδυ οι Love + Arthur Lee (ένας γερόλυκος 60κάτι χρονών που μόλις είχε βγει απο τη φυλακή όπου ήταν εδώ και είκοσι χρόνια) και στη συνέχεια οι Porcupine Tree. Τότε θυμάμαι πολλοί λίγοι ξέραν τους Love και δίπλα βρισκόντα 2-3 50ρηδες που προφανώς είχαν έρθει για τους πρώτους. Και τι έκπληξη όταν βγαίνει ο Arthur Lee να παραληρούν σα να ήταν η πρώτη συναυλία στο γυμνάσιο. Βέβαιο ο καλλιτέχνης αυτός έχει σκηνική παρούσια ανώτερη όλων των 20άρηδων... Κάθολη τη διάρκει τις συναυλίας η διπλανή παρέα δε σταμάτησε να χοροπηδάει και μιλώντας μαζί τους ενώ γενικά ήταν άνθρωποι με τις δουλειές και τα βάσανα τους και και εκείνη τη στιγμή είχαν γίνει πάλι παιδιά και από ότι μας είπαν ένιωθαν έτσι όσο καιρό πριν είχαν μάθει για τη συναυλία αυτή καθώς ήταν η φοιτητική τους πόρωση... Πάντως τους χαρήκαμε τόσο πολύ που το μόνο που ελπίζαμε και εμείς στα 50 μας να μπορούμε να είμαστε όσο παιδία όσο ήταν και οι 3 τύποι εκείνο το βράδυ

Εγώ θα μιλήσω για μια συναυλία του Θανάση στο Ρέθυμνο, πέρυσι όταν σπούδαζα. Ήμουν άρρωστη του θανατά για τέσσερις μέρες με 39.5 πυρετό. Με το που μαθαίνω ότι έρχεται ο Θανάσης, με πιάνει πανικός και λέω, ε όχι ρε γαμώτο, είχα ήδη χάσει τόσες συναυλίες από τις Τρύπες για διάφορους λόγους και όταν μπορούσα να πάω σταμάτησαν να παίζουν. Λοιπόν, δενξέρω πως θα γίνει, αλλά θα γίνω καλά μέχρι το βράδυ. ¼περ και εγένετο! Το βράδυ ο πυρετός είχε πέσει αρκετά και οι γονείς μου που είχαν έρθει, με παρότρυναν, όλως παραδόξως, να πάω οπωσδήποτε στη συναυλία, γιατί ειδάλλως θα έφτανε ο πυρετός στο σαράντα, απ' το κακό μου! Ως υπάκουο παιδί, άκουσα τη συμβουλή τους. Βρίσκω, λοιπόν τις φίλες μου σ'ένα ρακάδικο, όπου είχαν κατεβάσει τ' άντερά τους..´Σκεφτόμου:Ωχ εγώ θα είμαι η μόνη ξενέρωτη μετά από το τόσο χαπάκωμα αυτών των ημερών ενώ αυτές έχουν φτιαχτεί καταλλήλως. ¸λα όμως που συνέβη το αντίθετο! Η μια απ' τις φίλες μου όχι απλά είχε ξενερώσει από τη ρακή, αλλά είχε γίνει ένα με το τραπέζι. Για να γίνω σαφής, κοιμόταν καθ'όλη τη διάρκεια της συναυλίας! ¼ταν όμως ξύπνησε, στο τέλος, είχαν αρχίσει οι κανονικές παρενέργειες της ρακής και έτρεξε στα καμαρίνια. Την ακολουθήσαμε έντρομες! Αγγαλιάζει. λοιπόν, το Θανάση γεμάτη δέος, αλλά όχι συστολή, και του λέει:Θανάση είσαι η Αναγέννηση της ελληνικής μουσικής! Ο άνθρωπος ήταν μες την αμηχανία, κατέβασε το βλέμμα του και για να σώσω κάπως την κατάστασή του, του δίνω το χέρι μου και του λέω ένα ξερό συγχαρητήρια γιατί κατάλαβα ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για εκφράσεις θαυμασμού. Θυμάμαι μάλιστα ότι μου είχε σφίξει τόσο πολύ το χέρι, σαν να ξαλάφρωσε έτσι, όπως όταν είμαστε σε μια δύσκολη κατάσταση και σφίγγουμε τα χείλια μας.Υγιέστατη η αντίδρασή του.