Πέθανες κι έγινες κι εσύ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που πρόσφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.


Από τη Συλλογή Στόχος 1970, Μανόλης Αναγνωστάκης

...ο φιλάνθρωπος

Αν και δε μου αρέσει να σχολιάζω την ποίηση εν είδει κουτσομπολιού, το σχόλιό σου sonoro παραείναι προφανές για να μη με ενοχλήσει. Να προσθέσω κάτι με φιλική διάθεση;

Από την εμπειρία μου με τους ανθρώπους, και τον εαυτό μου, έχω την αίσθηση πως όλοι έχουμε ένα Λαυρέντη μέσα μας. Το μέγεθος και η ποιότητά του διαφέρουν. Δε ξέρω πολλούς που σαν τον Μπορίς Βιαν θα λέγανε \"θα φτύσω στους τάφους σας\" αλλά κι ούτε γνωρίζω πολλούς που υπήρξαν μονολιθικοί, χωρίς καλά ή κακά στοιχεία για να το πω απλά.
Γι'αυτό πάντα, ενώ θαύμαζα και γοητευόμουν από \"αγίους\" και \"ήρωες\", είχα μια επιφύλαξη. Δε μπορεί, έλεγα, κάπου θα έχουν κι αυτοί ζήσει έστω και τον \"Τελευταίο Πειρασμό\". Και με ανακούφιζε όταν διάβαζα βιογραφίες αντί αγιογραφίες. Άλλωστε αγαπάς αληθινά κάποιον μόνο μέσα από τις αδυναμίες του, ίσως ενεργοποιείται η συμπόνοια ίσως δε ξέρω τι. Διαφορετικά είναι λατρεία και μπορεί να γκρεμιστεί το ίδιο εύκολα όπως ανέβηκε στο θρόνο της-αυτού του είδους η αγάπη.
¸χω ένα μεγάλο πρόβλημα με τους \"δήθεν\" (κι ίσως γιατί μέσα στα πολυάριθμα ελαττώματά μου είναι κάτι που μάλλον δεν έχω) και με τους Λαυρέντηδες που περνάνε μια ζωή στο ψέμα, στο κάπως αλλιώς από αυτό που είναι. Αλλά κι αυτούς κάποιος θα τους έχει αγαπήσει- δε μπορεί. Και μπορεί να μιλάμε για \"επικήδειο αντίλογο\" του Αναγνωστάκη αλλά κάποιοι, μπορεί όχι αυτοί που σπεύδουν να εκφωνήσουν λόγους για το θεαθήναι, να είχαν μια καλή κουβέντα να πουν την ύστατη στιγμή.
Κι επειδή νομίζω, σονόρο, πως το φιλάνθρωπος το πρόσθεσες επειδή ο σαιζόν ντε ενφέρ είχε ανοίξει θέμα για τις φιλανθρωπίες του Θανάση το σχόλιό σου παρά ήταν αιχμηρό και πιθανόν άτοπο.

Φιλικά,

ostravice

και ας μην ξεχνάμε φυσικά και το έτερο Επιτύμβιο γιατί βεβαίως η αυτοκριτική απαιτεί βαρύτερα @@ (χωρίς βεβαίως αυτό το σχόλιο να αφορά τον Αναγνωστάκη ή τον Παπακωνσταντίνου)

Και ξάφνου ένα υπέρβαρο @ έσκασε εκ του μηδενός επί των κεφαλών μας.

Ενα σωρο μικροι και μεγαλοι Λαυρεντηδες έχουν εξαγοράσει την υστεροφημία επιστρέφοντας μερος απο τα λαφυρα ενός αρπακτικού βιου με τη μορφή φιλανθρωπιών.
(Με αυτή τη σκέψη τολμησα να συμπληρώσω τον Αναγνωστακη παραπέμποντας στην προηγούμενη συζητηση.)
Αν δεχτούμε ότι η -έστω όψιμη- φιλανθρωπική ευαισθησία είναι ένας θεμιτος λόγος για να αναγνωριστεί η καλή μαρτυρια και σε ενα \"καθαρμα\", τοτε ναι, είμαι υπερβολικά σκληρός που δε συναινω.

Μήπως όμως εχουμε διαφορετικό Λαυρεντη στο μιαλό ο καθένας;

Κατα τ' άλλα, συμφωνώ με όλα τα επιμέρους σχόλια σου. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Αναγνωστάκης σαρκάζει σκληρα τους Λαυρεντηδες αλλά ο \"επικηδειος αντίλογός\" του δε θεωρεί αναγκαία την καταστροφή της πολυποθητης υστεροφημίας.
Η \"υπερ Λαυρεντη\", υπέρ της ατελειας και της αντιφατικότητας της ανθρώπινης φυσης μικρη συνηγορία σου θα μπορούσε και να συμπληρώνει τη σιωπή του.