Ειλικρινά έχω μείνει άφωνη με το θέμα των μπλουζακίων. Στην αρχή πίστευα πως κάνατε πλάκα σε αντιπερισπασμό ξέρω γω για τα μπλουζάκια eurovission που κυκλοφορούν και τέτοια. ¼ταν όμως διαπίστωσα πως τα εννοείτε όλα αυτά λίγο ταρακουνήθηκα τολμώ να πω. Άργησα να πω κι εγώ τη γνώμη μου γιατί ήθελα να είναι όσο το δυνατό πιο ψύχραιμη. Η γνώμη μου λοιπόν είναι πως αν μου αρέσει κάποιος ή κάτι από το χώρο της τέχνης δεν είναι ανάγκη να το διατυμπανίζω ή να το κραυγάζω σε κάθε ευκαιρία, πόσο μάλλον όταν στη συγκεκριμένη περίπτωση φορέας αυτής της τέχνης είναι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ένας άνθρωπος απλός και μετρημένος μακριά από τα απατηλά φώτα της δημοσιότητας και των σόου μπίζνες. Φυσικά και είναι αναφαίρετο δικαίωμά σας να τυπώσετε μπλουζάκια, να κυκλοφορήσετε αναπτήρες, να φωτογραφίσετε το σπίτι του ή ο,τιδήποτε άλλο. Η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει σε μια μικρή ή μεγαλύτερη κοινωνία είναι τόσο παλιά όσο και ο ίδιος ο άνθρωπος και ίσως κάποιοι το έχουν περισσότερο ανάγκη από κάποιους άλλους. Οπότε, αν σας ευχαριστεί κάντε το, φτάνει να μένει στο επίπεδο του χαβαλέ και μόνο και εντάξει, μην παρεξηγείτε και αυτούς που έχουν αντίθετη γνώμη, αλλά και εσείς οι άλλοι, οι αντιφρονούντες, μην τα κράζετε τα παιδιά, αφήστε τα να εκφράσουν το θαυμασμό και τη λατρεία τους προς το πρόσωπο του καλλιτέχνη που αγαπούν με όποιο τρόπο θέλουν.
ΥΓ. Η αγάπη είναι εύκολο πράγμα, το πώς να την εκφράσεις είναι τέχνη δύσκολη τελικά