μπήκα κι εγώ στον κόπο να πω δυο λόγια-ποιός νοιάζεται άλλωστε?- για τον θαναση παπακωνσταντινου...
είχα την τύχη να τον γνωρίσω σε μια συναυλία κάπου στη θεσσαλονικη, και να μιλήσω μαζί του από κοντά για κάμποση ώρα.μου κάνε μεγάλη εντύπωση η καθημερινότητα που εκπέμπει ο άνθρωπος.μάλλον έχει προσπαθήσει αρκετά για αυτό και νομίζω πως τα καταφέρνει καλά στο να διατηρείται φυσιολογικός αν υποθέσουμε πως ξέρουμε τι σημαίνει φυσιολογικός άνθρωπος.
τέλος πάντων ,θέλω να πω πως νιώθω οικεία μαζί του κι αυτό δεν οφείλεται στη μουσική του κατ ανάγκην.μ αρέσει πολύ η τάση να αυτόαποκαθηλώνεται για να μην την ψωνισει,αυτό δείχνει την ποιότητα της σκέψης του.
πολλά είπα...καλή ακρόση των καινούριων τραγουδιών