Νέος δίσκος από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου
Το συλλογικό ασυνείδητο και το προσωπικό υποσυνείδητο…
Χθες το μεσημέρι, σε έναν ωραίο, ανοιχτό χώρο – με ατμόσφαιρα που μύριζε ελαφρά άνοιξη – έγινε η παρουσίαση του νέου δίσκου του Θανάση Παπακωνσταντίνου «Η Βροχή από Κάτω». ¼πως αρμόζει στον εκλεκτό και ακριβοθώρητο – από πάσης πλευράς- συνθέτη η εκδήλωση δεν έμοιαζε και τόσο με άλλες ανάλογες: Περισσότερο θύμιζε μια συγκέντρωση παρέας που είχε πάει να ακούσει έναν αγαπημένο φίλο, με το… τσίπουρο και τη χαλαρή διάθεση να κυριαρχούν. Για τον ίδιο τον δίσκο φυσικά θα επανέλθουμε αναλυτικότερα, εδώ θα περιοριστούμε να πούμε ότι μετά από μία πρώτη «πρόχειρη» ακρόαση είμαστε σίγουροι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα από τα μικρά αριστουργήματα της χρονιάς.
Εκ φύσεως πολύ σεμνός και συνεσταλμένος άνθρωπος, ο δημιουργός ήταν φανερό ότι βρέθηκε σε αμήχανη, αν όχι δύσκολη, θέση όταν έφτασε η στιγμή να μιλήσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι ξεκίνησε ομολογώντας ότι «είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι τέτοιο, μια παρουσίαση δίσκου και δεν ξέρω γιατί ακριβώς το κάνω, ίσως επειδή είμαι λιγότερο σίγουρος γι αυτή τη δουλειά». Συντριπτική η σύγκριση ήθους ταπεινότητας απέναντι στην αμετροέπεια τόσων, «Eurovission-ικών βάρδων».
Από μια άποψη βέβαια ήταν και… τυχερός, καθώς η δύναμη αυτού που μόλις είχαμε ακούσει (και το οποίο, σύμφωνα με τον ίδιο, πρέπει να ακούγεται «ολόκληρο και κατά μόνας») ήταν τόση και τέτοια ώστε, παρά την παρουσία ασυνήθιστα πολλών μουσικών και συντακτών οι ερωτήσεις που του έγιναν ήταν ελάχιστες καθώς όλοι προτίμησαν τη μουσική παρά τα λόγια.
Από τα πολύ λίγα λοιπόν που είπε και ο ίδιος θα σταθούμε κατ’ αρχήν στον βασικό διαχωρισμό που κάνει στο υλικό του album, ανάμεσα στα κομμάτια που ηχογραφήθηκαν κανονικά στο στούντιο με μπάντα και σε εκείνα που ουσιαστικά έφτιαξε μόνος του, δουλεύοντας με έναν υπολογιστή (γιατί το ηλεκτρονικό στοιχείο είναι πολύ έντονο αυτή τη φορά). Για τα τελευταία δήλωσε με περισσή ειλικρίνεια ότι δεν ξέρει αν η χρήση samples, «ηχητικών δομικών υλικών» όπως τα αποκαλεί ο ίδιος, «αποτελεί αληθινή μουσική δημιουργία».
Σε ερώτηση αν αισθάνεται ότι ανήκει στην avant garde είπε μεν ότι «θέλει πάντα να κάνει κάτι διαφορετικό», αλλά και παραδέχθηκε ότι «πρέπει να υπάρχει και κάτι που είναι γνώριμο στον κόσμο, μία εστία από την οποία να ξεκινάει το ταξίδι και να μπορεί να επιστρέψει εκεί». Πιθανόν σε αυτό το σημείο να μας αποκάλυψε, δίχως αν να το συνειδητοποιεί, το μυστικό που κάνει το υλικό του, να μην είναι απρόσιτο σε όποιον έχει «ανοιχτά αυτιά»… Τέλος στην αρκετά επίμονη ερώτηση συναδέλφου για το ποια είναι η πηγή έμπνευσης των τόσο ιδιαίτερων στίχων του στην αρχή απάντησε απλά δεν ξέρω αλλά, όταν αναγκάστηκε να πει κάτι περισσότερο, κατέληξε ότι είναι «το συλλογικό ασυνείδητο». ¼πως και το τόσο πλούσιο δικό του προσωπικό υποσυνείδητο είναι η πηγή από την οποία αναβλύζει η συναρπαστική μουσική του, θα προσθέταμε εμείς…
Από την Αυγή...
