noa6064 έγραψε:
Φούξια ήτανε!!!!!!!!!!! <br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: Anel, στις: 04/07/2006 15:05

Μουσικές για τα από κάτω
Νέο CD από τον αστείρευτο Θανάση Παπακωνσταντίνου, που συνεχίζει στα βήματα των πειραματισμών με τους ήχους σε πιο εσωτερικά και υπαρξιακά μονοπάτια. Η Βροχή από κάτω, όπως είναι ο τίτλος της νέας του δουλειάς, θέλει να μιλήσει για το παράδοξο και για άγνωστα συναισθήματα. Η πιο δύσκολη δουλειά του καλλιτέχνη που πρωτοπορεί σε μια ιδιαίτερη τάση της σύγχρονης ελληνικής μουσικής.
Του συνεργάτη μας ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΦΡΑΝΤΖΗ

Eδώ και κάποια χρόνια δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει απαρατήρητη μια νέα δισκογραφική δουλειά του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο μουσικός δημιουργός έχει αγγίξει ευαίσθητες χορδές ενός μοναδικού κοινού που το διέπει μια σχετική ομοιογένεια, τόσο ιδεολογική όσο και αισθητική. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα για τον άλλοτε δειλό περφόρμερ, ο οποίος έχει χαρακτηρίσει αυτοσαρκαστικά σε συναυλία τον εαυτό του «λαπά» ως προς την πολιτική διάσταση των στίχων του. Ασφαλώς μόνο λαπάς δεν είναι ο άνθρωπος που σκέφτεται τόσο διαφορετικά τη μουσική ως τρόπο έκφρασης στην αυγή μιας εποχής, έξω απ' το σωρό της μετριότητας και του χυδαίου.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει πετύχει την αναγνώριση από ένα σχετικά πυκνό και ομοιογενές πλήθος εκλεπτυσμένων νέων και παλιότερων «διανοούμενων» που τολμούν να στοχάζονται διαφορετικά απέναντι στην τρομοκρατία του κυρίαρχου πολιτισμού. Ιδεολογικά, δεν φεύγει από την άρνηση του αποξενωμένου κόσμου, εστιάζοντας περισσότερο σε μια εξύμνηση του εγώ και της φύσης, σε μια μοναχικότητα του υποκειμένου που έτσι κι αλλιώς συντελείται παράλληλα με τις πιο μαζικές διαδηλώσεις. Αυτό που όμως τον ωθεί σε κάτι ξεχωριστό είναι ότι προχωράει με επιμονή τη δουλειά του κάθε φορά, με τομές και άλματα στην τεχνική και καλλιτεχνική πρωτοτυπία και αρτιότητα. Μπορούμε να πούμε μάλιστα ότι αποτελεί σημείο αναφοράς για μια υπό διαμόρφωση ιδιαίτερη τάση στη σύγχρονη ελληνική μουσική, ξεφεύγοντας από την επανάληψη του «έντεχνου» και την ομοιομορφία κάποιων «έθνικ ακουσμάτων».

¸τσι, ο στιχουργός του Μαύρου γάτου και του Λεγεωνάριου έγινε τραγουδοποιός, συνθέτης κι ερμηνευτής με ορόσημο τα τραγούδια του κύκλου της Ανδρομέδας, για να περάσει στην πορεία με το Βραχνό προφήτη, που ήταν τομή από το ιδιόμορφο έντεχνο τραγούδι, προς τη φάση νέων πειραματισμών με τους ήχους, αφήνοντας στους στίχους έναν ρόλο υποβολέα συναισθήματος. Κι αν η Αγρύπνια ήταν ο κεραυνός μιας νέας μουσικής εσώτερης αναζήτησης και αποκρυφισμού, καταγράφοντας τεράστια επιτυχία στα ορχηστρικά μέρη, η Βροχή από κάτω, η τελευταία του δουλειά, σκάβει στα σκοτεινά ορυχεία του υποσυνείδητου επιχειρώντας να συνεχίσει στο ίδιο μήκος κύματος.

Αναμφισβήτητα, η πιο εσωτερική δουλειά του καλλιτέχνη. Εδώ ο στίχος του είναι σουρεαλιστικός, δεν υπηρετεί το ρυθμό, άρα δεν γίνεται τραγούδι, κι η μουσική πάει πιο καθαρά στης ποίησης τα μέρη ν' ακουμπήσει. Ο Λόρκα κι ο Καρούζος χτυπούν τα κατανυκτικά σήμαντρα και κινούν την ατμόσφαιρα των ήχων που συμπλέκονται κι ακολουθούν. Οι ενορχηστρώσεις βασίζονται περισσότερο από την προηγούμενη φορά στο μίγμα των αποσπασμάτων, στις λούπες και τους θορύβους. Οι μελωδικές γραμμές είναι πιο δύσκολες, πιο προχωρημένος ο πειραματισμός. Μέχρι και ο Σατί επιστρατεύεται, ο οποίος βγαίνει από τη Χιμάρα με πολλαπλές στροφές από ένα μοτίβο του.

Ως προς τη θεματική του, έχουμε ένα άρωμα θανάτου, απόκοσμο και μυστηριακό αλλά εντελώς υποβλητικό. Η φύση και τα μυστήριά της δεσπόζουν στους στίχους άλλων δύο τραγουδιών, στη Σάρα και τη Βάλια Κάλντα. Ενώ τα υπερρεαλιστικά Μολύβια των μαραγκών βγάζουν στο τέλος μια υπαρξιακή αγωνία του «ανύποπτου για το αύριο και θλιμμένου για το χτες», όπως άλλωστε και τα Ορυχεία.

Σεμνός και απόμακρος στο ησυχαστήριό του, γράφει παίζοντας με τους ήχους, όπως ο ίδιος δηλώνει, θέλοντας ν' αγγίξει το παράδοξο αμφισβητώντας πλέον αν είναι τραγούδια αυτά που γράφει. Ο δίσκος αρέσει σίγουρα πολύ στους φανατικούς του θαυμαστές, αλλά ίσως δυσκολεύεται να επικοινωνήσει πιο πλατιά, κάτι που δεν φαίνεται να απασχολεί τον Παπακωνσταντίνου ιδιαίτερα, αφού συχνά πυκνά μάς υπενθυμίζει ότι ο καλλιτέχνης δεν λειτουργεί με εξωτερικές επιβολές αλλά με την ίδια του την ιδιοσυγκρασία. Το αν αυτή υπολείπεται ή υπερβαίνει τον ορίζοντα της ιστορίας και των ξεδιπλώσεών της σε μια δεδομένη φάση, είναι στοίχημα και ρήγμα ανοιχτό· γι' αυτούς που εκτίθενται μέσω της δουλειάς τους, κι όχι λιγότερο για όσους ανιχνεύουν το τοπίο δοκιμάζοντας τις συλλαβές των νέων τραγουδιών.



από το www.anatolikos.net

Νέος δίσκος από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου με τίτλο «Η βροχή από κάτω». ¸νας απόλυτα ατμοσφαιρικός δίσκος που ακούγεται με την ίδια ένταση από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο ίδιος ο δημιουργός σημειώνει πως με αυτό το άλμπουμ προσπαθεί να ανιχνεύσει καινούρια συναισθήματα, να προσεγγίσει το παράδοξο. Μελωδίες, λούπες από ετερόκλητες πηγές, στίχοι του Λόρκα και του Νίκου Καρούζου που παρεισφρέουν ανάμεσα στους στίχους του Παπακωνσταντίνου, συνθέτουν ένα γοητευτικό &#8216;παιχνίδι&#8217;. Οι μουσικές και τα λόγια είναι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, όπως και η ερμηνεία στα περισσότερα κομμάτια. Η συμβολή του Κώστα Θεοδώρου στην ενορχήστρωση αλλά και όλων των μουσικών που συμμετέχουν, είναι καθοριστική. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο όγδοο άλμπουμ τής μέχρι τώρα πορείας του στη δισκογραφία, είναι βέβαιο πως θα κάνει και πάλι την έκπληξη. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο τελευταία studio- άλμπουμ του, ψηφίστηκαν από το σύνολο σχεδόν του τύπου ανάμεσα ως τα καλύτερα της χρονιάς.

http://www.freemusic.gr/detail.php?id=1072755<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: Σαμπάχ, στις: 13/10/2006 18:31

Ο όγδοος κατά σειρά δίσκος του Λαρισαίου δημιουργού επιβεβαιώνει την πρωτοπορία και τη διαφορετικότητά του στο σύγχρονο μουσικό στερέωμα. Δίσκος ουσίας και αληθινής έκφρασης, γεμάτος κρυμμένα μυστικά που περιμένουν να τα ανακαλύψετε και να περπατήσετε μαζί τους. Συμμετέχουν εξαίρετοι μουσικοί και βέβαια η Μάρθα Φριντζήλα στα φωνητικά.


http://www.fnac.gr/index.asp?pathID=1_2_36_42_47&pg=1&art=856

τελικά οι μικρογεύσεις κριτικής είναι που περιγράφουν την ουσία

Κι ένα μικρό σημείωμα από την CDRoots που διαθέτει το δίσκο στην Αμέρικα
(είναι και έλλειψη το δισκάκι - πότε πρόλαβε! ):


More musical wonder and strangeness in 2006 from the Greek laikadelica master. Papakonstantinou is a house favorite here at cdRoots, for his bizarre blend of Greek roots and avant garde tendencies. Using both folk and rock instruments, his band brings a new vision to Greek music, one that is removed from both the rembetika-revivalist camp and the Euro-song mainstream. Comparisons might be made to Lou Reed or Radiohead, but any comparison will fall short... T.P. is an original in any language.

9 μήνες μετά βρίσκω το κουράγιο να γράψω ότι \"η Βροχή από κάτω\" όπως μου είπε και μια φίλη μου \"μου έκαψε τις λάμπες\". Αρκετά αργότερα κατάλαβα τι συνέβει, γιαυτή την ιδιοσυχνότητα που έγραψε πριν λίγο καιρό ο θανάσης. Τον ευχαριστώ γιαυτό το δώρο.