Αντώνης Περιβολάκης έγραψε:
Αλλά θα τολμήσω μια σύγκριση με τις \"Γριες\" του Θανάση και ειδικά το δεύτερο μέρος (καλή γρια μου γίνε κοριτσάκι κ.λ.π.). Ακόμα κι εκεί σε ένα τόσο τραγικό θέμα όπως είναι ο σύντομος απολογισμός μιας γριας που βαίνει προς το θάνατο, που βλέπει το προθανάτιο φίλμ - φλάς μπακ (\"καλή γριά μου γίνε κοριτσάκι...\" κ.λ.π.) λίγο πριν το τέλος της επίγειας θητείας της, και ξέρει τι θα γίνει μετά \"σέρνουν βαρύ σταυρό και όταν αποθάνουν, τον κόβουν ξύλα οι γείτονες κι ανάβουνε φωτιές...\", ακόμα κι εκεί λοιπόν χρησιμοποιείται ζωηρότατη μουσική - ρωγμή στο σχίσμα ζωής & θανάτου από τον Θανάση. Νομίζω ότι είναι ένα από τα συγλονιστικότερα πράγματα που άκουσα ποτέ στη ζωή μου, το λέω ειλικρινά.
Κι αν λες Αντώνη για τις \"Γριές\", τι να πούμε και για ένα άλλο κομμάτι που περιγράφει νομίζω τραγικότερα αδιέξοδα, το \"Ούτε τρυγμός, ούτε λυγμός\". Εκεί κι αν οι στίχοι μαχαιρώνουν παρόλο που η χαρά είναι διάχυτη στην υπέροχη μουσική.
Τριαλαρί, τριαλαρό \"Τα δάκρυα όταν πέφτουνε\"
Τριαλαρί, τριαλαρό \"Τα παιδικά μας όνειρα και ο χρόνος που κοχλάζει\"
Νομίζω ότι όλοι μέσα από τα τραγούδια επιζητούμε να γλυκάνουμε την πίκρα μας και όχι να πληγώσουμε τη χαρά μας. Το λατρεύω αυτό το πράγμα στα τραγούδια του Θανάση αλλά και στις χαρούμενες μουσικές του επιταφίου Επιτάφιο με αποκορύφωμα τα \"Στο παραθύρι στέκοσουν\" & \"Ήσουν καλός, ήσουν γλυκός\". Βέβαια από την άλλη έχουμε και τα μαζοχιστικά μας ως ακροάτες. Ας πούμε εγώ το τραγούδι του Επιταφίου που λατρεύω είναι και το σπαρακτικότερο μουσικά \"Γιε μου ποια μοίρα στο γράψε\". Και τι να πούμε βέβαια και για τα υπόλοιπα μοιρολόγια με σπαρακτικές μουσικές του Θεοδωράκη όπως τα \"Περιβόλια\" & \"¸να δειλινό\". Αυτά κι αν είναι ζεϊμπέκικα του θανάτου, που λέει και ο κ. Παπακωνσταντίνου.
Μάλλον λοιπόν είναι άβυσσος η ψυχή και του δημιουργού αλλά και του ακροατή. ¼λα τα ψάχνουμε και όλα τα έχουμε ανάγκη.