Πηγή:
http://tovima.dolnet.gr/
«Mια συνάντηση οκτώ χορευτών, πέντε μουσικών κι ενός χορευτή» χαρακτηρίζει ο Δημήτρης Σωτηρίου, στέλεχος της ομάδας σύγχρονου χορού Sinequanon, την παράσταση «Μυστικός δείπνος» που παρουσιάζεται αυτές τις ημέρες στο θέατρο Σφενδόνη. Μια φράση δηλωτική του συλλογικού τρόπου δημιουργίας τον οποίο πρεσβεύει η ομάδα, καθώς «στη δύσκολη εποχή που ζούμε, η ισχύς εν τη ενώσει είναι ο μόνος τρόπος να αμυνθούμε και να συνεχίσουμε την έρευνα πάνω στην τέχνη του χορού».
Οκτώ χορευτές συναντώνται γύρω από ένα τραπέζι. Προφασιζόμενοι ένα δείπνο, φτιάχνουν το δικό τους τελετουργικό για να καταπολεμήσουν τις παρενέργειες του «Εγώ». Παλεύουν με ουσία σκληρή, αόρατη, ανώτερή τους. Για να καταλήξουν στο συμπέρασμα πως «ο πιο μεγάλος νικητής βγαίνει νικημένος γιατί πάντα το πιο βαθύ μας μυστικό - το μόνο που αξίζει να ειπωθεί - μένει ανείπωτο...».
H παράσταση χρηματοδοτήθηκε από το πρόγραμμα «Πολιτισμός Αθήνα 2004» και παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής τον περασμένο Σεπτέμβριο. Οπως λέει χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Σωτηρίου, «είναι, ίσως, η πρώτη φορά που αγαπούμε μια δουλειά γιατί δεν έγινε με κανένα σκοπό». Ο ίδιος εξηγεί παρακάτω « Μετά από 12 χρόνια ύπαρξης της ομάδας, έφτασε για μας η στιγμή να \"ανοιχτούμε\". Παρά τον τίτλο της λοιπόν, η εν λόγω δουλειά σηματοδοτεί ένα άνοιγμα. Δεν υποστηρίζω πως αποφύγαμε εντελώς τριβές και προστριβές, αλλά ήταν σίγουρα μέσα στο φυσιολογικό πλαίσιο του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι του έργου».
Αναφερόμενος στον προσανατολισμό της ομάδας στη συλλογική εργασία, ο Δημήτρης Σωτηρίου παραδέχεται ότι «αρχικά η όλη ιδέα μάς φαινόταν ουτοπία. Ομως, με δουλειά και θέληση, ακόμη και η αναρχία ιεραρχείται». Ο ίδιος αναγνωρίζει πως στον «Μυστικό δείπνο» ενυπάρχει το στοιχείο της εξέλιξης για την ομάδα. Πού εντοπίζεται αυτό; «Σηματοδοτεί μια άλλη σχέση με την κίνηση, ίσως πιο ανθρώπινη».
Σχολιάζοντας γενικότερα τα χορευτικά πράγματα, το στέλεχος της Sinequanon λέει ότι θα μπορούσε να τα δει τόσο αισιόδοξα όσο και απαισιόδοξα. «Από τη μια είναι καλό που ασχολείται κόσμος με τον χορό, σπάνια, εντούτοις, βλέπεις πραγματική θέληση και έμπνευση. Τις περισσότερες φορές δεν αρθρώνεται ουσιαστικός λόγος. Ναι μεν έχουμε να διανύσουμε πολύ δρόμο σε ό,τι αφορά την υποδομή, τους θεσμούς, τη δυνατότητα \"εξαγωγής\" του χορού, όμως το βασικό είναι το πόσο συνειδητός παρουσιάζεται κανείς σε αυτό που κάνει. Από 'κει και πέρα έρχονται όλα τα υπόλοιπα».
