Τη συναυλία την περίμενα πώς και τι, ιδιαίτερα επειδή το ηθικό μου δεν είναι και πολύ ανεβασμένο τον τελευταίο καιρό (κι ήρθε και η τραγωδία με την αποστολή στη Γάζα και με αποτέλειωσε). Έχοντας διαβάσει τις κριτικές για το Μεταξοχώρι, ομολογώ ότι φοβόμουν λίγο για όσα θα βλέπαμε. Η αίσθηση που μου μετέφεραν οι περισσότερες ήταν ότι δεν μιλούσαν απλώς για τα προβλήματα που κάθε νέο σχήμα έχει αλλά για σοβαρές παραφωνίες. Ειδικά για τη Ματούλα, παραλίγο να μου δημιουργηθούν προκαταλήψεις πριν καν την ακούσω για πρώτη φορά.
Η πρώτη εντύπωση, πριν ξεκινήσει η συναυλία, ήταν άριστη: ωραία ιδέα οι δύο τεράστιες κορνίζες και πολύ όμορφες οι εικόνες που αργότερα προβλήθηκαν πάνω τους, ειδικά κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες και οι πίνακες του Bosch και του Van Gogh.
Πολύ όμορφο και το ξεκίνημα με Άτμαν. Η παρέμβαση του Χανιώτη στην Αγρύπνια επίσης μου άρεσε, πολύ δυνατή στιγμή. Ο San Michelle είναι ωραίο τραγούδι, το είχα ακούσει ζωντανά και πέρυσι, αλλά με το κλαρίνο του Γιάννη άλλαξε επίπεδο. Έ-ξ-ο-χ-ο! Και επιτέλους ανεβαίνει στη σκηνή και η Ματούλα. Η Ματούλα που δεν τραγουδάει σαν τη Μάρθα, δεν κινείται σαν τη Μάρθα, δεν είναι η Μάρθα... Ε, ναι, δεν είναι η Μάρθα, πάρτε το απόφαση! Μια χαρά φωνή έχει το κορίτσι και πολύ κέφι και αυτοπεποίθηση. Το αγιάζι το είπε πολύ καλά και γενικά μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, ανυπομονώ για το επόμενο live. Ειδικά στο Μιλώ Για Σένα, Γιάννης και Ματούλα έδωσαν ρέστα και, δικαίως, έγινε χαμός. Τα ηπειρώτικα επίσης τα ευχαριστήθηκα, ειδικά το Ζαλίζομαι. Είναι από τα πιο αγαπημένα μου παραδοσιακά και θα μπορούσαν έυκολα να με απογοητεύσουν αλλά αυτό δεν συνέβη, το αντίθετο μάλιστα. Πρέπει ακόμα να καταγράψω τη φοβερή ατάκα του Θανάση: "Βάλαμε ένα κοριτσάκι στην παρέα και γίναμε άνθρωποι. Πέρυσι ήμασταν ορχήστρα κανονική: μόνο όρχεις!"
Κατά τα λοιπά, ξεχώρισαν τα solo που ακούσαμε στην ορχηστρική εκτέλεση του Βάλε Κρασί (θεός ο Ντούβας και πολύ ενδιαφέρον το 2λεπτο του Μπουκάλη, συνήθως τα solo στο μπάσο τα βαριέμαι), τα κεντήματα του κλαρίνου και η αναβαθμισμένη παρουσία του Πολυζωγό στην τρομπέτα: είναι πολύ καλός παίκτης και άρχισε να το δείχνει. Ο Παντέλης νομίζω ότι είναι ο πιο εσωστρεφής από την ορχήστρα, όταν εγκλιματιστεί πλήρως θα γίινει ακόμα καλύτερος. Οι υπόλοιποι ήταν στα γνωστά τους υψηλά επίπεδα, αν και θα ήθελα να ακούσω έστω ένα τραγουδάκι από το Μήτσο. Την Υπόγα ας πούμε.
Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν η παρουσίαση της ορχήστρας: ΑαΑλη-ΤηΜεΔιχωςΜα-ΔιχωςΠαΠα-ΚαιΔιχωςΣπι \ ΤιΑαΑλη!!! Άπαιχτο, όπως και η συνέχεια. Θυμάστε μια αντίστοιχη φάση στο Λυκαβηττό όπου η Μάρθα έκανε την παρουσίση στα "κινέζικα" και είχαμε κόψει φλέβες από τη βαρεμάρα ώσπου να τελειώσει; Ε, καμία σχέση! Reggea-Ska και πολύ γέλιο. Ο Θανάσης το καταευχαριστήθηκε νομίζω, ειδικά τη στιγμή που σήκωσε το "κύπελλο" εν μέσω αποθέωσης. Όλη τη βραδιά είχε πολύ κέφι και αυτός και η μπάντα και όλοι μας. Σε κάποια άλλη στιγμή σόλαρε στη μπουζουκομάνα με τη μύτη ή τη γλώσσα, θα σας γελάσω ποιο απ' τα δύο.
Μια σημαντική αλλαγή ήταν ότι πλέον η Ανδρομέδα δεν ήταν το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς, παίχτηκε αρκετά νωρίτερα. Δεν μου άρεσε η εκτέλεση του Σιμούν, που έχει ήδη γίνει ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, εξαιτίας των προβλημάτων με τον ήχο. Μετά απο 3 γεμάτες ώρες, τα κουρασμένα κοκκαλάκια μου με ανάγκασαν να αποχωρήσω, την ώρα που τελείωνε η Τράτα. Δεν ξέρω τι ακολούθησε αλλά έφυγα πολύ γεμάτος. Πάντα τέτοια, και εις άλλα με υγεία. Α, και μην ξεχάσω: Ματούλα, μην ακούς τίποτα, ήσουν σούπερ ουάου. Εις το επανειδείν!
Μπορεί η κριτική μου να σας φαίνεται υπερβολικά θετική αλλά ειλικρινά ανέμενα μια βραδιά σαν τη χτεσινή εδώ και μήνες και δεν απογοητεύθηκα. Θεωρώ πως βοήθησε το γεγονός ότι κρατούσα μικρό καλάθι μιας που επρόκειτο για νέο σχήμα αλλά και το ότι δεν πήγα στο Θέατρο Πέτρας περιμένοντας να ακούσω τους Λαϊκεδέλικα, τη Μάρθα ή ό,τι αλλο απ' τα παλιά κι αγαπημένα. Πήγα για κάτι καινούργιο και ως τέτοιο το κρίνω. Και γενικά θεωρώ ότι είναι λάθος να έχει κανείς την προσδοκία να δει κάτι πολύ συγκεκριμένο. Οι συγκρίσεις θα είναι αναπόφευκτες και τα συμπεράσματα πάντα αρνητικά: δεν μοιάζει με τους Λαικεδέλικα, αρα δεν είναι καλό. Χαίρομαι που η νέα μπάντα έδειξε τόσο θετικά δείγματα ώστε δικαιούμαι να ελπίζω ότι στο άμεσο μέλλον θα απογειωθεί.
