Θανάσης Παπακωνσταντίνου & Διονύσης Σαββόπουλος

Κατηγορία: ¸ντεχνο
Χώρος: Δημοτικό Θέατρο, Βόλος
Ημερομηνία: 11/04/2008
Θέμης Πέλλας


Καθώς ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κίνησε με τον Νιόνιο για τη συναυλία της Λάρισας, στη γνώριμη κοιλάδα, ο Βόλος δοκιμάζει τα κοινωνικά ζυγωματικά του με εκτενή μειδιάματα (σημείωση αρχισυντάκτη: τι κάνει ο Βόλος;;;, ταρακουνημένος αρκετά από την εμφάνισή τους στην πόλη. Το όμορφο όμως είναι το εξής. Οι δύο πρωταγωνιστές αποτέλεσαν απλώς την αφορμή, τελικά, για να ξεδιπλώσει τη δυναμικότητά της μια ομάδα μουσικών με τόση καλή χημεία και ταλέντο που σπάνια βλέπουμε. Βάσω Δημητρίου, Jimmy Mahlis, Γιώτης Κιουρτσόγλου και Satnam Ramgotra διπλώθηκαν και αναδιπλώθηκαν, φτιάχνοντας μια έλικα DNA η οποία αποκωδικοποίησε τη δικιά μας και προκάλεσε συμβιωτικές διεργασίες στον οργανισμό μας, για να διαχυθεί τελικά ο απόηχος της συναυλίας στα μαγαζιά της πόλης.

Πέρα όμως από τους αυτοσχεδιασμούς και το υπόλοιπο γνωστό πρόγραμμα, θα ήθελα να σταθώ στην ιστορία του Γιώτη Κιουρτσόγλου (όπως σύντομα μου τη διηγήθηκε μετά το τέλος της συναυλίας), που εξηγεί εν μέρει το μουσικό, καλειδοσκοπικό αποτέλεσμα το οποίο παρακολουθήσαμε. Μια ιστορία που ξεκινάει το 1987, με αυτόν να φεύγει για σπουδές στο Los Angeles μαζί με τη Βάσω Δημητρίου, η οποία παρέμεινε εκεί τελικά, γνωρίζοντας κάποια στιγμή τον Jimmy Mahlis - ¸λληνας δεύτερης γενιάς, με αρκετές προσωπικές μουσικές ασχολίες στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού - περνάει μετά, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1990 από τα βουνά της Ελβετίας, όπου Κιουρτσόγλου και Satnam ηχογραφούν μαζί σε ένα project, με μια ντουζίνα περίπου άλλους μουσικούς, για να καταλήξει στον δρόμο κατά κάποιο τρόπο σήμερα, στηρίζοντας τη συνεργασία Σαββόπουλου και Παπακωνσταντίνου. Συνεργασία που μεταφράζεται σε ένα επερχόμενο δίσκο, ο οποίος ολοκληρώνεται σιγά-σιγά, με κάποια τελευταία θέματα ενορχήστρωσης να έχουν μόνο μείνει εκκρεμή.

Πιθανότατα να έχουμε να κάνουμε με μια διάκριση που υπογράμμιζε ο Baudelaire ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον άνθρωπο του κόσμου. Διότι, σε αυτήν την περίπτωση, η συγκεκριμένη ομάδα μουσικών δεν είναι απλώς καλλιτέχνες, ερμηνευτές μουσικής, δεξιοτέχνες, ειδικευμένοι στα όρια της παλέτας τους και απλοί χειρώνακτες της τέχνης τους. Αλλά άνθρωποι του κόσμου, που η περιέργειά τους και το ενδιαφέρον τους για τα θραύσματα της ζωής τους κάνει να σουλατσάρουν μέσα και ανάμεσα σε αυτά, με μια λογική φλανερική, η οποία συμπυκνώνει, επεκτείνει, προσπερνά - ανάλογα με τον καθένα - τη φράση: «κι όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει...».

Από το Avopolis

Α...!!!!
τίποτε δεν μένει μυστικό απο τον Γιώτη.... :laugh:a Μια μικρή διόρθωση στο άρθρο:
...Tov Satnam τοον γνωρισα σ'ενα Φεστιβάλ -σαν το ΓΑΙΑ- το ´93 στο Orange County CA κι έτσι τον σύστησα στον Γιώτη ενω τον Jimmy στο San Diego το 1990. (...πίσω ξαναγύρισα 1990...)
Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ Μελιτζανάκι!!!!

Κάθησα και διάβασα σχεδόν όλο αυτό το τόπικ(αν δεν έχει τι να κάνει ο άνθρωπος.... ) και θέλω να πώ πως ενώ θεωρώ απαράδεκτη τη συμπεριφορά του una saison de la(κάτι), η αλήθεια είναι πως κι εγώ διέκρινα μία δόση \"αφορισμού\" της διαφορετικής άποψης απο την επικρατούσα και μία προσπάθεια \"εξαναγκασμένης ωραιοποίησης\" του αποτελέσματος, από κάποια (φυσικά όχι όλα) μέλη με τρόπο που δε μου άρεσε και με χάλασε.




Στην ουσία τώρα εγώ δεν μπόρεσα τελικά να τους δω και δε θα κρύψω πως είχα απο την αρχή τις αμφιβολίες μου γιαυτή την συνεργασία, χωρίς να μπορώ να επιμείνω εφοσόν δεν τους είδα.

¼σο για τα ορυχεία που έγινε και πολύς λόγος είναι κλάσεις ανώτερη η εκτέλεση του Θανάση, δεν είναι κακή αυτή του Σαβό, ήταν μία διαφορετική προσέγγιση, αλλά δεν μπορεί να φτάσει με τπτ αυτή του Θανάση και πιστεύω πως αν ακούγαμε πρώτη φορά αυτό το τραγούδι έτσι απο τον Σαβό δεν θα μας έκανε καμία απολύτως εντύπωση και θα λέγαμε απλά είναι ένα ωραίο τραγουδάκι (για μένα δεν είναι απλά ένα ωραίο τραγουδάκι). Με λίγα λόγια αυτό το τραγούδι \"ανήκει\" στον Θανάση.

Από την άλλη μου έκανε πολύ εντύπωση ο Samano (τρομερό κομμάτι κατεμέ) και πιστεύω πως το λένε πολύ καλά οι δυο τους, τους ταιριάζει.

Astarloa έγραψε:
une saison en enfer ή μία εποχή στην κόλαση. τίτλος ποιητικής συλλογής του Αρθούρου Ρεμπώ. η ιδιαίτερη αναφορά στο πρόσωπό μου, σε ένα θέμα 63 σελίδων, από το φερόμενο ως νέο μέλος Astarloa έρχεται να μας υπενθυμίσει πως από τη Ρωσία δεν έρχεται μόνο μεθάνιο Σιβηρίας και αγωγοί φυσικού αερίου αλλά και καγκεμπίτικη πρακτική με τη μορφή μπαμπούσκας.
Τιμή στα διαγραμμένα μέλη του άκρως δημοκρατικού αυτού φόρουμ.

@une saisin en enfer,

μην παιρνεις και ορκο για τα νεα μελη. οι διχασμενες προσωπικοτητες δεν ειναι αποκλειστηκοτητα μονο των αφορισμενων μελων αλλα και των admin.

...ΠλΕκΤαΝη ΚαΙ μΥσΤηΡιΟ σΤο FoRuM!..