Να και η συνέντευξη της Μάρθας στην Καθημερινή της Κυριακής 23 Ιούλη 2006



\"Εγώ πιστεύω βαθιά στους Δον Κιχώτες\"


Η Μάρθα Φριντζήλα, παίζει, σκηνοθετεί παραστάσεις στο θέατρο, γράφει στίχους και «σενιάρει» μελωδίες, όπως λέει στην «Κ»

Συνέντευξη στη Γιωτα Συκκα

Το όνομά της ακούγεται όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, τόσο στα μουσικά όσο και στα θεατρικά στέκια. Η Μάρθα Φριντζήλα που έχει πια ένα δικό της πιστό κοινό, δεν ησυχάζει ποτέ. Συμμετέχει στην καλοκαιρινή περιοδεία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, στην ηχογράφηση του νέου του δίσκου, δίνει συναυλίες με τους Μοde Plagal και το δικό της σχήμα, τους The Walter Testa Music Company, σε μουσικές παραστάσεις στις οποίες συμμετέχουν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αλλά και η Μαρία Φαραντούρη. Εδώ, δεν ακούγεται ούτε νότα από το ρεπερτόριο του «Βραχνού προφήτη», όμως το πρόγραμμα έχει από Κουρτ Βάιλ και παραδοσιακά κομμάτια μέχρι αυτοσχεδισμούς. Η Μάρθα Φριντζήλα όμως παίζει, σκηνοθετεί παραστάσεις στο θέατρο, γράφει στίχους και «σενιάρει», όπως λέει η ίδια, κάποιες μελωδίες αν χρειαστεί. Τον Σεπτέμβριο θα μπει στο στούντιο για τη δική της δισκογραφική δουλειά με τον Βασίλη Μαντζούκη ενώ, ανά πάσα στιγμή, έχει τον «Κρατήρα» για να εκτονώνεται. Τι κοινό έχουν όλα αυτά; «Ολα λίγο πολύ συγγενεύουν». Οι συναυλίες, δικές της ή με τη συμμετοχή της, «καταλήγουν πάντα σε πανηγύρι», ενώ στόχος της ποτέ δεν ήταν οι πολλοί. Καλά καλά, δεν ήταν ούτε η καριέρα.

— Καταπιάνεστε με πολλά και διαφορετικά πράγματα. Δεν σας αποσυντονίζει το γεγονός ή συμβαίνει το αντίθετο;

— Η βάση είναι κοινή. Δεν έχω αισθανθεί ποτέ ότι το ένα τρώει το άλλο κι όλα από μένα. Με το θέατρο ασχολούμαι πολλά χρόνια, με τη μουσική, επίσης, θέλω να πω ότι η ζωή μου τα περιέχει όλα. Ετσι ακριβώς είμαι και στο σπίτι μου. Δεν μπορώ να κάνω ένα πράγμα. Θέλω και να μαγειρεύω και να διαβάζω και να πηγαίνω βόλτες. Είμαι λίγο επόπτης.

— Τραγουδάτε, παίζετε, σκηνοθετείτε, γράφετε, το ένα συμπληρώνει το άλλο. Ποιο προηγείται;

— Δεν είχα ποτέ αγωνία να βρω την ταυτότητά μου στον χώρο. Ποια είμαι και με τι θα ασχοληθώ στη ζωή μου. Πού θα στηρίξω την καριέρα μου. Τα πράγματα γίνονται φυσικά. Η ένταξη στερεί από τους ανθρώπους ελευθερίες.

— Λένε ότι δεν συμμετέχετε στο παιχνίδι της δισκογραφικής βιομηχανίας, μου είπατε και η ίδια ότι είστε αυτοδιαχειριζόμενη, όμως πώς προωθείτε τη δουλειά σας;

— Στις προθέσεις μου αλλά όχι στις βαθιές, έλεγα ότι δεν θα ήθελα να αποτυπωθεί κάτι από μένα έτσι, μόνο και μόνο, για να γίνει εμπορικό και να μπει στην αγορά. Δεν ήθελα ποτέ αυτό που λένε «να κάνω κι εγώ ένα δίσκο». Δεν μπορώ να συνδυάσω την αγορά με το έργο που κάνουμε.

Σαν κλαμπ

— Αρκεί να προβάλετε τη δουλειά σας, από στόμα σε στόμα;

— Κάπως έτσι, σαν κλαμπ λειτουργεί το σύστημα. Μου κάνει εντύπωση που σε αυτά που κάνω στον «Κρατήρα», στα δικά μου πράγματα, έρχεται κόσμος που τον έχω δει στις συναυλίες του Θ. Παπακωνσταντίνου. Θέλω να πω ότι αναμειγνύεται το κοινό. Το βασικό χαρακτηριστικό μου είναι ότι δεν είχα ποτέ την πρεμούρα για καριέρα. Δεν με ενδιαφέρει η αναγνώριση. Η περδικούλα μου ξέρει τι κάνω και πώς.

— Παράλληλα, έχετε και την ομάδα «Δρόμος με δέντρα» που εργάζεται σε έναν ενδιαφέροντα χώρο. Πολλοί συζητούν για τον «Κρατήρα» στον Κεραμεικό (Αγίου Ορους 5).

— Εκεί δουλεύουμε εμείς και οι Sinequanon. Θέλαμε ένα χώρο για πρόβες. Δεν μπορούσαμε ούτε να νοικιάζουμε ούτε να κάνουμε πρόβες στο διαμέρισμα. Ετσι δημιουργήσαμε ένα κοινό ταμείο για το ενοίκιο, τη συντήρηση του χώρου, τη θέρμανσή του, και δουλεύουμε εκεί. Υπάρχει ωραίο πλάνο. Ορισμένες φορές έρχεται κόσμος και μας βλέπει, όχι ως παράσταση βέβαια. Είναι ένα παλιό συνεργείο αυτοκινήτων μάρκας Citroen, που σιγά σιγά το φτιάξαμε κάπως ανθρώπινο.

Αρνηση στο κατεστημένο

— Αυτή η άρνηση για το κατεστημένο είναι χαρακτηριστικό της νεότητας ή του χαρακτήρα σας;

— Δεν είναι αντίδραση και αντίσταση αλλά μια φυσική μου λειτουργία. Δεν αντιστέκομαι. Αν ήταν έτσι θα ʼμουν τελείως εκτός παιχνιδιού. Ενώ βγαίνουμε και παίζουμε στον Λυκαβηττό, δίνω συνεντεύξεις, προωθώ όσο μπορώ τα πράγματα που κάνω. Δεν είχα όμως όνειρο να γίνω τραγουδίστρια ή σκηνοθέτις.

— Ισως νερώσετε και σεις το κρασί σας αν αποκτήσετε άλλου είδους υποχρεώσεις. Το έχετε σκεφτεί;

— Εγώ πιστεύω στους Δον Κιχώτες. Αν δεν υπάρχει χώρος να σε στηρίξει θα φτιάξεις χώρο. Αισθάνομαι δηλαδή ότι αν δεν είναι η εποχή των ιπποτών θα γίνεις ιππότης, αν δεν είναι η εποχή των ποιητών θα γίνεις ποιητής. Αν πιστεύεις σε κάτι βαθιά θα έχεις την ίδια τρέλα και το ίδιο δόσιμο και μετά τη νιότη. Bέβαια, υπάρχει και ο παράγοντας να κάνεις τέσσερα παιδιά και να πνίγεσαι στις υποχρεώσεις...

— Καλύπτεστε οικονομικά απʼ όλα αυτά που καταπιάνεστε;

— Μα δεν ζούμε από τον «Κρατήρα», από κει δεν πληρώνεται κανείς. Αντιθέτως, εκεί όλοι πληρώνουν. Απλώς έχουμε τις δουλειές μας για να έχουμε τα λεφτά μας και ένα χώρο για να δουλεύουμε. Είναι οι συναυλίες με τον Θανάση, την ομάδα μου, οι θεατρικές συνεργασίες που κάνω…

— Τελειώσατε το 1993 τη σχολή «Βεάκη». Το θέατρο πώς μπήκε στη ζωή σας;

— Μεγάλωσα στην Ελευσίνα και στην Αθήνα ήρθα με τη σχολή. Ως έφηβη έκανα κλασικό τραγούδι, φωτογραφία, ζωγραφική, τα έκανα όλα. Ξεκίνησα πρώτα να τραγουδάω σε πανκ συγκροτήματα της Ελευσίνας στα 15 - 16 χρόνια μου. Ημουν λίγο σούι γκένερις. Ο πατέρας μου με τον οποίο μεγάλωσα, με κάποιον τρόπο στήριζε αυτές τις ακρότητες, σαν να έβλεπε ότι έχουν βάση. Στήριζε και καμάρωνε μπορώ να σου πω. Οταν πήγα στη σχολή Βεάκη, δούλευα σε ρεμπετάδικα τα βράδια για να καλύψω τα έξοδα. Υστερα δούλεψα στο Εθνικό Θέατρο από το 1993, το ΚΘΒΕ, σε ΔΗΠΕΘΕ, συνεργάστηκα με τη Λυδία Κονιόρδου, τον Σωτήρη Χατζάκη, τον Κώστα Τσιάνο.

— Δουλέψατε όμως και με την ομάδα των φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

— Από το 1996 ώς το 1999 στο γνωστό ροζ κτίριο της Ακαδημίας. Ετσι ξεκίνησα. Μόλις τελείωσα τη σχολή ήθελα να κάνω σκηνοθεσία και τα παιδιά ήθελαν εμψυχωτές.

— Δεν σας ενδιαφέρει να παίζετε στο θέατρο;

— Μου αρέσει, αλλά ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που το θέλουν περισσότερο από μένα.

Ομαδικό πνεύμα

— Πώς προέκυψε «Ο δρόμος με τα δέντρα» (θεατρικό σχήμα) και οι The Walter Testa (μουσικό σχήμα);

— Το πρώτο ξεκίνησε το 2000. Δουλεύαμε τον «Ιωνα» του Ευριπίδη που μετέφρασε η αδερφή μου (Νικολέτα Φριντζήλα), για τρία χρόνια. Στο τσιμέντο ακόμη. Με τον «Κρατήρα», ήταν σαν να άνοιξε μια πόρτα. Ηρθε η Λυδία (Κονιόρδου), είδε την παράσταση, της άρεσε η μετάφραση. Μετά ανεβάσαμε Μαριβώ, Ρίλκε, Σοφοκλή. Οι Walter Testa ξεκίνησαν το 2001. Είχαμε ωραία σχέση με τον Κλέωνα Αντωνίου και τον Αντώνη Μαράκο και είπαμε να κάνουμε κάτι μαζί, για να τραγουδάμε. Ηταν και ο Βασίλης Μαντζούκης και μετά ήρθε και ο Παναγιώτης Τζεβάς που παίζει ακορντεόν. Οι συναυλίες είχαν ένα τίτλο παράστασης για να κάνουμε πρόβες αλλιώς θα παίζαμε μόνο για μας. Πιστεύω στη διαδικασία της ομάδας. Φωτισμένοι άνθρωποι μόνοι τους δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Η νοοτροπία, είμαι μόνος, αποφασίζω για όλα, υπηρετούν όλοι το έργο μου, είναι παρωχημένη και κουτή. Πρέπει να ψάχνουμε τους συγγενείς μας.

— Εχετε δηλώσει φαν του ραδιοφώνου. Αληθεύει ότι δεν έχετε τηλεόραση;

— Ομως, όσες φορές έχω βρεθεί σε ξενοδοχείο έχω ξημερώσει βλέποντας τηλεμάρκετινγκ. Γιʼ αυτό το λόγο δεν έχω τηλεόραση. Είμαι επιρρεπής. Οπου υπάρχει οθόνη την κοιτάω. Ολο αυτό το trash tv είναι ακαταμάχητο γιατί ξεκλειδώνει περιοχές μέσα μας, σκοτεινές και βαλτώδεις.



Από τη διεύθυνση

news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_23/07/2006_191669

Εξαιρετική και η φωτογραφία που συνοδεύει τη συνέντευξη!!!