Σκέψεις επί του θέματος:
Η αξία ενός καλλιτέχνη δεν είναι μετρήσιμη (την πετάω στην ζυγαριά και έχω μια τεκμηριωμένη άποψη), οπότε και δεν μπορεί να συγκριθεί με την αξία κάποιου άλλου.
Αν παρ’ όλα αυτά μας είναι απαραίτητο να αξιολογήσουμε καλλιτέχνες, θα πρέπει πέραν της προσωπικής μας αίσθησης, να ανιχνεύσουμε την επιδραστικότητα του έργου τους σε βάθος χρόνου, στο στενό και στο ευρύτερο καλλιτεχνικό και μη περιβάλλον, αναλογιζόμενοι πάντα τον χώρο και χρόνο μέσα στον οποίο λειτούργησαν.
Επί του θέματος λοιπόν, ο Κυρ Διονύσιος εμφανίστηκε σε μία περίοδο όπου το πολιτικό και καλλιτεχνικό περιβάλλον θα ήταν αδιανόητο στους αγαπητούς κοιλαδίτες. Το κράτος διοικούνταν από το παρακράτος, οι διώξεις αφορούσαν τον οποιοδήποτε τολμούσε να αρθρώσει αιρετικό λόγο. Οι επώνυμοι καλλιτέχνες κινούνταν μεταξύ της ανέμελης εξύμνησης της καθημερινής ευτυχίας ή σε κάποιο εθνοκιτς παραλογισμό.
Στην συνέχεια η μεταπολίτευση συνοδεύτηκε από την επικράτηση καλλιτεχνών που θα ερμήνευαν την επαναστατικότητα των αριστερών κομμάτων.
Η ντόπια ανεξάρτητη ροκ σκηνή, αυτοδίδακτη (δεν υπήρχε βλέπεται επαρκής ενημέρωση πάνω στα διεθνή μουσικά ρεύματα), φάνταζε γραφική, εκτός από ελάχιστες συγκεκριμένες περιπτώσεις (Σιδηρόπουλος, Πουλικάκος).
Σε αυτό το περιβάλλον η εμφάνιση του Σαββόπουλου υπήρξε καταλυτική. Ερμήνευσε την αιρετική σκέψη, έδωσε βαρύτητα στην ροκ άποψη, εξερεύνησε και επανεκτίμησε την παράδοση, καθιέρωσε την σύγχρονη στιχουργική στην Ελλάδα και άσκησε ανεξάρτητη πολιτική κριτική. ¸ντονα δεικτικές και εναλλακτικές ήταν και οι απόψεις του που με υπόγειο συχνά τρόπο έφταναν ως τα αφτιά μας.
Αυτά δεν τα έκανε παρέα με κάποιους άλλους. Ήταν ο ένας που άνοιξε του δρόμους που στην συνέχεια ακολούθησαν και διεύρυναν άλλοι. Περίπου στους ίδιους δρόμους κινήθηκε και ο μεσιέ Thanasis.
Το δράμα για έναν καλλιτέχνη είναι όταν πια στερεύει. Σε αυτό επιδρούν πολύ παράγοντες και κυρίως ο ίδιος. Ήταν για όλους μας αναπάντεχο ότι μετά την Ρεζέρβα δεν θα υπήρχε ανάλογη συνέχεια. Αυτό όμως δεν αναιρεί την μέχρι τότε μακρόχρονη και σημαντική κατάθεση του.
Τη περίοδο αυτή δεν την έχουμε δει ακόμη στην περίπτωση του Λαρισαίου φίλου μας. Η προσωπική μου αγωνία, από δίσκο σε δίσκο, είναι αυτή. Μήπως ο προηγούμενος ήταν η «Ρεζέρβα» του. Μήπως δεν θα έχουμε την ευκαιρία πλέον να συνοδοιπορήσουμε στον ερημικό τούτο κόσμο. Κάποτε θα έλθει και αυτή η στιγμή. Είναι σίγουρο. Και μη μου πει κανείς πως δεν το βλέπει. Είναι ίδια η έμπνευση και η βαρύτητα των πρώτων δίσκων με τον «Διάφανο»;
¸χω την αίσθηση ότι αυτό που τον έχει κάνει τόσο προσωπικό στο κοινό του είναι η προσεκτική παρουσία του. «Ακριβοθώρητος» σημειώνει η Αρχική σελίδα. Και πάντα καταγγελτικός θα συμπλήρωνα. Μεγάλη δουλεία αυτό φίλοι μου την σήμερον ημέρα. Με όλους αυτούς τους γλείφτες τριγύρω, να τον κολακεύουν για μία συνέντευξη, μια φωτογραφία δίπλα του. Στην πραγματικότητα να τον φάνε θέλουν και το έχει καταλάβει ο πονηρός και αντιστέκεται. Ελπίζω για πάντα.
Αντιστέκεται όμως και σε κάποιους από μας. Που την παρουσία ενός καλλιτέχνη την μετατρέπουμε σε εξέδρα. Σήμερα μπράβο αύριο πουλημέεεεεενε.
Πιστεύω ότι θα είναι και το δυσκολότερο γι’ αυτόν γιατί υπολογίζει σε μας. Μας τιμά. Είναι δύσκολο να απευθύνεσαι σε ένα κοινό που αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων. (Ρε γαμώτο δεν με καταλαβαίνουν; Για ποιους τραγουδώ ο μαλάκας
Συνοψίζοντας ο Σαββόπουλος χαρακτήρισε με το έργο του μια εποχή. Κατεύθυνε την ντόπια μουσική σκηνή όσο ελάχιστοι.
Ο Παπακωνσταντίνου έχει ήδη παραδώσει (κατά την προσωπική μου άποψη) σημαντικό έργο, το σημαντικότερο της εποχής μας. Δεν γνωρίζουμε ακόμα την βαρύτητά του.
Ελπίζω αυτή η συνεργασία να ξυπνήσει και τον Σαββόπουλο, τον κοιμισμένο «Γκοτζίλα» της Ελληνικής μουσικής σκηνής. Μπορείτε να βοηθήσετε και σεις σε αυτό αρκεί να τον προσεγγίσετε ζεστά.
Και να’ στε σίγουροι ότι τότε, σαν σε παλιό πρωινό σινεακ, θα απολαύσουμε μια τιτανομαχία «Κινγκ Κονγκ εναντίον Γκοτζίλα».