Από την αυριανή έκδοση της Ελευθεροτυπίας:
Αξίζει να τραγουδάς και για έναν»
Της ΜΑΤΟΥΛΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗ (This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.)
Υπάρχουν καλλιτέχνες που καταφέρνουν με τον πιο αθόρυβο τρόπο να είναι συνεχώς παρόντες. Η Μάρθα Φριντζήλα είναι σίγουρα ανάμεσά τους.
«Νωρίς κατάλαβα ότι με ενδιαφέρει περισσότερο το τραγούδι και το θέατρο από τον εαυτό μου. Δεν τρελαίνομαι να αποδείξω ότι κάτι είμαι. Με νοιάζει πώς θα πω καλά ένα τραγούδι και όχι πώς θα είμαι το επίκεντρο μιας φιέστας» λέει η Μάρθα Φριντζήλα.
Από το 1993 που αποφοίτησε από τη Σχολή Βεάκη, δεν έλειψε στιγμή από τα μουσικοθεατρικά δρώμενα. Πρωτοσυστήθηκε στο κοινό το 1993 συμμετέχοντας στο χορό της «Μήδειας» του Εθνικού Θεάτρου. Εγινε ευρύτερα γνωστή ως ηθοποιός στη «Νύχτα του τράγου» του Σωτήρη Χατζάκη. Απέκτησε σταθερό κοινό ως τραγουδίστρια στο πλάι του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Και ίδρυσε με κόπο και στερήσεις τον χώρο τέχνης «Κρατήρα».
Φέτος συνεργάζεται πρώτη φορά με το Θέατρο του Νέου Κόσμου, διασκευάζοντας και σκηνοθετώντας την παράσταση «Κατερίνα Ισμαΐλοβα - Η Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ» (με πρωταγωνιστές τους Μαρία Κεχαγιόγλου, Λαέρτη Μαλκότση, Γιώργο Φριντζήλα, Δέσποινα Αναστάσογλου) που βασίζεται στη νουβέλα του Νικολάι Λέσκοβ.
Τις Τετάρτες βρίσκεται στο «Μετρό» σε ένα πρόγραμμα με τίτλο «The κουμπάρα project» επειδή συμμετέχουν εκείνη, ο σύζυγός της, ο κουμπάρος της και δύο φίλοι. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα μουσικοθεατρικό θέαμα στο οποίο συγκέντρωσαν τραγούδια που αγαπούν. «Δεν υπάρχει συγκεκριμένο consept -ποτέ δεν είχα αγωνία να βρω κάτι να ενώνει τα τραγούδια. Διαλέξαμε απλώς αυτά που αγαπάμε: από Χατζιδάκι και Λάγιο μέχρι Κουρτ Βάιλ και Βαμβακάρη», λέει.
Η στάση της στο τραγούδι όλα αυτά τα χρόνια μοιάζει πολύ με αυτό το πρόγραμμα: με την ίδια ευκολία που δοκιμάζει τη φωνή της στα ιδιαίτερα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ερμηνεύει παλιά ρεμπέτικα, δίνει συναυλίες με παραδοσιακές μουσικές του κόσμου, φτιάχνει παρέα με τον Παύλο Παυλίδη δίσκο με δημοτικά τραγούδια και συνεργάζεται με τη Λυδία Κονιόρδου, τη Μαρία Φαραντούρη, τους Μοντ Πλαγκάλ, τον Βαγγέλη Φάμπα.
Μια αδάμαστη γυναίκα
Συγχρόνως, φέτος θα διδάξει πρώτη φορά στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και σ' αυτήν της Νέλλης Καρρά, ενώ από τον Ιανουάριο και μετά ξεκινάει πρόβες για να σκηνοθετήσει τον «Αίαντα» του Σοφοκλή, μια από τις παραγωγές της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου! Οι επιλογές της, εδώ και 15 περίπου χρόνια, είναι σταθερές και αποδεικνύουν πως δεν φοβάται ότι ταυτίζεται με τη μιζέρια του «έντεχνου» και κυρίως δεν έχει καμία αγωνία για την καριέρα. Πιστεύει ακόμα στις δημιουργικές παρέες, θαυμάζει τους πιτσιρικάδες που διακινούν τη μουσική τους μόνο μέσω του myspace, απεχθάνεται τα μαγαζιά που «μυρίζουν» νύχτα, παίρνει δύναμη από τα γεμάτα σπιρτάδα πρόσωπα των μαθητών της στο Εθνικό. Της αρέσουν οι άνθρωποι που ρισκάρουν -σαν τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο που της εμπιστεύθηκε το θέατρό του.
- Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από την Κατερίνα Ισμαΐλοβα. Τι σας γοήτευσε σε αυτήν την ιστορία και θελήσατε να τη διασκευάσετε;
«Εχει όλα όσα μας αρέσει να βλέπουμε: παραμυθένιες μα και πολιτικές διαστάσεις, πάθος, και στο επίκεντρο μια σπάνια, αδάμαστη γυναίκα που ζει σε ένα ανοίκειο περιβάλλον, με ένα γέρο πεθερό που την ποθεί κι έναν άντρα μαλθακό που δεν την ικανοποιεί. Ανακαλύπτοντας τον έρωτα, αφυπνίζεται σεξουαλικά και επενδύει τόσο πολύ σ' ένα νέο εραστή που χάνει την ταυτότητά της».
- Δεν υπάρχουν λέτε τέτοιες γυναίκες στην εποχή μας;
«Οι μοιραίες φυσιογνωμίες σπάνιζαν πάντα, σπανίζουν και σήμερα. Την ημέρα της πρεμιέρας διάβασα στις εφημερίδες για μια γυναίκα που σκότωσε τον άντρα της με ποντικοφάρμακο επειδή την κακοποιούσε. Πάντα θα υπάρχουν αυτές οι λίγες να μας θυμίζουν ότι έχουν άλλες δυνάμεις από εμάς. Δυστυχώς, σήμερα τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται για την καριέρα και τα χρήματα».
- Εσείς, πάντως, τόσα χρόνια μοιάζετε να μην τα υπολογίζετε αυτά.
«Μου άρεσε πάντα να είμαι εκείνη που τραβάει το κάρο. Από τη σχολή ήθελα να σκηνοθετώ. Την ανάγκη μου να βγαίνω μπροστά την καλύπτω με το τραγούδι. Δεν μπορώ να με φανταστώ να τρέχω από κανάλι σε κανάλι για να προβάλλω κάτι και να βιώνω αυτές τις απάνθρωπες αγωνίες. Νωρίς κατάλαβα ότι με ενδιαφέρει περισσότερο το τραγούδι και το θέατρο από τον εαυτό μου. Δεν τρελαίνομαι να αποδείξω ότι κάτι είμαι. Με νοιάζει πώς θα πω καλά ένα τραγούδι και όχι πώς θα είμαι το επίκεντρο μιας φιέστας».
- Ησασταν από παιδί εσωστρεφής;
«Κάθε άλλο! Ηθελα πάντα να είμαι το επίκεντρο. Να γίνω ηθοποιός, τραγουδίστρια, ποιήτρια, ζωγράφος. Μεγάλωσα με τον πατέρα μου στην Ελευσίνα και είχα πάντα την υποστήριξή του. Ανέβαινα σε τραπέζια, έγραφα μόνη μου έργα σε δεκαπεντασύλλαβο και πρωταγωνιστούσα, διοργάνωνα βραδιές ποίησης... Μεγάλο ψώνιο. Αλλά ποτέ δεν αναζήτησα τη φιλοφρόνηση. Ημουν τόσο εγωίστρια που έλεγα πως, αν σε κάποιον αρέσει αυτό που κάνω, κάτι κατάλαβε. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι έχει περισσότερο γούστο να τα κάνεις όλ' αυτά με παρέα. Η κοινή αγωνία και το μοίρασμα είναι που μειώνουν τους καημούς και αυξάνουν την ευχαρίστηση».
- Γι' αυτό το μοίρασμα ιδρύσατε και τον «Κρατήρα».
«Ναι, παρ' όλο που στην αρχή μάς έφαγε το κρύο, τα τσάγια, οι σόμπες και τα χρέη. Είναι ένας χώρος που συντηρούμε τσοντάροντας ο καθένας ό,τι μπορεί και στον οποίο έχουμε την ελευθερία να κάνουμε τα πάντα».
- Το θέατρο και το τραγούδι σχεδόν πάντα συνυπάρχουν στη ζωή σας. Τι σας προσφέρει το ένα και τι το άλλο;
«Είμαι τυχερή που τραγουδώ, διότι από το θέατρο δεν μπορείς να ζήσεις. Η μουσική όλα αυτά τα χρόνια με στηρίζει οικονομικά. Επίσης, με δυναμώνει πολύ γιατί είναι η μόνη μου δουλειά στην οποία βγαίνω μπροστά. Ποτέ, για παράδειγμα, δεν θα ξεχάσω πόσο σοκαρίστηκα όταν ανέβηκα στη σκηνή έπειτα από προτροπή του Θανάση Παπακωνσταντίνου και χωρίς να έχω καμία εμπειρία. Με στενοχωρεί μόνο ότι κάθε χρόνο πρέπει να εφεύρεις συνεργασίες και τρόπους για να βρίσκεσαι στην επικαιρότητα. Επίσης, συχνά με απογοητεύει ο κόσμος που, αντί να πηγαίνει στη συναυλία του καλλιτέχνη, πηγαίνει στη δική του».
- Δηλαδή;
«Θέλει να γίνονται τα πράγματα με τον τρόπο που θέλει εκείνος και απαιτεί να ακούσει το τραγούδι που αγαπά, όταν του έρθει».
- Πέφτουν και οι ερμηνευτές σε αυτήν την παγίδα.
«Ναι, γιατί υποχωρούν στα \"χατίρια\". Ετσι, αποκαλούμε τα τραγούδια που δεν μπορείς να αποκλείσεις από μια συναυλία σου. Καταλήγεις βέβαια όμηρος του κοινού και του φαν κλαμπ σου. Τον κακομάθαμε τον κόσμο. Εγώ έγινα αρκετές φορές σκληρή. Μου έχει τύχει σε ένα μαγαζί να τραγουδώ κι από κάτω ένας τύπος να φωνάζει ένα άλλο κομμάτι. Αναγκάστηκα να του κάνω παρατήρηση. Επίσης, οι Ελληνες είναι ανταγωνιστικό κοινό. Μια φορά με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου δώσαμε μια συναυλία στην Ικαρία που διήρκεσε πέντε ώρες. Αμέσως μετά πήγαμε στην Κρήτη. Εκεί, λοιπόν, ήθελαν να μείνουμε στη σκηνή επτά ώρες για να ξεπεράσουν τους Ικαριώτες».
- Τελικά για σας πότε είναι επιτυχημένη μια συναυλία;
«Εξαρτάται: μπορεί να περάσεις καλά όταν έχεις κερδίσει την πλειονότητα του κοινού. Μπορεί και όταν τραγουδάς μόνο για έναν».
7 - 28/10/2007
