Μάρθα Φριντζήλα
Με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου
Η πρώτη φορά που σε είδα και σε άκουσα στη σκηνή ήταν στην παράσταση «Η νύχτα του τράγου» του Σωτήρη Χατζάκη. Είχες ήδη μια πορεία χρόνων στο θέατρο. Τι σε είχε οδηγήσει σε αυτήν την τέχνη?
Θα προσπαθήσω να απαντήσω με ακρίβεια στο τι με οδήγησε στο θέατρο. Από παιδί αγαπούσα την έκθεση και την ομαδικότητα και ταυτιζόμουν με τα κείμενα που διάβαζα. Αυτή ακριβώς η ταύτιση μου δημιούργησε την ανάγκη να εμβαθύνω περισσότερο σ’ αυτά, να τα βιώσω. Αυτό με οδήγησε να γίνω ηθοποιός. Ίσως και η μυστική ώθηση μιας μοίρας προκαθορισμένης.
Η παράδοση είναι ένα σημαντικό πεδίο αναζήτησης για σένα?
Ο Ιγκόρ Στραβίνσκι νομίζω είχε πει: «¸να δέντρο δίχως ρίζες είναι αδύνατο να μείνει όρθιο στον δυνατό αέρα». Δε βλέπω πώς θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει μ’ αυτό.
Το θέατρο και το τραγούδι συναντιούνται?
Το θέατρο και το τραγούδι είναι για μένα το ίδιο πράγμα.
Ποια είναι η μεγαλύτερη έγνοια σου πριν βγεις στη σκηνή να τραγουδήσεις?
Η μεγαλύτερη έγνοια πριν βγω στη σκηνή είναι να ξεχάσω ότι είμαι τραγουδίστρια. Να ξεχάσω ότι είμαι ηθοποιός. Και να αφήσω τη στιγμή να κάνει τη δουλειά της.
Ο τραγουδιστής ερμηνεύει ένα τραγούδι. Ποιο είναι το πιο σημαντικό σ’ αυτήν την ιστορία, ο τραγουδιστής, ή το τραγούδι?
Στη μάχη ανάμεσα στον τραγουδιστή και το τραγούδι νικάει πάντα το τραγούδι. Συμβαίνει βέβαια συχνά, ένας καλός τραγουδιστής να κάνει ένα μετριο τραγούδι να λάμπει. Αλλά ποιον μπορεί να ενδιαφέρει κάτι τέτοιο? Από καλά τραγούδια έχουμε ανάγκη, όχι από μέτρια τραγούδια και καλούς τραγουδιστές.
Τι θέλεις όταν τραγουδάς? Τι σε απασχολεί κυρίως?
Θέλω να καταφέρω να εξαφανιστώ. Κι αντί για μένα να υπάρχει το τραγούδι μου. Θέλω ο κόσμος όταν φεύγει από τη συναυλία να έχει ισχυρότερες εικόνες από τα τραγούδια παρά από μένα.
Πώς γνωριστήκατε με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τι είναι για σένα πλέον ο Θανάσης?
Με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου γνωριστήκαμε στη «Νύχτα του τράγου», την παράσταση που ανέφερες ήδη. Τον έφερε ο Γιώργος Χριστιανάκης με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί στη «Γέρμα» στο Εθνικό θέατρο. Στην «Νύχτα του τράγου» είχα κάνει τη μουσική επιμέλεια και τραγουδούσα κιόλας. Ο Θανάσης μου πρότεινε να συνεργαστούμε. Θα σου πω κάτι που είναι λίγο περίεργο: δεν τον ήξερα. Δεν γνώριζα τη δουλειά του. Μου έφερε τους δίσκους του να τους ακούσω και με συγκίνησαν πολύ τα τραγούδια του. Μέχρι τότε δεν είχα καλή σχέση με την λαϊκή σκηνή της Ελλάδας. Τώρα πια είμαι κι εγώ –μοιραία- μέρος της. Και όταν ακούω στο ραδιόφωνο κάποιο τραγούδι του Θανάση δεν το αλλάζω, όπως πιθανά θα έκανα παλαιότερα. Προσπαθώ πάντως να είμαι όσο πιο αντικειμενική γίνεται. Και με τον Θανάση έχουμε ειλικρινείς σχέσεις. ¼ταν κάτι δε μου αρέσει του το λέω αμέσως. ¼ταν κάτι το βρόσκω ενδιαφέρον πάλι του το λέω. Νομίζω κι αυτός το ίδιο κάνει.
Στην ομάδα σας, αυτήν τη «θεότρελη και καλοκουρδισμένη μπάντα», όπως διάβασα κάπου στο διαδίκτυο να λένε για σας, πόση σημασία έχει το πώς είναι οι σχέσεις μεταξύ σας? Πόση σημασία έχει το «ο καθένας κι όλοι μαζί»!
Οι σχέσεις έχουν τεράστια σημασία. Μου είναι αδύνατο να φανταστώ να τραγουδάω και γλεντάω με μια παρέα δεξιοτεχνών με τους οποίους δεν έχω καμία πνευματική επικοινωνία. Το πιο ενδιαφέρον σ’ αυτή την μπάντα είναι ότι προερχόμαστε από τελείως διαφορετικούς χώρους αλλά έχουμε την ίδια αγωνία γι’ αυτό που φτιάχνουμε μαζί. Κανείς δεν κοιτάει την πάρτη του, όλοι υπηρετούν το έργο. Κι αυτή είναι βασική προϋπόθεση για να είναι κάποιος καλός στη δουλειά του.
Αν θυμηθείς μια ιστορία από συναυλία σας όλα αυτά τα σχεδόν τρεισήμισι, και βάλε, χρόνια, ποια είναι?
Στο θέατρο Χώρα, που ξεκινώντας να πω ένα τραγούδι α καπέλα ξέχασα τα λόγια μου. Με εγκατέλειψε το τραγούδι κι έμεινα μόνη. Αυτό έγινε γιατί ξεκινώντας να τραγουδάω, άκουσα τη φωνή μου και τη γούσταρα πιο πολύ από το τραγούδι. Κι έτσι το τραγούδι με τιμώρησε για την αλαζονεία μου.
Κουβαλάς στο τραγούδισμά σου πολλούς τρόπους , είναι θέμα γνώσης, τεχνικής, ταλέντου, συνειδητής ή ασυνείδητης επιλογής ή έκφρασης?
Είναι θέμα γνώσης, τεχνικής, ταλέντου, συνειδητής ή ασυνείδητης επιλογής και έκφρασης. Αλλά δεν ξέρω με ποια σειρά.
Πες μου ένα τραγούδι που τραγουδάς από μικρή.
Μη με στέλνεις μάνα στην Αμερική/ γιατί θα μαραζώσω και θα μείνω εκεί./ Δολάρια δε θέλω, πώς να σου το πω,/ θέλω ψωμί, κρεμμύδι κι εκείνον που αγαπώ. Είναι ένα τραγούδι που το έλεγε η γιαγιά μου η Βαγγελιώ κι εγώ έβαζα τα κλάματα.
Τραγουδάς μόνη σου στο σπίτι?
Στο σπίτι τραγουδάω τα πάντα:από τροπάρια μέχρι το «έχω πετάξει μαζί σου».
Δικά σου τραγούδια γράφεις?
Μελωδίες φτιάχνω. Διαβάζω ένα κείμενο, ένα ποίημα και για να το καταλάβω μερικές φορές το τραγουδάω. Κι αν βγει κάτι καλό το ηχογραφώ και το δίνω στον Βασίλη (τον Μαντζούκη) να το κάνει ό, τι θέλει. Γράφω και στίχους. ¸χω γεμίσει πολλά τετράδια με στίχους.
Τι άλλο σε εμφανίσεις ή δισκογραφικά ετοιμάζεις κάτι αυτό τον καιρό?
¸χουμε έτοιμο τον πρώτο μας δίσκο. Λέγεται «Μπαουμστράσσε». Θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες από την Libra music. H μουσική είναι του Βασίλη Μαντζούκη και οι στίχοι δικοί του, του Κώστα Βραχνού και δικοί μου. Και δύο ποιήματα, του Paul Clean και του F.G. Lorca. Με την ευκαιρία του δίσκου, θα κάνουμε και μια σειρά συναυλίες με το συγκρότημα μου, τους Walter Testa. Επίσης, ετοιμάζουμε μία δουλειά για το καλοκαίρι με τη Μαρία Φαραντούρη, την οποία εκτιμώ βαθιά. Και με τη θεατρική μου ομάδα εργαζόμαστε πάνω στον «Αίαντα» του Σοφοκλή, που θα τον παρουσιάσουμε στο χώρο μας, στον Κρατήρα, την άνοιξη.
Το πιο ωραίο ποιο είναι:όταν ετοιμάζεις μια δουλειά, όταν τραγουδάς στον κόσμο ή όταν κρατάς ένα δίσκο στα χέρια?
Νομίζω πως η διαδικασία της προατοιμασίας είναι η πιο συγκινητική και η πιο μυστήρια. Αλλά δε μπορώ να απαντήσω τι είναι πιο ωραίο. Το να κρατώ στα χέρια μου ένα δίσκο μου, μου φαίνεται το πιο αδιάφορο από τα τρία.
συνέντευξη στην Αναστασία Γρηγοριάδου
CITY231
, οπότε συγχωρέστε με, κ.mitsman, κι ευχαριστούμε και πάλι!) 
