Για την κυρα-Ασπασία [δεν βάνω εδώ τ' αληθινό της το όνομα]
μού μίλαγε με τις ώρες ο Ηρακλής...

Στο Δερβένι την γνώρισα... ένα μεσημερο-απογιομό-βραδο... με κρασί δίπλα στο τζάκι.
Με τα ογδόντα περασμένα... κράταγε σπίτι απά' στο Σαραντάπηχο...
κι ανεβοκατέβαινε, καθώς μου λεγε ο Χέρκουλις, τα όρη...
Πότε για να μαζέψει χόρτα... πότε να πα' να μά'σει ξύλα...
κυρά κι αρχόντισσα...
«και που να μ' έβλεπες παλιότερα, παιδί μου, τότε που τα πόδια μου με βαστάγανε»...


Κοιτάζοντας τα μικρά παιδιά, τα τελευταία χρόνια...
όλο και πιο σπάνια, πια, βρίσκεις την φυσική τους λάμψη να αισιοδοξήσεις
¼λα τελειώνουν άδοξα, κάπου εκεί γύρω στα τρία-τέσσερα...
όταν αρχίζουνε να παίρνουνε τη λαλιά των γονιών τους...
κι εκείνη απ' το χαζοκούτι.

Ο Τράγ-κας μεγαλώνει τα σημερινά παιδιά...
ο Κακα-ουνάκης τα αποκοιμίζει...
κι ο Κίρ-τσος τα τρέφει όνειρα [τρομάρα μας]...

Ο Σαββό-πουλος βγάνει απ' την τούρτα την Καλο-μοίρα
[το 'χε αυτό το συνήθειο απ' το φαρ σάουθ ο Νιό-νιος
- ήμανε σίγουρος πως ξεύρει «πού πατά και πού πη-η-γαί-εε-νει»]


Ωχού, πάλι γκρίνιες γράφω...

Ε, κάπως έτσι κι εκεί με την κυρά-Ασπασία...
Λίγο που γκρίνιαζα, λίγο που επείραζα και \"τοις άλλοι\"
«σταμάτα βρε, να τους πειράζεις... γεροπαρατατικέ!», μ´είπε η Ασπασία και με αποτέλειωσε.

Η Ασπασία τώρα θα σκέφτεται για τον χειμώνα που έρχεται...
εγώ, μες την πόλη του Τζανακούλιιη [εικόνα κι ομοίωση], γράφω στο διαδίκτυο γκρίνιες...
κι ας είναι η κοιλάδα των Τεμπών δυο βήματα - και πολλά λέω - από 'δώ.

ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ.....
ΜΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ!

ΚΑΛΩΣ ΒΡΗΚΑ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!
ΕΙΜΑΙ ΦΡΕΣΚΙΑ, ΣΗΜΕΡΙΝΗ!

ΓεροΠαρατατικός έγραψε:

Η πιο ωραία εξηγηση nickname!!!!!

O Earendil αποτελεί ένα από τα κεντρικά πρόσωπα στη μυθολογία της Μέσης Γης κατά την Πρώτη Εποχή. Μισός ξωτικό (από την Indril Celembridal , τη μητέρα του) και μισός άνθρωπος (από τον πατέρα του Tuor) ήταν ο μεγαλύτερος ναυτικός που υπήρξε ποτέ και ο ευνοούμενος του Βάλα Ούλμο , του Άρχοντα των Υδάτων , για να μεταφέρει στους Βάλαρ (τους Άρχοντες του Κόσμου) την έκκληση Ξωτικών και Ανθρώπων να βοηθήσουν οι Βάλαρ στην εκδίωξη του Μέλκορ , πρώτου Σκοτεινού Άρχοντα και αφέντη του Σάουρον. Η έκκληση του εισακούστηκε , οι Βάλαρ συνέτριψαν το Μέλκορ , και από τότε ο Εαρέντιλ με το καράβι του ταξιδεύει στον ουρανό σαν αστέρι, φορώντας ένα Σίλμαριλ στο μέτωπο του. Το αστέρι αυτό εμφανιζόταν λίγο πριν την αυγή και αποτελούσε το σύμβολο της ελπίδας και του φωτός για τα Ξωτικά και τους Ανθρώπους της Μέσης Γης.

meganisi έγραψε:

Indeed my friend! αερας νοσταλγίας!