... Η αλήθεια είναι ότι από ποίηση δεν κατέχω και πολλά, δυστυχώς. Επειδή όμως έχω μπροστά μου ένα ποίημα το οποίο θεωρώ πολύ αξιόλογο και αρκετά θανασιακό, αποφάσισα να το αξιοποιήσω καταλλήλως...

\" Ευρυδίκη

Ο άνθρωπος έχει ένα κορμί,
ένα και μοναδικό,
και η ψυχή βαρέθηκε πια
να στριμώχνεται σ' ένα περίβλημα
μ' αυτιά και μάτια σε μέγεθος πεντάρας,
και δέρμα, ζάρα τη ζάρα,
να συγκαλύπτει μια σκεύη όλο κόκαλα.

Από τον κερατοειδή βγαίνει η ψυχή
και πετάει στο κοίλωμα τ' ουρανού,
σε μια παγερή ακτίνα τροχού,
μ' ενα σμήνος κυκλοδίωκτα πουλιά,
κι από τ' αμπαρωμένο παράθυρο
του ζωντανού κελιού της ακούει
τον τριγμό των δασών και των σιτοβολώνων,
το σάλπισμα των εφτά θαλασσών.

Η ασώματη ψυχή είν' αμαρτία
όπως κορμί χωρίς πουκάμισο-
χωρίς πρόθεση τίποτα δε γίνεται,
χωρίς έμπνευση, ούτε γραμμή.
Αίνιγμα δίχως λύση:
Ποιος επιστρέφει,
αφού χορέψει στην έρημη πίστα;

Κι εγώ ονειρεύομαι άλλη ψυχή,
ντυμένη μ' άλλα ρούχα
να φλέγεται, καθώς τρέχει
από την ατολμία προς την ελπίδα,
άυλη κι ανίσκιωτη
σαν φλόγα να ταξιδεύει πάνω στη γη,
και στο τραπέζι πίσω της αφήνει μια πασχαλιά
να τη θυμούνται.

Τρέχα λοιπόν, παιδί μου, και μη στενοχωριέσαι
για τη δόλια την Ευρυδίκη,
κύλα το χάλκινο σου τσέρκι, γρήγορα,
δωσ' του με τη βέργα να κυλήσει στον κόσμο,
ώσπου να σημάνει τέταρτο
και για απάντηση σε κάθε σου βήμα,
με τόνο χαρωπό μα αδιάφορο,
η γη βουίζει μες στ' αυτιά σου.

Αρσένι Ταρκόφσκι\"

---