Καλησπέρα συντροφάκια μου,
Δε θα σας πω κανένα ποίημα για το πόσο επιδραστικός είναι ο Θανάσης, ούτε για το υπέροχο κλίμα των συναυλιών του μιας και δε μιλάω σε χθεσινούς. Γνωριζόμαστε χρόνια και επειδή τυχαίνει να εκτιμάμε δεόντως το έργο του Θανάση, κάποιες φορές γινόμαστε οι αυστηρότεροι κριτές του. Όχι για στάξουμε χολή επειδή δεν ξυπνήσαμε καλά, αλλά επειδή είμαστε σε θέση να "μυριζόμαστε" με άνεση τα κακώς κείμενα.
Ο Καλλιτέχνης μας έχει προτρέψει να προσεγγίζουμε έναν δίσκο με τη μέγιστη δυνατή αγνότητα. Προσπαθώ να εφαρμόσω το ίδιο και στις συναυλίες του. Έλα όμως που η τελευταία φορά που τον είδα στο Γυάλινο ήταν ό,τι χειρότερο έχω δει ever, ενώ ο δίσκος με τον Χαρούλη είναι πολύ κατώτερος των προσδοκιών. BTW, χρωστάω review για τον Ελάχιστο. Του χρόνου με το καλό και για τις Μαγγανείες.
Πάμε λοιπόν στην πολυαναμενόμενη πρεμιέρα της καλοκαιρινής περιοδείας, στον Δοχό. Της πρεμιέρας που όλοι προσμένουμε για να ξανασμίξουμε από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Tα είπαμε, τα ήπιαμε, φορτώσαμε την κάβα μας και βρεθήκαμε έξω από το θεατράκι κατά τις 8. Από την προσέλευση του κόσμου μυριζόσουνα ότι κάτι δεν πάει καλά, αφού όσοι βρέθηκαν πρώτοι στο χώρο έγιναν sprinters για να πιάσουν καλή θέση. Eικόνα των εφηβικών μας χρόνων από τις metal συναυλίες. Το τρέξιμο και η απότομη κατάβαση οφειλόταν στο ότι κάποια τσακαλάκια αποφάσισαν να κατέβουν "τσαμπουκά" την ώρα του soundcheck από το πλαϊ, αγνοώντας επιδεικτικά την ώρα προσέλευσης του υπόλοιπου κόσμου που περίμενε υπομονετικά.
Έντονο έως αφόρητο το στριμωξίδι που με κάνει να πιστεύω πως είχαν κοπεί πολύ περισσότερα εισιτήρια από τα προβλεπόμενα. Μιλάμε σίγουρα για την πιο μαζική προσέλευση κόσμου στις εμφανίσεις του στην Καρίτσα. Στα καθαρά συναυλιακά, το συγκρότημα αν και αποτελείται από τα ίδια μέλη, έχει επαναπροσεγγίσει τα τραγούδια. Ο Πολυζωγόπουλος έχει προσθέσει κάποιες δικές του πινελιές στα κομμάτια, ο Αντωνιάδης παίζει με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, κτλ κτλ.
Γενναία επιλογή το ξεκίνημα με το Νυχτέρι, που ελπίζω να μην κοπεί στις επόμενες συναυλίες. Όπως ελπίζω να μην κοπούν και οι εκτελεσάρες των Σ' Αφήνω Γεια και Liquid. Thumbs up για το Βάλε Κρασί με στίχους, πρώτη φορά ever από τη στιγμή που ο Θανάσης ξεκίνησε συστηματικά τα lives του. Όπως και πρώτη εκτέλεση από τα Λάφυρα της Νύχτας. Η Ματούλα προσέγγισε και τα 2 με χαρακτηριστική άνεση, αν και το κοινό δε φάνηκε να τα αφουγκράζεται. Παράδοξο, μιας και η instrumental εκδοχή από το Βάλε Κρασί ήταν mass hit των παλαιότερων συναυλίων.
Κάπου έσκασε και η Σάρα (2η ή 3η φορά live ever), με ερμηνεία της Ματούλας once more.
Γενικά το πρόγραμμα δεν είχε και πολύ Θανάση στα vocals. Πράγμα που όπως και να 'χει είναι λίγο ντεκαβλέ. Γιατί φαντάζομαι πως όλοι θέλουμε τον Καλλιτέχνη σε πρώτο πλάνο, με το μπουζουκάκι ή τη μάνα ανά χείρας. Όχι αμήχανο, σχεδόν κρυμμένο δίπλα από το drum set του Ντούβα. To set κάνει κοιλιές, αλλά επρόκειτο για πρεμιέρα. Κάποια πράγματα προφανώς και θα αλλάξουν, αλλά θέλω να πιστεύω πως ο Θανάσης θα αντισταθεί και δε θα πετσοκόψει άσματα ασμάτων για να χαροποιήσει ένα μέρος του κοινού που αρέσκεται απλά στα σουξέ. Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος τί εννοώ: Από τη δική μου οπτική γωνία, μία συναυλία μπορεί να είναι καλή αν σου χαρίσει εκστατικές στιγμές, ή στιγμές εσωτερικού προβληματισμού. Στο πρώτο, βοηθάνε κυρίως τα groovy κομμάτια. Στο δεύτερο, τα πιο "εσωτερικά". Άσχετο, αλλά θα παίξει ποτέ live τη Βάρδια?
Κάτι ειπώθηκε για τον ήχο στα προηγούμενα post: Δεν ήταν μέτριος, oύτε κακός. Αλλά έπαιζαν πολλά σκαμπανεβάσματα. Ειδικά σε κάποια φάση γινόταν του σφυρίγματος ο κακός χαμός. Με τέτοιο ήχο πώς να χαρείς συναυλία? In addition, τα monitor βρισκόταν ένα μέτρο πιο κοντά στις θέσεις του κοινού σε σχέση με της προηγούμενες φορές. Το αποτέλεσμα ήταν μόνο οι πάνω θεατές να ακούνε surround ήχο. Και το ηχητικό τοπίο γινόταν ολοένα και πιο δυσδιάκριτο.
Πάμε και στο θέμα του κοινού: Το ότι το κοινό του Θανάση αυξάνεται με μαθηματική ακρίβεια το βλέπουμε όλοι με την πάροδο του χρόνου και καμιά φορά αστειευόμαστε με "το χάσμα των συναυλιακών γενεών"
Αυτό το ετερόκλητο (και υπέροχο, παλαιότερα) πλήθος, πλέον μπάζει από παντού. Το διαπιστώνω εδώ και 2 χρόνια. Καθένας κάτι ό,τι γουστάρει: Στα mid-tempo κομμάτια τη συζήτηση μονοπωλούν τα νέα της εβδομάδας. Στα πιασάρικα (αν μου επιτρέπεται ο χαρακτηρισμός, δεν το λέω απαξιωτικά) λικνίζουμε την κορμάρα μας και όποιον πάρει ο χάρος.
Στον Δοχό λοιπόν, από την πρώτη ώρα της συναυλίας μία παρέα 20 ατομών αν και καθόταν μπροστά ακριβώς στη σκηνή, αποφάσισε να δει το live στο όρθιο. Επειδή έτσι γούσταραν τα παιδιά. Αγνοώντας τις παρακλήσεις των ανθρώπων που καθόταν πίσω, αυτοί συνέχισαν ακάθεκτοι. Κι αν ήταν παιδιά, θα υπήρχε και μία Α κατανόηση από μέρους μου. Επρόκειτο όμως για συνομηλίκους μας. Ώρες - ώρες νιώθω πως εκμεταλλεύονται το ότι ο Θανάσης είναι χαμηλών τόνων άνθρωπος. Πολύ συνεσταλμένος, που δύσκολα θα μπει στη διαδικασία να "βάλει χέρι" για τέτοια σκηνικά. Anyway, σωστά έθιξε ο Γιαλαμάς το θέμα, γιατί κάποτε πρέπει να το συζητήσουμε έξω απ' τα δόντια: Ο Άσιμος την πάλευε βρίζοντας το (λιγοστό) κοινό του. Ο Χατζηδάκις είχε δηλώσει πως αν είχε την ευκαιρία θα το διάλεγε. O Roger Waters το ίδιο. Πολύ θα ήθελα να μάθω και τη γνώμη του Θανάση. Που αν αποφασίσει να βάλει security στην περιοδεία θα τρώει κράξιμο εσαεί. Lose or lose κατάσταση.
Η ουσία είναι πως ο Θανάσης ΔΕΝ έχει πλέον το κοινό που του αξίζει. Έχει το κοινό του γείτονα, από τον άλλο μαχαλά. Που δε μπορεί να αντιληφθεί ότι η ελευθερία του σταματά εκεί που ξεκινά αυτή των άλλων.
Anyway, κάποιοι από εμάς δεν διασκέδασαν καθόλου. Πρώτη φορά έπιασα τον εαυτό μου να θέλει επιτακτικά να τελειώσει η συναυλία. Αλλά, καλά να είμαστε, θα έχουμε κι άλλες ευκαιρίες να ανταμώσουμε υπό καλύτερες συνθήκες. Και θα δώσουμε πολλές ακόμα ευκαιρίες στον Θανάση, για λόγους που έχουμε αναλύσει στο παρελθόν. Αγαπημένα πρόσωπα - αγαπημένα μάτια της Κοιλάδας, εύχομαι να τα ξαναπούμε σύντομα από κοντά.