Θέλω να γράψω πολλά αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν κάποια βιώματα να μεταφερθούν σε ένα άψυχο κείμενο. So, και μόνο ο χώρος του Γυάλινου ξυπνούσε αναμνήσεις της όμορφης φοιτητικής μας ζωής. Τα ηρωικά lives του 2003 είχαν θέσει πολύ ψηλά τα standard για τις συναυλίες του Θανice στον συγκεκριμένο χώρο.
Κίνηση-ματ το δεκαρικάκι στην τιμή του εισιτηρίου, γιατί πολύς κόσμος μπόρεσε να πάει more than once. Ο χώρος, εικόνα με λεζάντα "Η χαρά του συναυλιοτουρίστα" : Ορθάδικο, σταχτοθήκες παντού, καλός εξαερισμός κτλ. Βέβαια πλανιόταν η αίσθηση ότι το στριμωξίδι άγγιζε τα όρια του ανυπόφορου, αλλά δεν είμαι ειδικός στο θέμα και δε συνεχίζω.
Κατηφόρισα την Παρασκευή για το Γυάλινο μουδιασμένος : Λίγο κάποιοι προσωπικοί λόγοι, αλλά περισσότερο η περιέργη αίσθηση που μου αφήνει πάντα το μικρό σχήμα, το οποίο είχα δει για τελευταία φορά πριν από μία εβδομάδα. Η μέθεξη δεν έρχεται σχεδόν ποτέ.
Όμως όταν πρόκειται for the real deal, η αίσθηση του ημίμετρου πάει περίπατο. Η συναυλία της Παρασκευής ήταν εξαιρετική. Με ένα setlist σωστά δομημένο, με αρχή, μέση και κάπως απότομο τέλος. Κάποια κομμάτια "ξεκουράστηκαν" και συμφωνώ απολύτως με την επιλογή του Καλλιτέχνη. Δε μπορείς να πορεύεσαι 10 χρόνια με την "Παλιά Πληγή" και το "Άστρο του Πρωινού" σε κάθε σου εμφάνιση. Το καλοκαίρι καλώς να τα ξαναδεχτούμε. Thumbs up για την "Ομίχλη" με ερμηνευτή το Φώτη, ξενέρωμα με την απουσία του "Σαν Παιδί" και του "Σαμπάχ". Ειδικά το "Σαν Παιδί" οφείλει να βρίσκεται σε κάθε setlist. Αν δεν προωθηθεί ο τελευταίος δίσκος, τι κάνουμε? Και εδώ που τα λέμε, θέλω "Ελάχιστο" και "Φέγγαρο". Στο δεύτερο ονειρεύομαι μουσικό όργιο. Απαράδεκτη η απουσία τους ένα χρόνο τώρα.
O ήχος ήταν τέλειος. Μα τον Ι-Pod! Tόσο καλός που πάσχιζα να θυμηθώ πότε ξαναείδα live του σχήματος όπου όλα ακουγόταν στην εντέλεια! Η δυναμική του κοινού, τεράστια. Σαν ένα αδιαίρετο σύνολο το οποίο ψέλλιζε με ευλάβεια κάθε στιχάκι του Θανice. Κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση πριν αρχίσει η συναυλία ήταν η προσμονή του κόσμου. Ελέω ΔΝΤ, ο κόσμος έχει ανάγκη για βράδια σαν αυτό της 27ης.
Και αφού το live τελείωσε και η όμορφη Κοιλαδοπαρέα συνάχτηκε βιαστικά την επόμενη μέρα, όλοι συμφωνήσαμε πως ζήσαμε το top, και δεν έχει πιο πάνω. Ευτυχώς δε δικαιωθήκαμε. Η εμφάνιση του Σαββάτου μας κόλλησε στον τοίχο. Πραγματικά τα βλέμματα των ανθρώπων που είχαν πάει και την προηγούμενη ήταν εκστασιασμένα. Μίλησα για τέλειο ήχο την Παρασκευή. Το Σάββατο ήταν εξίσου τέλειος. Με μόνη διαφορά πως το συγκρότημα είχε "το δέκα το καλό" και μπορούσε να δώσει ακόμα περισσότερα. Jam στο jam, και jam, άντε και λίγα jams. Έβλεπες το σχήμα και αποκόμιζες την αίσθηση ότι έχουν άλλους 5 sessions στη σκηνή. Ονειρικός ήχος λέμε. Θα θυμάμαι για πάντα ένα "Σ' Αφήνω, Γεια" (το οποίο παίχτηκε κατόπιν λαϊκής απαιτήσεως το Σάββατο και την Κυριακή) που ίσως και να κερδίζει στα σημεία της εκτέλεση των "Ζωντανών". Έναν δωδεκάλεπτο οπτικοακουστικό οργασμό, με τους Αντωνιάδη και Πολυζωγόπουλο να δίνουν την αίσθηση ότι θέλουν το τραγούδι να μην τελειώσει ποτέ!
Ο Καλλιτέχνης, χαμογελαστός και ευδιάθετος. Και πως να μην ήταν, αφού όλα κυλούσαν στην εντέλεια. Προλόγιζε τα τραγούδια, κοίταζε το κοινό στα μάτια και φυσικά ήταν ο ηθικός αυτουργός του όλου σκηνικού. Η Ματούλα έχει πλέον πολύ καλύτερα πατήματα από πέρυσι, και κάποια κομμάτια τα σανιδώνει. Και η σκηνική της παρουσία είναι τόσο γουτς, που δε σου αφήνει περιθώρια επιλογής πέρα από το "live it or leave it". Eγώ φυσικά διαλέγω το πρώτο.
Οφείλω να αναφέρω και κάτι που πολύς κόσμος αγνοεί : Έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στα φώτα. Συγχρονίζουν τέλεια με τη μουσική, και δίνουν άλλη διάσταση στο live. Κι αυτό το κοινό του Σαββάτου, τί κοινό! Υπέροχο. Σα να βλέπεις την πρώτη γενιά συναυλιακών φίλων του Θανάση, την εποχή που το Facebook και το Youtube δεν υπήρχαν ούτε καν σαν ιδέα. Ένα κλικ καλύτερο κι από αυτό της Παρασκευής λοιπόν. Οριακή και η εκτέλεση του "Αερικού", με τον Φώτη να ξερνάει την ψυχούλα του στο πάλκο. Αν το δω ποτέ σε video θα κλάψω.
Συνοψίζω για το Σάββατο : Νιώθω ευλογημένος που ήμουν εκεί. Και η συγκεκριμένη super εμφάνα μπαίνει στο top 5 των lives του Καλλιτέχνη. Αλήθεια, γίνεται να πεθάνεις από O.D. χαράς? Κι αφού αυτές οι εκστατικές στιγμές είναι πάντα το ποθητό, νιώθω πολύ τυχερός που ο Θανάης και οι μουσικοί του ήταν τόσο large μαζί μας εκείνο το βράδυ.
Στα αρνητικά των 2 πρώτων ημερών, ένα μπουκάλι εκσφενδονίστηκε στη σκηνή, αλλά ευτυχώς ο ρίπτης ήταν άστοχος. Δε θέλω να σκέφτομαι τι θα συμβεί αν κάποτε κάποιος εκστασιασμένος θεατής ξηγηθεί headshot σε κάποιον από τους μουσικούς. Είναι κρίμα που αυτά τα τσογλάνια είναι πάντα εκεί, αλλά ούτε κι αυτοί δεν έχουν τη δυναμική να στιγματίσουν ένα τόσο όμορφο κοινό. Kαι το παρ' ολίγον strip show μπροστά στα μάτια του εμβρόντητου Θανάση την Παρασκευή κατά τον "Ήμερο Ύπνο" από μία δεσποινίδα θέλω να το διαγράψω σαν ανάμνηση. Κρίμα, γιατί το κομμάτι κυλούσε άψογα και είχα την υποψία έκστασης.
Για την Κυριακή 2 κουβέντες μόνο : Δεν τιμάει κανέναν η συγκεκριμένη εμφάνιση. Ειδικά σε τέτοιες εποχές, που για κάποιον τα δέκα ευρώ μπορεί να είναι το φαγητό 3 ημερών. Και για να μη γίνω δέκτης κακόβουλων σχολίων, ανήκω στους προνομιούχους που στις μισές εμφανίσεις του Θανάση όλα αυτά τα χρόνια έχουν μπει δωρεάν. Κάποιοι λοιπόν από το συγκρότημα, ονόματα δε λέμε - υπολήψεις δε θίγουμε, προσέγγισαν εντελώς ερασιτεχνικά το live της Κυριακής. Και ενώ έβλεπες στα μάτια άλλων (ειδικά του Μήτσου που ήταν σε μεγάλη φόρμα) ότι είχαν πράγματα να δώσουν, το πράγμα κάπου σκάλωνε. Λάθη επί λαθών, κακός συγχρονισμός, ο Θανάσης να μένει ξεκρέμαστος, και άλλα πολλά. Εγώ ξέρω πως όσα προβλήματα κι αν έχουν οι άνθρωποι σε προσωπικό επίπεδο, οφείλουν να τιμάνε το άτομο που τους δίνει ψωμί. Κάποιοι άλλοι μάλλον το αγνοούν.
Anyway, οι φιλότιμες προσπάθειες της υπόλοιπης μπάντας δύσκολα έφερναν αποτέλεσμα, και η Κυριακή μου άφησε μία αίσθηση πικρίας. Το έβλεπες ακόμα και στα μάτια του Θανάση ότι αντιλαμβανόταν την κατάσταση και ήθελε να δώσει περισσότερα. Όσο για το κοινό, ήταν τόσο κακό όσο και το live. Σα να βρέθηκαν εκεί τυχαία. Και όταν προς στο τέλος της συναυλίας η φωνή του Θανάση "έσπασε", ο γράφων ψιθύρισε "λάθος μέρα ζητάει βοήθεια από κάτω". Ευτυχώς ανέβηκε στο τέλος ο Τηλέμαχος Ζαγρέας και γέλασε λίγο το χειλάκι μας. Και εδώ που τα λέμε, μαγκιά του Θανice που δίνει βήμα στον γερο-Τηλέμαχο. Kαι το κάνει εδώ και χρόνια, αγνοώντας επιδεικτικά όσους διαμαρτύρονται για αυτό που βλέπουν.
Στα συν το φινάλε με τον Διονύση Ρούσσο στη "Μοσχαροκεφαλή" και τις 3 μέρες.
Nα μην ξεχάσω να αναφέρω πως τα αρχίδια του "Γυάλινου" πουλούσαν τα μπουκαλάκια νερού προς ένα ευρώ. Και ζητώ συγγνώμη από τους πραγματικούς όρχεις, που και σε υπόληψη τους έχουμε, και χρήσιμοι είναι.
Κρατάμε 2 lives που άγγιξαν την τελειότητα. Ίσως το δεύτερο να ήταν και ο ορισμός της. Αγαπημένα πρόσωπα, κάπνα, στριμωξίδι, αθώα βλέμματα, ένοχες απολαύσεις και αγαπημένα μάτια. Και εκείνες τις μέρες που μας έβρισκαν μ' αυτούς που αγαπούμε. Θανάση σ' αγαπάω ρε man.
