Αααααχχχχ... (αυτή η Αργυρώ)...


¸φαγα όλον τον κόσμο...
Τι με τον κουμπ το συζητούσαμε, τι του Γιαννάκη τηλεφώνησα, τι του Παιδιού τού 'φαγα την ψυχή...
Τι με τον Στάθη αναρωτηθήκαμε, τι που η Χριστίνα είχε μια ιδέα, τι που έπεμψα sms και του βοσκού ...
«Λέγε μ'ρε, λέγε... τι να 'ναι ο γρίφος...»
Τίποτα.
Τι σε χαρτάκι που τονε 'γραψα και το 'δωκα της μάνας μου να τονε παιδέψει...
Και πάλι τίποτα.

Τι που όλη την αρχαία μυθολογία σκάλισα... κι έφαγα μισή μέρα διαβάζοντας...
που ο Δίας [αιωνία σου η μνήμη, αξιομακάριστε θεέ
- τελικώς, μια μοίρα περιμένει τους ανθρώπους και τους θεούς τους]
που ο Δίας, λοιπόν, ξεπάστρευε θεούς κι ανθρώπους...
κάμοντας απ' αυτούς «δέντρα και πουλιά»...
και πάλι τίποτα.

«Μπα σε καλό του».

Επήγα, το λοιπόν, και στα Αμπελάκια... κι εκεί όπως ανέβαινα τις στροφές...
έριξα μια ματιά στα πίσω... στην κοιλάδα.
Και ωωωπ, αισθάνθηκα μιαν ανατριχίλα:

Αυτός θα μου το ξεφουρνίσει, σκέφτηκα, τι τάχα τονε λέει ο Θανασάκης φλύαρο...

Λέγε μου, Πηνειέ, λέγε, τού είπα... - κερνάω κρασί.
Και τότε, άρχισε κι αυτός να μου λέει για την μικρή του κόρη...

Η Δάφνη... Αχχχ, αυτή η Δάφνη...
Θυμήθηκε που ήτανε Νύμφη, όμορφη, και που τριγύρναγε ολημερίς στα δάση...
Που έπαιζε πλάι του, που τραγουδούσε... κι άλλοτε που χανότανε με τις ώρες,
πότε με τον Διόνυσο και πότε με την Άρτεμη... κι έβγαιναν για κυνήγι...
Φώτιζε η κοιλάδα από την ομορφιά της... και οι φωνές της ξεσηκώνανε τα βουνά...
Η Δάφνη...
Μέχρι που... ο Απόλλωνας (καθότι η ύβρις δεν είναι προνόμιο μονάχα των ανθρώπων)...
κάποτε την συνάντησε και την ερωτεύτηκε...
Μα η Δάφνη ήτανε ψυχή ανυπότακτη... κι ούτε που θέλησε να σταθεί μαζί του.
Τότε αυτός την πήρε στο κυνήγι... κι εκείνη για να σωθεί [ήτοι: να σώσει την ελευθερία της]...
επαρακάλεσε τον πατέρα της να την λυτρώσει.

Του έφυγε ένα δάκρυ του Πηνειού...

Ο πατέρας της, λοιπόν, ο Πηνειός... μεταμόρφωσε την κόρη του στο φυτό δάφνη...
να αναπνέει πια από τα στόματα των φύλλων της...
- ο δε (εραστής της κακιάς ώρας) Απόλλωνας
την τίμησε [λέμε τώρα] για την αξιοπρέπειά της... κάμοντάς την στεφάνι και φυτό ιερό.


Επιμύθιον:
Θέλει πολύ τρεχαλητό και αρνήσεις η Ελευθερία.

Άλλο επιμύθιο:
Α ρε σίχαμα, παλιοΑργυρώ... με πήρες το βραβείον


ΓεροΠαρατατικός (άλλος φλύαρος)


ΥΓ.
Παίξαμε και γελάσαμε πολύ με τον γρίφο, να 'σαι καλά Θανάση.

Α ρε σίχαμα, παλιοσίχαμα, Αργυρώωωωωωωωωω....
<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: ΓεροΠαρατατικός, στις: 09/12/2006 14:12

loipon pros megalh mou eklphxh antikrisa thn apanthsh tou thanash...exw na dhlwsw pws me efnidiase...an einai dunaton...ARGYRO?mhpws prepei na parw egw to dwraki????eee thanash?
xaaxaxaxaaxaxa

Πραγματικά πιστεύω ότι ελλείψει νικητη το βραβείο πρεπει να δοθεί στο Γερο Παρατατικό για το εξαιρετικό κείμενο και συλλογισμό. (Συγνωμη Αργυρω!)

den se sygxwrw... egw prepei na parw to dwro...

sumfwnw k epauxanw me thn arguro!!asxeta me to an o thanashs hxere oti uparxei melos me auto to onoma..argiro mazi sou(tha to moirastoume omws,etsi;; ))

ok...miso miso...
xaaxaxaa..theloume to dwro...