Την αγάπη, την αμφιβολία, την απόγνωση τραγούδησε με συναίσθημα ο Αντονι
Γιουλη Eπτακοιλη
Θα μπορούσε να είναι ήρωας σε μυθιστόρημα του Οσκαρ Ουάιλντ. Θα μπορούσε να είναι μια πληγωμένη από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα ψυχή που βρίσκει λύτρωση στο τραγούδι. Πόσες σκέψεις, εικόνες, αναμνήσεις μπορεί να ξυπνήσει ένας καλλιτέχνης που τραγουδάει το συναίσθημα ατόφιο, αληθινό, ακατέργαστο. Οσοι βρεθήκαμε την Τρίτη το βράδυ στο θέατρο Βράχων Βύρωνα, στη συναυλία των Antony & The Johnsons, γνωρίζουμε την απάντηση.
Ηταν μια συναυλία απλή, χωρίς εφέ, χωρίς πολλά όργανα, μόνο πιάνο, βιολί, τσέλο και μπάσο, χωρίς περιττούς φωτισμούς. Σαν υποφωτισμένη κάμαρα ήταν το Θέατρο Βράχων, κι ο αέρας λυσσομανούσε προσφέροντας την ιδανικότερη ατμόσφαιρα για τα τραγούδια του Αντονι. Τραγούδια για την αγάπη, την αφοσίωση, την απόγνωση, την αμφιβολία. Ο πρωταγωνιστής της βραδιάς, καθισμένος στο πιάνο, απλός, άμεσος, σε διαρκή συνομιλία με το κοινό, αληθινός, αστείος, μα πάνω απ’ όλα ένας ερμηνευτής που σε κάθε νότα και λέξη ανασαίνει συναίσθημα. Τρυφερός στο «You are my sister», μια εξομολόγηση στην αδελφή του, σπαρακτικός στο υπέροχο «Man is the baby», συγκινητικός στο «The guest» του Λέοναρντ Κοέν. Aς μην λησμονήσουμε την εμφάνιση των Joan As Police Woman, με την ενδιαφέρουσα παρουσία της πρώην συνεργάτιδος του Αντονι, η οποία ανέλαβε να ζεστάνει το κοινό πριν από την είσοδό του. Η χθεσινή βραδιά όμως ανήκει σ’ αυτό το ιδιαίτερο, ανδρόγυνο πλάσμα που ήρθε να μας θυμίσει πως για να συγκινείς χρειάζεται μόνο να έχεις ορθάνοιχτη την καρδιά σου. Από όλες τις απόψεις, για τέτοιες συναυλίες διψάμε.
Από την Καθημερινή... Πολύ θα ήθελα να παρευρεθώ σ' αυτή τη συναυλία αλλά υποχρεώσεις με απέτρεψαν... Ο ανθρωπος έχει φωνάρα...