το πρόβλημά μας είναι πιστεύω ότι κατ' αρχήν είμαστε οι δέκτες της έμμεσης ή άμεσης επιθετικότητας (κάθε είδους μορφής και σε όλα τα επίπεδα) την οποία επιχρυσώνουν με αυτήν την ψευδοευγένεια. συνεπώς ερχόμαστε στη δυσάρεστη θέση για να μη φανούμε \"επιθετικοί νεοέλληνες\" (επιθετικότητα για την οποία υπάρχουν και άπειροι πραγματικοί λόγοι) να δυσκολευόμεστε να αντιδράσουμε όπως θα έπρεπε και να αυτολογοκρινόμαστε, αντί να πούμε στον κάθε επίδοξο \"γλυκοεπιθετικούλη\": -και δεν αναφέρομαι στον συγκεκριμένο χρήστη του forum μας, το φαινόμενο είναι γενικότερο- άντε από δω ρε παλιο.... που που είσαι σε θέση να: (απαριθμώ ενδεικτικά) 1)με λυπηθείς, 2) να μου μαθεις τι να φοράω, 3) τι να ακούω, 4) πως να κάνω sex, 5) τι θεό να πιστεύω, (αν επιλέξω να πιστέψω), κτλ. το λέω αυτό όχι γιατί δεν μου αρέσει η κριτική αλλά ότγιατί μου τη δίνει όταν κάαποιος σου κάνει κριτική και μάλιστα με έναν επιθετικό τρόπο, χωρίς να ξέρει ούτε τι είσαι, ούτε το γιατί είσαι αυτός που είσαι, αλλά και ούτε το αν τελικά είσαι αυτό που θα ήθελες να είσαι. Τονίζω για άλλη μια φορά ότι δεν αναφέρομαι προσωπικά και μόνο στην περίπτωσή μας, αλλά σε κάθε είδους φευτοευγενική- γλυκανάλατη και κυρίως κακόπιστη \"κριτική\".

Μια που η κουβέντα έχει στραφεί στην έννοια της επιθετικότητας, θα βάλω το θείο Ζίγκμουντ από το παράθυρο να μας πει καμιά ιστορία.


Η βία/επιθετικότητα είναι ένα από τα σύμφυτα χαρακηριστικά της ανθρώπινης φύσης, τα οποία επιχειρεί να ρεγουλάρει ο πολιτισμός. Ως πολιτισμό εννοεί το σύνολο των επιτευγμάτων και των θεσμών που διαφοροποιούν τον άνθρωπο από τα ζώα, και ο οποίος συμβάλλει συγχρόνως στη προστασία του ανθρώπου από τη φύση και ελέγχει κανονιστικά τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων.

Τα δύο βασικά ορμέμφυτα του ανθρώπου είναι το κίνητρο της ζωής και του θανάτου, όπου το δεύτερο εμφανίζεται ως (αυτό-)καταστροφή και επιθετικότητα και διαντιδρά με το ορμέμφυτο της ζωής. Η κλίση προς την επιθετικότητα είναι αυθεντική, και αυτόνομη προδιάθεση του ανθρώπου και ως τέτοια αποτελεί ένα από τα βασικά εμπόδια που καλείται να ξεπεράσει ο πολιτισμός.
Η βιώσιμη ανάπτυξη του πολιτισμού στηρίζεται λοιπόν στη μάχη ανάμεσα στις δυο βασικές κινητήριες δυνάμεις, έτσι ώστε περιγράφεται ως τον αγώνα της ύπαρξης.
Κάπου εκεί εμφανίζεται το υπερ-εγώ που εσωτερικεύει την εξωτερική (ή γονεϊκή) επιβολή ελέγχου και εξουσίας, έτσι ώστε ο Φρόυντ φτάνει στο τελικό του επιχείρημα ότι ο πολιτισμός είναι πηγή δυστυχίας για τον άνθρωπο επειδή ακριβώς επιχειρεί να καθυποτάξει το κίνητρο της ζωής και να ρεγουλάρει το κίνητρο του θανάτου. Ο μέγας λογοκριτής μας αποδεικνύεται το υπερ-εγώ που εποπτεύει τη συνείδηση (που είναι έτοιμη για ενοχή) και τις προθέσεις του εγώ, σύμφωνα με μια ψυχαναλυτική προσέγγιση.


(από το Civilization and its Discontents - Sigmund Freud)

δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στη σοφία του θείου Φρόϋντ, και για αυτούς ακριβώς τους λόγους δεν μου αρέσει όταν κάποιος προσπαθεί να καλύψει τα δικά του ορμέμφυτα με \"fake\" ενδείξεις ευγένιας -δημιούργημα του πολιτισμού που αποσκοπεί στα όσα πολύ καλά λέει ο θείος Σίγκμουντ- μόνο και μόνο για να μου στερήσει τη δυνατότητα να εξωτερικεύσω τα δικά μου ορμέμφυτα και με τον ίδιο ή και εντονότερο τρόπο. Δεν μπορώ άλλη ευγένια πια.

Ξανανοίγω λοιπόν το μαγαζάκι μου να σας πω μια παλιά ιστορία, για τους Λευτεριστές ....


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν οι Λευτεριστές, ένας σύλλογος που μαζευόταν κάθε Σάββατο μεσημέρι στο «Αθηναϊκόν» στην πρωτεύουσα. Πρόεδρος ήταν ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και αντπρόεδρος ο Νίκος Καρούζος.

Μέλη υπήρξαν ο Γ.Νταλάρας, ο Α.Θεοφίλλου, ο ΚΥΡ, ο Χ.Νικολόπουλος, Δ. Αρβανίτης, Ο. Χατζόπουλος, Θ.Λάλας, Α. Θωμόπουλος, Η.Μπενέτος κ.α.
Γυναίκες δεν υπήρχαν αρχικά αλλά αργότερα έγιναν μέλη η Χάρις Αλεξίου, η Ειρήνη Παππά, η Άννα Νταλάρα και η Λ.Κατακουζηνού. Την επιθυμία να παρευρίσκεται στις συνεδριάσεις επι τάβλας είχε εκφράσει και η Μελίνα Μερκούρη αλλά δεν έτυχε να συμβεί.

Ο σύλλογος διαλύθηκε όταν ο πρόεδρος έπαθε έμφραγμα πράγμα που σήμαινε πως θα έπρεπε να πίνει σόδα αντί για ούζο. ¼πως γράφει ο ίδιος δεν άντεξε τη ξεφτίλα και παρέδωσε τη σφραγίδα του συλλόγου στο Νίκο Καρούζο, που πέθανε όμως λίγους μήνες αργότερα.... Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος γράφει πως ο σύλλογος θα ξαναλειτουργήσει, και μακάρι.


Με αφορμή την ιστορία των Λευτεριστών, μου ήρθε στο νου η δική μας κοινότητα. Άλλες εποχές και άλλες καταστάσεις....

Σκέφτομαι πως ποτέ μου δε χώνευα τις κλειστές κοινότητες, τις φατρίες, τις συντεχνίες, τα γκρουπούσκουλα, τις μασονίες κ.α. Νομίζω πως σε κάτι τέτοιους σχηματισμούς φωλιάζει μια χαρά και θρέφεται η μισαλλοδοξία, η στενοκεφαλιά, η συντήρηση και άλλα κακά που δεν αφήνουν τον άνθρωπο να πάει ένα βήμα παραπέρα. Αλλά πώς έχω την αίσθηση πως εδώ μέσα πνέει αεράκι απελευθερωτικό, μια ζεστασιά όσων είμαστε, και ένα καλωσόρισμα όσων έρχονται;

Τι θα γίνει; Θα βρούμε ένα όνομα της Θανασιακής ιδεολογίας να αυτονομηθεί το κράτος του Κονγκό και να αρχίσουμε ταρζανιές;

Πέλα έγραψε:
Εγώ ρίχνω άκυρο. Για μένα είστε απλούστατα όλοι συγγενείς μου!! Στο κάτω κάτω γιατί να περιοριστούμε σε ένα μόνο όνομα; Ας χρησιμοποιεί ο καθένας το επίθετο που τον εκφράζει καλύτερα - όποτε αυτό συμβαίνει! <br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: Φοινίκη, στις: 03/07/2006 23:03

Φοινίκη,
σου στέλνω πίσω πεσκέσι το άκυρο μαζί με ένα ένα ματσάκι αϊγιάννη, αψιθιά, κυκλάμινο, θυμάρι και λεβάντα, αφού είσαι συγγένισσα και ξενιτεμένη.