feiruz έγραψε:
...αυτό το τραγούδι απλώνει χέρι μέσα μου και μου χαιδεύει την καρδιά...feiruz, όποτε το τραγουδάς να ξέρεις ότι έχει ηχώ κατά εδώ

...χαρούμενη και γαλήνια. Κι όμως πάντα πίστευα ότι τις μεγάλες χαρές τις διαδέχονται ο πόνος. Και είναι η στιγμή που ανεβάινουν όλες οι άσχημες σκέψεις στην επιφάνεια. Αναπάντεχα γεγονότα που ενώ στο δρόμο περπατάς και ανέμελα σφυράς σε οδηγούν να φωνάξεις \"ΠΟΥΤΑΝΑ ΖΩΗ\". Τότε αισθάνεσαι μόνος και μικρός, βλέποντας σκηνές να περνάνε από μπροστά σου σαν ταινία που παίζεις κι εσύ... Κι όμως δεν είσαι σεναριογράφος, απλά παιζεις τον ρόλο που σου έτυχε. Και προσπαθείς να ζυγιάσεις τα πράγματα καθαρός απο σκέψεις και καταλήγεις \"αχαριστία, δεν εκτιμώ ό,τι έχω και μόνο όταν βρισκομαι σε αδιέξοδο τα θυμάμαι\". Σα να μετανιώνεις για κάποιες επιλογές σου. Κι ύστερα άλλα συμπεράσματα...Η ζωή πάντα είχε δυσχέρειες. Πρέπει να βρεις δύναμη να τις αντιμετωπίσεις. Κοίτα τον εαυτό σου στα μάτια και μην αφήνεις κανένα να σου χαλάει το όνειρο. Ζήσε, νιώσε, αφήσου στο μεγαλείο των ωραίων στιγμών. Γιατί ίσως τελικά αυτές να αξίζουν πραγματικα...

Ti na pei kaneis gia touto to tragoudi...einai kati oarapanw apo tragoudi...To exw se video poly kalhs poiothtas apo mia synavlia tous sthn kypro se ena palio arxontiko sthn palia lefkosia kai to exw kanei upload sto yourube...to tragoudaei h kopelia kai pragmatika se kanei na klais... fantasteite twra na perimeneis na akouseis xainides se ena palio arxontiko kai ligo prin arxisoun na akougetai o xotzias . se kanei na anatrixiazeis ama eisai kai ligo romantikos... (osoi exoun idea apo palia lefkosia tha katalavoun:p)

<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: feiruz, στις: 27/03/2008 16:24

Σεμ ολντου ασικ λαρι
ανθρωπε μου τι ξεφτιλα
να σου χαλανε τ'ονειρο
κι εσυ να τους αφηνεις...

[...]Σα να κρατάω σφιχτά στη μικρή μου την παλάμη την τελειότητα μου, όλα μου τα όνειρα πραγματοποιημένα πλέον. Και εκεί που πιστεύω οτι κανείς δε μπορεί να με ξυπνήσει απο το μαγικό λήθαργο, ξάφνου κατι συμβαίνει προσγειώνομαι απότομα με σπασμένα φτερά. Είναι η στιγμή που κάποιος μου κλέβει το μαγικό κλειδί της ευτυχίας μου και η λάμψη της αστείρευτης φαντασίας μου σβήνει με μιας. Και είναι τόσο λυπηρό. Μα τι είναι πιο λυπηρό τελικά? Να ζεις στο δικό σου επίπλαστο ωραιοποιημένο κόσμο? Η να πονάς βλέποντας ότι τα όνειρα σου θα μένουν πάντα στάσιμα? Να ζεις το μεγαλείο του ρεαλισμού γνωρίζοντας οτι οι επιθυμίες σου θα μείνουν ανεκπλήρωτες? Γι'αυτό και εγώ φεύγω. Φεύγω μακριά. Για να μη βεβηλώνονται τα όνειρα μου...<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: melia, στις: 09/04/2008 01:47

όπου κοιτάζω να κοιτάζεις...

mitsman έγραψε:
γυαλιά και λαμαρίνες