δικό μου είναι...
χαίρομαι που σου άρεσε λοπόν.

ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΙ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟ WALK THE LINE.... ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ.....ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΕΠΙΖΗΤΑΩ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.....ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΛΙΓΟ ΠΟΛΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΒΥΘΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ....ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΝΗΦΑΛΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΠΕΓΚΥΣ.ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΟ ΤΟ ΣΥΝΗΔΕΙΤΟΠΟΙΟΥΜΕ,ΠΟΣΟ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΤΗΜΑ ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.....ΑΝ ΤΟ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΠΙΣΤΕΥΩ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ,ΕΞΕΛΙΣΟΜΑΣΤΕ.....ΚΕΡΑΣΙΑ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ,ΛΙΓΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΤΟΛΜΗ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ....ΡΙΣΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΕΝΑ ´ΓΕΙΑ´
ΚΑΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΑΛΑΚΑ ΓΕΙΤΟΝΑ,ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ....ΔΕΝ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΨΑΓΜΕΝΟ ΣΤΙΧΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ.....
ΣΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΟΙΤΑΞΕ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΙΚΑ ΠΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ,ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ,ΣΑΝ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.....

ΤΑ ΕΙΠΕΣ ΟΛΑ ANTARI..

Μικρη Κερασιά και κάθε Κερασιά δεν είσαι μόνη..ποτέ δεν είμαστε μόνοι. Πάντα είναι κάπου κοντά και ο εαυτός μας,ξεροσταλιάζει στις γωνιές του μυαλού μας καρτερώντας να του δώσουμε λίγη σημασία και κείνος να μας δώσει τα πάντα...Γράφω παιδικά παραμύθια και ζω σαυτά.Οι καλύτεροι μου φίλοι είναι μικρο αντικείμενα του σπιτιού με μεγάλη ιστορία.Να!!! θέλω τώρα να σου χαρίσω κι αυτό...Νομίζω είναι αισιόδοξο...

ΓΙΟΡΤΗ

Ζούμε μονάχα μια φορά,μα εμένανε μου φτάνει
Με περιμένει η ζωή με φόβο να τη ζήσω
μα χρόνο,φόβο,θάνατο θα τους κακοκαρδίσω
στην πιάτσα της ανεμελιάς θα βγαίνω για σεργιάνι.

Θα μ'ανταμώνει η ζήση μου θα σκιάζεται θα φεύγει
θα'ρχεται πίσω μου ύπουλα τη νιότη να μου κλέψει
μα εγώ με μιας την ατιμιά θα χω απο πριν μαντέψει
τα σκάρτα η ψυχούλα μου πάντα θα τ'αποφεύγει.

Θα μπεί στ'αμπάρια του μυαλού κι απ'έκει θα μου γνέφει
θ'ανέβει απα στα μάτια μου τη θέα να μου πληγώσει
την ξεγνοιασιά τους πονηρά θα θέλει να λερώσει
μα εγώ καθάρια,ατρόμητη θα της χτυπώ το ντέφι.

Θα κάνω τότε μια γιορτή, δε θα κοιτάξω πίσω
οι καλεσμένοι: ο θάνατος,ο φόβος και τα χρόνια
θα'χω σημαίες πολύχρωμες,γιρλάντες και μπαλόνια
θα τους κεράσω ενα κρασί και θα τους νανουρήσω...

Καληνύχτα...

Καλέ Κερασία, καλά τα λες: αν βάλουμε όλα μαζί αυτά που κάνεις θα σκορπίσουν σε όλο το φόρουμ... Αφού μόνη δεν θες να είσαι και ψάχνεις για ανθρώπους που νοιάζονται, τους άντρες που δεν σ' αγαπούν κι ούτε καν εσύ τους αγαπάς τι τους θές; Αν θες πραγματικά να αλλάξουν τα πράγματα πάρε βαθιά ανάσα και κάνε εσύ την αρχή. ΨΑΧΝΕ γι' αυτά που θες, αναζήτησε τα. Γιατί αλλιώς δεν θα χεις μάτια να τα δεις όταν αυτά σε πλησιάσουν. Πόσο άλλωστε χέρια να τ 'αρπάξεις.

Εύκολο δεν είναι, το ξέρω, αυτός όμως είναι ο πιο εύκολος τρόπος...<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: Φοινίκη, στις: 12/02/2006 05:50

οι αντρες υπαρχουν γιατι της αναγκες της φυσης δεν μπορεις να τις αγνοησεις...
οσον αφορα τις σχεσεις,σε αυτο ειμαι μονη απο επιλογη.
δεν μπορω να ειμαι με καποιον επειδη απλα νιωθω μονη...
αλλα το σωμα εχει τις αναγκες του...