Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης
κι ακόντιζε μυνήματα με κόκκινη βαφή.
Γραφή από τρείς και μούγινες μορτάρι και καρφί.
Μα έριχνε η Τούμπα, σε διπλό κρεβάτι, τα χαρτιά της.

Τη μάκινα γιά τον καπνό και το τσιγαροχάρτι
την έχασες, την ξέχασες, τη χάρισες αλλού.
Ητανε τότε που έσπασε το μεσιανό κατάρτι.
Τα ψέματα του βουτηχτή, του ναύτη, του λωλού.

Και τι δεν έχω υποσχεθεί και τι δεν έχω τάξει,
με τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνώ
- της Αγρας τα μακριά σαριά, του Σάντουν το μετάξι -
και τα θυμάμαι μόλις δω αναθρώσκοντα καπνό.

Το δαχτυλίδι που 'φερνα μου το 'κλεψε η Οράγια.
Τον παπαγάλο - μάδησε κι έπαψε να μιλεί.
Ας εκατέβαινε έστω μιά στο βίρα, στα μουράγια,
κι ας κοίταζε την άγκυρα μονάχα, που καλεί.

Τίποτα στα χεράκια μου, μάνα μου, δε φτουράει -
έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά.
Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά.
Εμούτζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει.

Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι.
Να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ από τη στεριά.
Κι αν κάποια στην Καλαμαριά πουκάμισο μου ράβει,
μπορεί να 'ρθω απ' τα πέλαγα με τη φυρονεριά.

άντε και κάτι για τους βόρειους

Θάάάάάάλασσα, πικροθάάάάάλασα, γιατι,, αχ γιατι, να σ' αγαπήσω, ωωω....

επισης....Θάλατα Θάλατα

Th 8alassa th galanh 8a thn exalikwsw
8a thn estrwsw marmara na 'r8w na s'antamwsw!

As htan to rizameno ki as htan na mporousa
na'tan h 8alassa gualli na thn eperpatousa!

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή-
φωνή που μπαίνει
μπες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος,ο αέρας και ο ουρανός.
Το ψάλλει με τη θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη
σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.
Φέρνει μηνύματα εις ταις ψυχαίς δροσάτα
η μελωδία της. Τα περασμένα νειάτα
θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καϋμό.
Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,
αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνε
μες στων κυμάτων τον γλυκόν ανασασμό.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Και σαν κυττάζεις την υγρή της πεδιάδα,
σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα,
τον κάμπο της πούναι κοντά και τόσο μακρυνός,
γεμάτος με λουλούδια κίτρινα που σπέρνει
το φως σαν κηπουρός, χαρά σε παίρνει
και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά.
Κι αν ήσαι νέος, μες σταις φλέβες σου θα τρέξη
της θάλασσας ο πόθος· θα σε ʼπη μια λέξι
το κύμα απʼ τον έρωτά του, και θα βρέξη
με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά.


Καβάφης(Από τα αποκηρυγμένα,Ικαρος 1983)

Της θάλασσας τα κύματα
σε πήραν από μένα
αυτά ξαναγυρίσανε
μα εσύ έμεινες στα ξένα

Δοκίμασα για την καρδιά
κάθε λογής βοτάνι
μα της αγάπης η πληγή
δεν ημπορεί να γειάνει

Στην πόρτα σου βασιλικό
τινάζω και μυρίζει
κι η μυρωδιά έχει καημό
κι όποιος περνά δακρύζει

¼που κι αν είσαι θα σε βρω
να ξαναρθώ κοντά σου
να τρέξω πάλι να χαθώ
μέσα στην αγκαλιά σου...

(Με φωνη Αργυρη Μπακιρτζη...)
Τα κυματα της Θαλασσας μου το πανε
Αυτη η νυχτα μενει
για αυριο ποιος ξερει

Ελα πουλι μου να παμε στην Περγαμο
στην Αρζεντινα να βρεθουμε
φωτιες να δουν τα πελαγα
πω πω χαρες τ'αστερια

(συνεχιζεται αλλα δεν το θυμαμαι...)