Για να δούμε τι κάναμε ως τώρα….
Θανάση ζούμε στην Ελλάδα των κέντρων, των αντιφάσεων, πικρών ιστοριών, των κρυφών παραμυθιών με αστρικά \"υπονοούμενα\" και σχέδια μικρών διαστάσεων \"διανοούμενα\"...Μη νομίζεις ότι είναι εύκολο να ζεις... τις αλήθειες, τις πίκρες όταν όλα γύρω σου βγάζουνε φτερά Κι εσύ τι άλλο να ζητήσεις όταν πια δε σου μένει ούτε ένα δάκρυ Κοιτάς αλλού μα πάντα η σκέψη εδώ γυρνά Σε παιδεύει σε νανουρίζει σε ξεσηκώνει! Σου ψιθυρίζει αλλά εσύ δεν ακούς! ¼χι γιατί δεν μπορείς ή γιατί δεν θέλεις αλλά επειδή μελισσάκια βουίζουν μέσα στο μυαλό κι αν τα κεντριά τους αγγίξεις, θα κοιμηθείς κι ό,τι δε θα έπρεπε να ξεχαστεί θα πέσει στην άβυσσο. Ανοίγοντας τα μάτια μια άλλη πραγματικότητα θα σου χτυπήσει τη πόρτα για να μπει στις δικές σου αντιφάσεις ¼ταν ήρθες πλημμυρισμένος από όνειρα και σκοτεινούς εφιάλτες δεν σκέφτηκες να ψάξεις στα χρώματα του ουράνιου τόξου, μόνο σκυμμένος μιλούσες στα πουλιά. Και εκείνα πετούσαν γύρω απ' τα κεφάλια και απαντούσαν στις κραυγές σου. ¼ταν σου καρφώθηκε αυτή η παράλογη ιδέα! Να σώσεις ένα ποντίκι που σώνεται από μόνο του. Να αγαπήσεις το ποντίκι αλλιώς μαύρο ψίδι που σε έφαγε. Να πιστέψεις στην απιστία σου πριν λυτρωθείς από παράλογα δεσμά! Να γελάσεις με το είδωλο στον καθρέφτη που παραμόρφωσε ένα πρόσωπο που ήτανε δικό σου. Δεν κατάλαβες το πότε έγινες πιο ανθρώπινος μέσα, λύκος έξω. Την αυγή που έσκουζες ή μήπως απελπισμένα προσπαθούσες να βρεις το μαγικό και τόσο δυσεύρετο απομεινάρι της ψυχής! Τότε η καρδιά σου σκίρτησε και έντυσε τις σκέψεις μας, με πορφυρένια πέπλα, κινούμενα και αιωρούμενα από τον εκκωφαντικό ήχο της χαραματιάς ¸πεσες και οι δροσοσταλίδες μύρισαν ζεστό αίμα σαν το νερό μιας κοιλάδας, της κοιλάδας ων Τεμπών. Σαν την ηλιαχτίδα την Αυγή ξεπροβάλλει φωτίζοντας όλες τις γωνιές που η νύχτα είχε κρύψει…να ξαποστάσουνε τα βλέφαρα απ το μακρύ ταξίδι. Και εσύ στο ένα χέρι χαρτί, στο άλλο το μολύβι, γράφεις για την ψυχή σου που πολεμάει να φύγει. Κι όταν καταλάβεις πως ότι δεν αγγίζεις και βλέπεις να σκορπάει τα φύλλα του στο πέλαγος και την κατάλληλη στιγμή πέταξες όλη την ουσία να έρχεται η ώρα που ο ήλιος περνά μέσα από το νερό οι σταγόνες γίνονται δελφίνια Η θάλασσα ζεστή και γλυκαίνει την μέρα που έρχομαι από τόπο όπου δεν υπάρχουν μυστικά και ίσως η αλήθεια είναι τ’ όπλο για όλα αυτά. Η αλήθεια που τόσο πολύ αγάπησες!
