¸να εξαιρετικό κομμάτι από την Αυγή του Σαββάτου...
Ευχαριστώ πολύ τη MArybrat για τις πληροφορίες και για όσα μου ξεφεύγουν.... Είναι άλλωστε περισσότερο αρμόδια από μένα...
Η μοναξιά της κορυφής...
Συντάκτης : Μαυροειδής Σταμάτης Ημ/νία καταχώρησης : 31/03/2006 16:14:08
Σε σημείωμα μας για την παρουσίαση του νέου δίσκου του Θανάση Παπακωνσταντίνου \"Η Βροχή από κάτω\" είχαμε αποτολμήσει, μετά από μιαν αποσπασματική αλλά \"πρόχειρη\" ακρόαση του, να τον θεωρήσουμε ως έναν από τους καλύτερους της χρονιάς. Τώρα, μετά από αρκετές ακόμα ακροάσεις \"κατά μόνας και καθ' ολοκληρίαν\", όπως συνιστά και ο δημιουργός, είμαστε απόλυτα σίγουροι για την πρώτη μας κρίση.
Δεν πρόκειται απλά εξαιρετικά σημαντικό αλλά για οριακό album. Στη συνέχεια επιχειρούμε να εξηγήσουμε το γιατί αλλά και το πώς.
Ακούγοντας...
Πριν απ' όλα ο Θ.Π. ακούει πάρα πολλή μουσική και αν, νομίζετε ότι είναι αυτονόητο, θα σας πληροφορήσουμε ότι κάθε άλλο παρά αποτελεί κανόνα για τους Ελληνες μουσικούς. Κατά ομολογία του ιδίου μάλιστα, τα τελευταία χρόνια προτιμά να ακούει κατά πλειοψηφία αφενός πράγματα που δεν προέρχονται από την χώρα μας και αφετέρου οργανική μουσική, instrumental δίσκους. Κρατάμε την -επιφανειακή– αντίφαση να ακούγεται αυτό από τα χείλη κάποιου που έγινε γνωστός ως τραγουδοποιός και προχωρούμε στη διαπίστωση ότι είναι ολοφάνερο πως όλες αυτές οι ακροάσεις του δεν γίνονται μόνο για λόγους αισθητικής απόλαυσης. Τόσο το προηγούμενο έργο του (\"Αγρύπνια\") όσο και το καινούργιο αποκαλύπτουν και αποδεικνύουν ότι επεξεργάζεται, φιλτράρει, αξιοποιεί δημιουργικά τα ακούσματα, εμπνέεται από αυτά, δίχως όμως ποτέ να επιτρέπει να υποκαταστήσουν το προσωπικό του όραμα. Μόνο να γίνουν μέρος του...
Σπάζοντας το φράγμα της ασφάλειας...
Για ουκ ολίγα χρόνια τώρα η μεθοδολογία της δουλειάς του Θ.Π. ήταν λίγο - πολύ δεδομένη: Ο ίδιος έγραφε τα τραγούδια και μετά ο βασικός του συνεργάτης Μπάμπης Παπαδόπουλος αναλάμβανε να τα ενορχηστρώσει και να τα διδάξει στην εκπληκτική –και προοδευτικά πολυμελή– μπάντα τους, που έκανε θαύματα τόσο στο στούντιο όσο και στη σκηνή, ενώ ο δημιουργός, έχοντας σαφέστατη επίγνωση των φωνητικών του περιορισμών, παρέδιδε τις πιο \"τραγουδιστικές\" στιγμές στην όμορφη φωνή της Μάρθας Φριντζήλα. Και αυτός ο τρόπος απέδωσε τα μέγιστα στους δύο προηγούμενους δίσκους του, ειδικά στο \"Αγρύπνια\"... Ο Π. όμως γνωρίζει πολύ καλά ότι η αυτοεπιβεβαίωση φέρνει αργά ή γρήγορα και τον εφησυχασμό και η επανάληψη είναι ο χειρότερος εχθρός της δημιουργικής εξέλιξης. Ετσι η μπάντα δεν υφίσταται πλέον, τουλάχιστον ως σύνολο, ο Παπαδόπουλος συμμετέχει σε λίγα κομμάτια και περισσότερο μάλλον με την ιδιότητα του κιθαρίστα παρά του συνδημιουργού, και η Φριντζήλα μόνο σε ένα (αν και είναι συνυπεύθυνη για την πολύ ωραία, αληθινά διαφορετική από την πεπατημένη, αισθητική επιμέλεια του CD). Στη θέση τους βρίσκονται άλλοι μουσικοί που αναμφίβολα προσέφεραν νέα ερεθίσματα στον Π., προεξάρχοντος του Κώστα Θεοδώρου, στον οποίο ανήκουν αρκετές από τις ενορχηστρώσεις. Πάνω απ' όλα όμως είναι ο ίδιος ο εαυτός του δημιουργού...
Το παιδί παραμένει πάντα μέσα μας...
Ομως ο Π. έχει και το θάρρος να το αφήνει να βγαίνει έξω! Παίζει κυριολεκτικά και μεταφορικά με την ίδια την έννοια της δημιουργίας, την ιδέα της μουσικής και φυσικά με τα \"δομικά στοιχεία\" της, όπως τα αποκαλεί, δηλαδή τους ήχους. Παίζει όταν παίρνει τους δίδυμους γιους του για να κάνουν φωνητικά σε κάποια κομμάτια, παίζει όταν ανακαλύπτει σε μιαν ηχογράφηση που έγινε στην ύπαιθρο τον ήχο ενός... κοπαδιού (!!) και τον κρατάει στο τελικό αποτέλεσμα, κλείνοντας ειρωνικά το μάτι στους κάθε είδους σοβαροφανείς... Και τέλος παίζει με τις ανοχές, τις αντοχές αλλά και τις προκαταλήψεις της δουλειάς του.
Ενώπιος –και ενάντιος– ενωπίω...
Γιατί κάποια στιγμή και τα παιχνίδια τελειώνουν και πρέπει κανείς να κοιτάξει σε έναν καθρέφτη, όσο πιο καθαρά είναι δυνατό... Και ο Π. δεν φοβήθηκε να το κάνει και για όσα δεν του άρεσαν ή πλέον δεν τον ικανοποιούσαν δεν τον έσπασε, απλά τα άλλαξε. Το μισό τουλάχιστον του δίσκου όχι μόνο γράφτηκε αλλά και εκτελέστηκε από τον ίδιο, μόνο του, κλεισμένο σε ένα δωμάτιο και αφοσιωμένο σε έναν υπολογιστή. Η απόλυτα μοναχική διαδικασία, αντίθετα με την συλλογική εμπειρία της μπάντας... Και, προφανώς, αυτό που προέκυψε δεν θα μπορούσε παρά να έχει ηλεκτρονική χροιά, έντονη ή και αποκλειστικά ακόμα κάποιες φορές. Αν αυτό δεν είναι αρκετό πώς αλλιώς να διερμηνεύσεις το ότι ο \"καταξιωμένος τραγουδοποιός\" έκανε ένα album όπου, εκτός από τα ουκ ολίγα αυθεντικά instrumentals, ακόμα και τα τραγούδια ηχούν σαν τέτοια; Τίποτα άλλο από μια, ασυνείδητη ή μη, προσπάθεια να πάει κόντρα σε όσα ακριβώς ήξερε και μπορούσε να κάνει...
Ανατρέποντας τα αναμενόμενα...
Οταν κάποιος είναι έτοιμος να ανταποκριθεί σε αυτό το πλήθος \"δύσκολων\" παραμέτρων δεν μπορεί να μην καταλήξει σε κάτι ξεχωριστό, εκτός και αν είναι παντελώς ατάλαντος. Και επειδή μόνον αυτό δεν ισχύει για τον Π. το \"Η Βροχή Από Κάτω\" δεν είναι απλά ιδιαίτερο αλλά πραγματικά μοναδικό: Μουσική που έχει μέσα της την Ελλάδα, αλλά περιλαμβάνει και Ευρώπη, Λατινική Αμερική, Ασία, ίσως ακόμα και Αφρική, απλοί μεν στίχοι που όμως άλλοτε το λυτρωτικά σαρκαστικό χιούμορ (σοκάρεστε μήπως; Δεν θα έπρεπε!) τους αγγίζει τα όρια του υπαρξισμού και άλλοτε η άδολη ομορφιά τους βγαίνει τόσο ατόφια από την ψυχή του δημιουργού τους ώστε πηγαίνει κατ' ευθείαν στη δική σου και ένας πολυεδρικός ήχος που αποτελείται από ηπειρώτικα, ρεμπέτικα, κλασική, rock, electronica, λίγη jazz, μία δόση latin, μπουζουκομάνα και samples, ηλεκτρικές κιθάρες και παραδοσιακά –όχι απαραίτητα ελληνικά...- κρουστά, μεθυστικά βαλκανικά\" πνευστά και ατονικά έγχορδα!
Η αυτοαναφορικότητα και ο κόσμος...
Γιατί αυτό είναι τελικά η μεγαλύτερη δημιουργική αρετή του Π. και την οποία αμφιβάλλουμε αν διαθέτει έστω και ένας ακόμα από τους Ελληνες ομοτέχνους του: Εχει βρει τον τρόπο να βγαίνει συνέχεια από τον μικρόκοσμό του και όχι μόνο να έρχεται σε επαφή με το όποιο εξωτερικό περιβάλλον, αλλά και να προσλαμβάνει όσα του φαίνονται θετικά και θελκτικά σε αυτό και, μετά από επίπονη επεξεργασία, να τα κάνει τμήμα του εκφραστικού του σύμπαντος. Για του λόγου το αληθές θα αναφέρουμε μόνον ένα παράδειγμα, την κατά τη γνώμη μας κορυφαία στιγμή του δίσκου. Το \"Άυπνη Πόλη\" (βασισμένο σε ένα θαυμάσιο ποίημα του Λόρκα σε υπέροχη διασκευή του ίδιου του Π.), ένα αριστουργηματικό, στα όρια του επικού κομμάτι το οποίο δεν μπορεί να περιγραφεί παρά σαν ελληνικότατη... folk electronica! Και αν ακόμα και ευρηματικότητα τέτοιου βαθμού δεν αρκεί για να πείσει κάποιους έρχεται ως bonus, μετά από το κανονικό τέλος του δίσκου, ένα remix του (καθαρολόγοι του λογίου τραγουδιού αισχυνθείτε!) που το μετατρέπει σε ένα συναρπαστικό και άγριο ρυθμικό τέρας\", πλήρες προσωπικότητας αλλά και ικανό να συναγωνιστεί επάξια οποιοδήποτε πόνημα των άριστων της διεθνούς σκηνής της χορευτικής μουσικής! Θα λέγαμε ότι απλά υποκλινόμαστε σε ένα τέτοιο δημιουργικό μεγαλείο... Αν όμως αυτός ο παράξενος, σεμνός μα και τόσο ευφυής και απρόβλεπτος άνθρωπος από τη Λάρισα εξακολουθήσει να θέτει τόσο μεγάλες προκλήσεις στον εαυτό του και να βάζει τόσο υψηλά τον πήχυ, ούτε μπορούμε να φανταστούμε πού μπορεί να φτάσει στο μέλλον! Πρέπει όντως να αισθάνεται πολύ μόνος του, όσο τουλάχιστον και όταν βρίσκεται στην αγαπημένη του Βάλια Κάλντα, αλλά σε αμφότερες τις περιπτώσεις δεν νομίζουμε και να τον ενοχλεί...
)
