Δηλωνω παρουσα απο τωρα για την επομενη φορα στην Πατρα...! Το καστρο ειναι το ομορφοτερο μερος της πολης και την πρωτη φορα που πηγα σκεφτηκα οτι θα ηθελα να δω μια συναυλια εδω...ποσο μαλλον αν ειναι του Θαναση! Αντε να δουμε κανα φραγκο μπας και πραγματοποιηθει η επιθυμια...

κρυστάλλινος αρουραίος έγραψε:σιγά μην ρθούμε να δούμε την μούρη σου


κρυστάλλινος αρουραίος έγραψε:και σου έχω πεί χιλιάδες φορές , αυτά είναι ανδρικά ποτά , τί θες και τα πίνεις !!!

Μεταξύ μας, σα λάιβ δεν είπε και τίποτα, λόγω περιορισμένης πλείλιστ μέτριου ήχου κτλπ. Περάσαμε σούπερ πάντως και ελπίζω το χανγκόβερ να μη κρατήσει πολύ . Ουάν Λοβ που έλεγε και ο Θεόφιλος.

p.s. Ρισπεκτ στο Θεόφιλο, ένας μαύρος που έκανε γαμάτο ρέγκε σετ και είπε το redemption song ή μια παραλλαγή του!

Θα συμφωνήσω με το hatzi_88. Ο περιορισμένος χρόνος σε συνδυασμό με τους υπέροχους γείτονες, δεν άφησαν το live να αναπνεύσει. Ήταν όλα αρκετά πιεσμένα...

Μουσικά αυτό που μπορούμε να πούμε είναι αυτό που επισήμανε εν ολίγοις και ο αρουραίος. Η μπάντα έχει δέσει, λειτουργεί ως συγκρότημα και όχι ως ένα συνοθύλευμα sessions μουσικών. Επειδή έτυχε να δω αυτό το σχήμα στην πρώτη τους συναυλία πέρσυ το Μάιο στο Μεταξοχώρι, θεωρώ ότι η εξέλιξη (όχι καθένός μέλους-προς Θεού) της μπάντας συνολικά έχει ανεβεί ορόφους παραπάνω. Ο καθένας γνωρίζει καλά τον άλλον, ΜΟΥΣΙΚΑ. Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός οποιασδήποτε μπάντας. Να δέσει τον ήχο της μαθαίνοντας ο καθένας μουσικός τις ιδιομορφίες/πλεονεκτήματα/μειονεκτήματα/δυσκολίες/ατού του άλλου. Αυτό δηλαδή που είχε διαμορφωθεί με τα χρόνια στους Λαϊκεδέλικα. Δύσκολο να βρεις μπάντες που παίζουν δεμένα και όμορφα σε ένα χρόνο ύπαρξης.
Ο Θανάσης είναι ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου/"ηγέτη" μιας μπάντας (λανθασμένη λέξη ο ηγέτης αλλά επειδή οι γουλιές καφέ είναι μετρημένες βαριέμαι οικτρά να σκεφτώ άλλη) που αφήνει τον κάθε μουσικό του να ΑΝΑΠΝΕΥΣΕΙ, να εκφραστεί, να βάλει το δικό του χρώμα στον πίνακα που ζωγραφίζεται κατά τη διάρκεια του live, να δώσει το λιθαράκι που θα οδηγήσει τον ακροατή στην έκσταση.
Παρά τον περιορισμένο χρόνο που είχε στη διάθεσή του ο Θανάσης, έκανε μια πανέμορφη επιλογή κομματιών αναλογικά με το τι έπαιζε και πέρσυ. Αναφέρθηκαν οι προηγούμενοι ομιλητές σχετικά.

Τελειώνοντας, πείθομαι βασανιστικά ότι η παρουσία γνωστών/αγαπημένων και μη προσώπων στις μπροστινές θέσεις, συμβάλλουν δραματικά στις όμορφες στιγμές που κρατάει ο καθένας μας απ' αυτές τις συναυλίες. Ήταν μια πανέμορφη εμπειρία, δυνατή, με αρκετά καλό (δεδομένου του χώρου και της πόλης) κοινό και με καλό παλμό (παρ' ότι δεν θα μάθουν ποτέ να χειροκροτάνε στο ρυθμό )

Τέλος, παράκληση: να μάθουμε επιτέλους να παρακολουθούμε ένα live. Πίσω απ' την οθόνη της φωτογραφικής, η σχέση μας με τον καλλιτέχνη κόβεται απάνθρωπα. Θεωρώ (ταπεινά) ότι τέτοιου είδους σχέση δεν την επιθυμεί κανένας.
Έβγαλα και το απωθημένο μου. Καλημέρες!