Στου Σωκράτη την ποδιά και στης Καρύτσας την πλαγιά σφάζονται παλικάρια..
Αντί να συζητήσουμε για το πόσο όμορφα περάσαμε θα το ρίξουμε (πάλι?) στο μίσος και τον αλληλοσπαραγμό..
Ο άνθρωπος μας έδειξε και μας έστειλε στο φεγγάρι και εμείς κοιτάμε (πάλι ?) το δάκτυλο..
-Το ότι ταξιδέψαμε 500+ χλμ για να δούμε το Σωκράτη αποδεικνύει από μόνο του την πώρωση και εξηγεί πολλά. Δε σημαίνει όμως ότι μας δίνει και άλλοθι. Δεν πιστεύω ότι ο Σωκράτης καταπιέστηκε γιατί φαντάζομαι ότι είναι συνηθισμένος πια. Αλλά η δήλωση στο τέλος «αυτό καταντάει αηδία» εμένα με ενοχλεί. Και με θλίβει.
Γιατί έχει παίξει τόση ώρα, τα χει δώσει όλα, έχει φτάσει να δαγκώνει το χέρι του που έχει μουδιάσει από την υπερπροσπάθεια και εμείς φωνάζουμε πάλι το τετριμμένο «ρε σωκράτη τι λες τώρα που θα παίζεις ως τις 4 η ώρα..» το είπε και μόνος του. («Καταντάει μονότονο, βρείτε κάτι άλλο»). Αλλά εμείς στον κόσμο μας. Εντάξει, ποτέ δεν είναι αρκετό αλλά πρέπει να ξέρουμε και τα όριά μας και να μη δοκιμάζουμε ασυλλόγιστα τις αντοχές του. Ούτε είναι δυνατό να φωνάζει ο άλλος από πίσω «έλα τώρα, διακοπές κάνεις..» ναι ρε μεγάλε, ανέβα εσύ και παίξε να δούμε πόσο σε παίρνει..
-Είναι άλλο πράγμα η επικοινωνία και το πάρε δώσε κοινού – καλλιτέχνη και η οικειότητα που αναπτύσσουμε και άλλο να τον πρήζουμε «πού είναι η ανιψιά σου». Την πρώτη φορά που λέγεται αυθόρμητα είναι μια πολύ ευχάριστη νότα και έχει πλάκα. Στη δεύτερη, στην τρίτη και στη νιοστή είναι απλώς ρύπανση.
-Ο καθένας εκφράζεται όπως του βγαίνει. Και δε θα ισχυριστώ ότι πρέπει να αυτολογοκριθούμε. Μικρές (ή μεγάλες) νοθείες έχουμε κάνει όλοι μας. Ανάμεσα στην εκκλησία και στη Λυρική υπάρχει ένα τεράστιο φάσμα.. Αλλά το μήνυμα «σεμνοί μπροστά στα ποτήρια σας» από τον Αγ. Λαυρέντη δεν το χουμε πάρει ακόμη..
Εκ πεποιθήσεως επιμένω και εμμένω σε αυτά που με ενώνουν με τους άλλους και όχι σ’ αυτά που με χωρίζουν. Συνεπώς δεν ξεκινάω με τη λογική «εμείς είμαστε οι καλοί και οι άλλοι ανήκουν στην πλέμπα..»
Μονοπώλιο στην «αγάπη» και «λατρεία» του Σωκράτη δεν μπορεί να διεκδικήσει κανείς. Και η ένταση των συναισθημάτων δεν μετράει με την παλαιότητα. Το να παρακολουθείς κάποιον αρκετά χρόνια δε σημαίνει ότι θα γίνεις εισαγγελέας και τιμητής των πάντων. Δε θα ζητήσω πιστοποιητικό σωκρατικών φρονημάτων.
Θα πω όμως ότι όταν ο χώρος είναι ειδυλλιακός, η παρέα ιδανική και ο άλλος εμπνέεται να σου χαρίσει σκέψεις και αισθήματα με εμβόλιμα σχόλια στα τραγούδια, είναι στοιχειώδες να περιμένεις να δεις τι έχει να σου πει και όχι να σκούζεις ζητώντας ένα συγκεκριμένο κομμάτι (και δεν αναφέρομαι στο φίλο foutouristas που ζήτησε το φαρμάκι. Καλά έκανε και το ζήτησε 500 φορές και καταχάρηκα που του κανε το χατήρι)
Είναι κρίμα μετά από μια τέτοια εμπειρία, αντί να μεταφέρουμε όλη τη χαρά και την ένταση των συναισθημάτων να ξοδεύουμε όλη την ενέργεια που μας χάρισε σε γκρίνια και μιζέρια.
Και δε βγάζω τον εαυτό μου απέξω γιατί καταλαβαίνω ότι κι εγώ μ’ αυτά που γράφω τώρα ρίχνω περισσότερο νερό σ’ αυτόν τον αδιάφορο (και αδιέξοδο στην τελική) μύλο..
Εντάξει κρατάμε τα καλά και δεν αφήνουμε μεμονωμένα περιστατικά να μας χαλάνε. Αλλά δεν έχουμε αγγίξει και το επίπεδο της ανοσίας που θα θέλαμε. Κι όποιος το χει καταφέρει να μου πει κι εμένα το μυστικό..
