Από Το Βήμα:
Πριν παραθέσω το απόσπασμα έχω να σχολιάσω το εξής: Οι δημοσιογράφοι γράφουν σχεδόν διθυράμβους έχοντας δει την πρόβα τζενεράλε που ήταν απείρως χειρότερη από την κανονική πρεμιέρα. Φανταστείτε να ερχόντουσαν και την Παρακευή που το πρόγραμμα τα έσπαγε...
ΝΥΧΤΕΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Ο εξωστρεφής και ο εσωστρεφής
Διονύσης Σαββόπουλος και Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο Ρolis Τheater
Γ. ΣΚΙΝΤΣΑΣ
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και ο Διονύσης Σαββόπουλος συναντιούνται για πρώτη φορά επί σκηνής Oταν σε μια μουσική παράσταση τη στιγμή που ανάβουν τα φώτα θα ήθελες το πρόγραμμα να είχε διαρκέσει ακόμη λίγο, τότε σημαίνει ότι πολύ απλά πέτυχε. Κοινό και καλλιτέχνες πέρασαν καλά με αποτέλεσμα αμφότεροι να θέλουν η επικοινωνία τους να μην είχε τελειώσει. Διονύσης Σαββόπουλος και Θανάσης Παπακωνσταντίνου συναντιούνται για πρώτη φορά επί σκηνής (Ρolis Τheater) και ο πρώτος ερμηνεύει δώδεκα (νέα) τραγούδια που έγραψε ο δεύτερος (το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει την άνοιξη). Αυταπόδεικτα, λοιπόν, είναι γεγονός που το κοινό το περιμένει με αγωνία. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Το ζητούμενο είναι αν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν επί σκηνής. Και αυτό θα γινόταν με ισότητα και ταύτιση ή ο «παλιός» θα λειτουργούσε εις βάρος του «νεότερου»;
Διονύσης Σαββόπουλος και Θανάσης Παπακωνσταντίνου ανέβηκαν μαζί στη σκηνή, εισέπραξαν από κοινού το χειροκρότημα των θεατών- ειρήσθω εν παρόδω, ίσως από τα συνειδητοποιημένα και ήσυχα κοινά, πολύ περισσότερο δε όταν μιλάμε για πρόβα τζενεράλε- και η παράσταση άρχισε. Δεν πρόκειται όμως για μουσική παράσταση. Είναι μια ιδιότυπη συνομιλία στην οποία συμμετέχει και το κοινό. Και αν υπήρξε κάποια αμηχανία των δύο μουσικών στα πρώτα κομμάτια του προγράμματός τους, αυτή πρέπει να την εκλάβουμε ως φυσιολογική εφόσον έπρεπε να βρουν τους κώδικες συνομιλίας τους. Και τους βρήκαν. Από τη μία πλευρά η εσωτερικότητα του Θανάση Παπακωνσταντίνου στους στίχους και στη μουσική και από την άλλη η ικανότητα του Διονύση Σαββόπουλου να κάνει δικό του κάθε τι που τραγουδά. Οι δύο δημιουργοί κατόρθωσαν να υπογράψουν μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες παραστάσεις των τελευταίων ετών, διατηρώντας ο καθένας τη σκηνική του αυτοτέλεια. Εξωστρεφής ο Διονύσης Σαββόπουλος, εσωστρεφής ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Το πρόγραμμα, όμως, δεν περιλαμβάνει μόνο τα 12 τραγούδια του «Σαμάνου» (δεν είναι ο οριστικός αλλά ο πλέον πιθανός τίτλος του άλμπουμ) εφόσον στο δεύτερος μέρος της παράστασης ο κάθε δημιουργός παρουσιάζει την προσωπική του ιστορία. Και οι θεατές τραγουδούν τα ρεφρέν, φωνάζουν συνθήματα, οι εικοσιπεντάρηδες «χτυπιούνται» στις καρέκλες τους σαν να βρίσκονται σε ροκ συναυλία. Η επικοινωνία κοινού και δημιουργών προκύπτει τόσο αβίαστα που μοιάζει σαν να την έχουν ξαναδεί. Ο Διονύσης Σαββόπουλος και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μοιράζουν με πλήρη ισότητα το πρόγραμμα και όσες φορές ο ένας «μπερδεύεται» στα πόδια του άλλου αυτό γίνεται με φαντασία και δημιουργικότητα. Οπως στο ρεμπέτικο «Πέντε μάγκες στον Περαία» του Γιοβάν Τσαούς. Θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε τους τέσσερις μουσικούς της παράστασης: Γιώτης Κιουρτσόγλου (ηλεκτρικό βαθύχορδο, κρουστά, φωνητικά), Βάσω Δημητρίου (κιθάρες, παραδοσιακά νυκτά έγχορδα, φωνητικά), Jimmy Μahlis (κιθάρες, ούτι, φωνητικά) και Satnam Ramgotra (τάμπλες, τύμπανα, κρουστά). Τέσσερις μουσικοί που δεν συνοδεύουν απλώς αλλά συμμετέχουν ουσιαστικά και διεκδικούν το μερίδιό τους στην επιτυχία της παράστασης.