Μια οχι και τοσο κολακευτικη κριτικη απο την συμπαθεστατη Γεωργια Λαιμου στο
www.e-go.gr
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:
Πάω κατʼ ευθείαν στις δύο μεγάλες απούσες από αυτό το πρόγραμμα : Την «Ταυτότητα» και την «Εσωτερικότητα».
Τραγούδια ενορχηστρωμένα «απʼ έξω» (σα να τα είχαν ντύσει για το μπαλ μασκέ ήταν μερικά), λαϊκά τραγούδια ερμηνευμένα χωρίς αίμα και νόημα, χρήση μουσικών οργάνων ως (άτοπα) διακοσμητικά στοιχεία, «ερμηνευτικές» κινήσεις για εφέ αντί για ουσία _ και να μη συνεχίσω, διότι τα ξαναθυμάμαι και συγχύζομαι.
Καθώς η συμπαθής Ραλλία, ασχολείτο συνεχώς με τη δισκογραφική της εταιρεία και τους παριστάμενους συνθέτες, (ζητώντας από τους δε τραγούδια και από την μεν τρίτο προσωπικό δισκάκι), ή με τα Cdάκια που δεν είχε φέρει ο αρμόδιος για να τοποθετηθούν στην είσοδο του καταστήματος «για να πουλήσουμε κανένα τεμαχιάκι», οφείλω να πω ότι πριν ανέβει μια νέα κοπέλα να κάνει «One Woman Show», πρέπει πρώτα να έχει φάει τα σωθικά της για να βρει τον ήχο της, τον τρόπο έκφρασης της, και την ταυτότητα του προγράμματός της. Και να καταπιάνεται με τραγούδια που ΣΕΒΕΤΑΙ.
Διότι το να πετάς ως πεταλουδίτσα από τα ποπ στην Αλεξίου (πολύ Αλεξίου παιδιά, και δεν αντέχει στη σύγκριση το πράγμα) κι από τον Καζαντζίδη στον Κραουνάκη με «σκηνική παρουσία» τύπου Fame Story δε βγαίνει νόημα, σου λέω.
Ήμουν κι εγώ εκεί...
Να αρχίσω από την φλυαρία και τα χάχανα μεταξύ των τραγουδιών;
¼χι, διότι πήγα στην πρεμιέρα και όλοι οι παριστάμενοι ήταν γνωστοί και φίλοι και άρα την αποδώσαμε τη λογοδιάρροια στο οικείο περιβάλλον και στην αμηχανία.
Τότε να ξεκινήσω από τη φωνή. Καλή φωνή με έκταση και σταθερότητα. Αλλά.. αρκεί μια φωνή που δεν έχει προσωπικότητα και δεν εκπέμπει δικό της ʽσήμαʼ; Ή, μάλλον, τι να την κάνεις τη φωνή όταν απλώς σχεδιάζει περιγράμματα αντί να ζωγραφίζει;
Να πάω στις ʽπειραματικέςʼ ενορχηστρώσεις και στις ʽδιαφορετικέςʼ εκτελέσεις των τραγουδιών; Μπρρ...
Να σου πω, για παράδειγμα, για τη «Δίψα» του Πορτοκάλογλου που την άκουσα μεταμορφωμένη σε τσιγγανικομπρέγκοβιτς ή για τα ʽροκάδικαʼ σόλο που διάνθιζαν κλασικά (και μέγιστα) λαϊκά τραγούδια;
Ή, μήπως να αντιγράψω από τις σημειώσεις μου τα «Χάλια» που βρήκα σημειωμένα κάτω από τραγούδια όπως «Μακριά μου να φύγεις» και «Καίγομαι, καίγομαι»;
Καλοί μουσικοί όμορφα καίγονται. Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύει το παρόν πείραμα. Φαντάσου ένα «Ούζο, ούζο, ούζο το βαρέθηκα/ φέρτε μου ένα τσιγαράκι που τʼ ορέχτηκα» το οποίο στη μέση έχει παρένθετο σόλο από αυτοσχεδιάζοντα ντραμς! Το «Άσχετο», του Λαζόπουλου από δω πρέπει να βγήκε.
Να πω και για το τρομπόνι που τις περισσότερες φορές που «έβγαινε», έμοιαζε σαν να το είχε βάλει κάποιος μόνο και μόνο επειδή ο καλός μουσικός Χρήστος Αλεξάκης το είχε μαζί του; Το είπα.
Μη νομίσεις όμως ότι το θέμα μας εδώ αφορά σε ʽκακούςʼ μουσικοί, διότι οι μουσικοί ως μονάδες είναι ένας κι ένας. [Να βάλω αμέσως από ένα άριστα στους κυρίους Φώτη Σιώτα, Οδυσσέα Γαλανάκη και Κώστας Γιαννίρη για τη δεξιοτεχνία και το αίσθημα με το οποίο έπαιζαν.] Και οι πέντε υπέροχοι.
¼λοι μαζί; Ακατανόητοι στους ρόλους που τους έχουν αποδοθεί από τις ενορχηστρώσεις, οι οποίες έκαναν «ροκ» τα λαϊκά και «ροζ» τα ποπ..
Να επιστρέψω στη Ραλλία την οποία είδα να κορυφώνει ένα τραγούδι με ένα σήκωμα του χεριού προς τα πάνω και να ρίχνει και μια ματιά στην αίθουσα για να δει αν η «πόζα» καταγράφηκε ως ειδικό εφέ από τους παριστάμενους..
Με πόζες και σχολιάκια του στιλ «ωραία η φούστα;» «Και το παπούτσι;», δεν έγινε ποτέ καμία τραγουδίστρια μεγάλη.
Η καλή εταιρεία της Ραλλίας, δεν έχει φροντίσει να με ενημερώσει σχετικά με τις δύο προηγούμενες δισκογραφικές της δουλειές, οπότε τα «δικά της» τραγούδια τα άκουσα για πρώτη φορά προχτές.
Δεδομένων δε των ʽπειραματικώνʼ ενορχηστρώσεων και της επιδερμικότητας του τραγουδίσματος, δεν μπορώ να πω πολλά επί της τραγουδοποιού Ραλλίας. «Δε σʼ αγαπώ, δε μʼ αγαπάς/ πες μου τι έγινε με εμάς» άκουσα, αν δεν κάνω λάθος;
Ε, τι να πω επʼ αυτού;
Προσπερνάω γρήγορα.
Προσπερνάω και όλα τα κομμάτια που αφιέρωσε στον εαυτό της, και τα πεταρίσματα των βλεφάρων, Θε μου ʽσχώρα με.
Να ξαναπώ ότι η κίνησή της πάνω στη σκηνή (παρά τα ωραία δάχτυλα και τα ευλύγιστα μπράτσα) είναι κοινότοπες απομιμήσεις γνωστών συνταγογραφημένων κινήσεων.
Και να πω ότι κιθάρα παίζει πολύ καλά.
Και να κλείσω με τη λέξη «ιεροσυλία» για την «ανάγνωση», τόσο τη μουσική όσο και την ερμηνευτική, κάποιων κλασικών λαϊκών τραγουδιών.
Το συνολικό θέαμα ακρόαμα έκανε το μυαλό μου να τραγουδάει μέσα του εκείνο το τραγούδι που λέει: «Άλλο να ποιείσαι τη Θεά κι άλλο να στάζει ο ρόλος αίμα».
ροζ νερά είδα να τρέχουν στους διαδρόμους. Αίμα δεν άκουσα ούτε σταγόνα.
Τελικά αξίζει να πάω;
¼χι. Διότι υπάρχουν ένα κάρο προγράμματα με χίλιες δυο αρετές. Γιατί να τρέχεις σε κάτι που δεν στάζει κανένα ανθρώπινο υγρό; Αναίσθητος θέλεις να γίνεις;
ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Κιθάρες: Οδυσσέας Γαλανάκης
Τύμπανα, μουσική διεύθυνση: Αλέξης Αποστολάκης
Μπάσο: Κώστας Γιαννίρης
Πιάνο, πλήκτρα, τρομπόνι: Χρήστος Αλεξάκης
Βιολί: Φώτης Σιώτας
Παραγωγή: Σταυρός του Νότου
Διεύθυνση Παραγωγής: Εβίτα Σκουρλέτη
τι άλλο θα ακούσω θεέ μου σ´αυτή τη ζωή ???? 
